Film & video promo De Otters Het Gooi

Bussum/Huizen - “Van het een komt het ander”, zeggen ze wel eens. Eerst lig ik nog te trainen met waterpolo, daarna maak ik een interview met de trainer in mijn lievelingsbad: de Sijsjesberg.

Normaal gesproken train ik altijd met heren 4 mee. We doen dat in de breedte van het zwembad. Door de lage opkomst werden de mannen van heren 4 gevraagd om bij het eerste team mee te doen. Zij trainen voornamelijk in de lengte van het zwembad. In eerste instantie twijfelde ik om mee te doen. Ik heb toch echt hun niveau niet. Toch maakte ik de sprong in het diepe en doe nu mee. Het kost mij heel veel moeite, maar ik hou nog redelijk mijn hoofd boven water.

De nieuwe trainer Hans Koopman doet het leuk. Zijn trainingsmethode spreekt mij enorm aan, ook al ben ik aan het eind van elke training helemaal kapot (ik ben tenslotte geen 18 meer). Tijdens de training bedenk ik mij vaak wat zijn motivatie toch moet zijn om deze jonge jongens (rond de 20) te trainen? Toen ik dat Hans vertelde en graag een interview met hem te wilde doen, is het waterpoloballetje gaan rollen.

Al vrij snel kwam Hans met een aantal wedstrijden tegen de masters. Ik ben erbij geweest en was echt onder de indruk van het heren 1 team. Dat was ook het moment om niet alleen iets over dit team te gaan schrijven, maar dit ook te combineren met het maken een leuk stukje film.

Mijn goede vriend, Jan van Galen van de radio, met wie ik al heel veel sportitems heb gemaakt, was meteen enthousiast om mee te helpen.

En zo stonden wij gisteravond met Sandra (de vrouw van Jan) en onze beide zonen in zwembad de Sijsjesberg om een opname te maken. Jan met de filmcamera, Victor met de fotocamera en voor Robert-Jan een goed leermoment om te zien hoe die mannen dit gaan fiksen.

Terwijl de mannen opnames maakten, deed ik tussen door het interview met Hans Koopman.

Dit interview met Hans Koopman en De Otters Het Gooi in Bussum wordt uitgeschreven en komt samen met de promofilm in de eerste week van september in dichtbij.nl
11-09-2011 Artikel in Dichtbij.NL

Dit werd mede mogelijk gemaakt door:
VvG Productions Foto&Video

Reacties

Populaire posts van deze blog

Dementie: Een gesprek dat we niet kúnnen uitstellen

Dementie. Wanneer die diagnose wordt gesteld, voelt het vaak alsof er een onuitgesproken vonnis geveld wordt. Een langzame maar zekere aftakeling van de geest, een weg die leidt naar steeds minder herinneringen, minder woorden, minder "er zijn". Voor mij voelt het alsof er een gesprek gevoerd moet worden – over de dood. Niet omdat ik er klaar voor ben, want dat ben ik zeker niet. Maar ik besef dat we nu nog in de positie zijn om het gesprek te voeren. Straks kan het te laat zijn. Dan is het vijf over twaalf en zijn de mogelijkheden om nog zelf te kiezen verdwenen. Het is een lastige plek om te zitten, aan de rand van dit gesprek. Ik voel niet dat ik degene ben die moet bepalen hoe we deze reis door dementie moeten maken. Maar ik voel wel dat ik er iets over mag zeggen, dat ik het onder de aandacht mag brengen. We leven in een wereld waarin de neiging bestaat om de moeilijkste beslissingen voor ons uit te schuiven, vooral als het gaat om iets ongrijpbaars en pijnlijks als het ...

Hoe ik mijn eigen hoofdpijn veroorzaakte

Al weken had ik last van steken in mijn hoofd. Een zeurende, bonkende pijn die zich van mijn schouder naar mijn linkerslaap verplaatste en later ook de rechterkant begon te teisteren. Midden in de nacht werd ik er wakker van. Wat is dit toch? Ik ben niet iemand die snel naar een pilletje grijpt, maar zelfs ik kon niet anders dan een paracetamol nemen. Misschien dronk ik te veel koffie? Sinds de overname van het bedrijf is de koffie veranderd. Misschien kon mijn lichaam daar niet tegen? Dus besloot ik een paar dagen thee te drinken. Maar nee, de hoofdpijn bleef. En ik miste de koffie. Dan maar een andere theorie: te weinig beweging? Een vastzittende schouder? Of misschien mijn kussen? Ik probeerde alles. De pijn bleef. Het begon op mijn humeur te drukken. Ik probeerde het te verbergen, maar voelde me ellendig. Misschien lag het aan het werk. We gingen van papier naar digitaal en ik was daar al weken in mijn hoofd mee bezig. Vandaag was de dag. Zou ik het kunnen bijhouden? Zou ik het...

Gordon (her)opent Blushing in Blaricum

In het pittoreske Blaricum, waar de tijd lijkt stil te staan en de bakstenen huisjes hun charme behouden, is er een nieuwe, oude aanwinst waar menig dorpsbewoner het over heeft: Gordon en zijn koffiezaak Blushing zijn terug. Het is alsof een geliefde vriend na jaren van afwezigheid weer op de stoep staat. Koffiezaak klinkt hier wat banaal, het is een koffiegelegenheid. Een oase van gezelligheid in het dorp. © Gilbert Vogt - Gordon opent Blushing 2024 in Blaricum Gordon, de man die altijd wel iets nieuws uit zijn mouw lijkt te schudden, heeft opnieuw een plek gevonden waar hij zijn passie voor koffie en ondernemerschap kan combineren. Tien jaar geleden opende hij zijn eerste zaak naast de Albert Heijn, maar door personeelsproblemen en een uitbreidende buurman moest hij noodgedwongen sluiten. Nu, twee jaar later, heeft het lot hem weer teruggebracht naar Blaricum. Bij Gorden op het terras aan de smoothie 2024 Ik heb bewondering voor Gordon. Hij is creatief, zakelijk, grappig, ...

Manna Kwak&Frank van Overeem bij 6FM

Huizen - Overdag is hij meester Frank van Overeem op de OBS Bijvanckschool in Blaricum, en zijn grote passie is hardlopen. Manna Kwak is de trainster bij de 'lekker hardlopen.nl club' met ongeveer zestig mensen. De 6FM studio 2 is klein, maar heeft als grote voordeel dat je actief met de sporter(s) achter de microfoon kunt gaan staan. Niet dat we rondjes gaan hardlopen in de studio, dat gaat natuurlijk niet. Maar je kunt er wel wat meer bewegen, en daar gaat het onderwerp van deze week ook over: lekker bewegen, lekker hardlopen. Het leuke is dat ik Frank van Overeem ken als meester Frank van de OBSBijvanck , maar hem misschien nog wel beter heb leren kennen van de vele hardloopwedstrijden bij ons in de regio. Hoewel, in onze regio? We zijn elkaar ook al een keer bij de halve marathon van Hoorn-Medemblik tegengekomen. Manna Kwak ziet er ontzettend goed uit voor haar leeftijd. Ze heeft altijd heel veel met sport gedaan, en ik ben er eigenlijk wel van overtuigd dat ze daardoor oo...

Mercedes-Benz dealer Van Kooy | officiële website | Een wereld in beweging

Van Kooy Bussum - Hoofdvestiging Leo Knijn is geboren op 12 maart 1939 te Amsterdam. Na het doorlopen van de HBS en de militaire dienst, nam hij op 1 juli 1961 samen met zijn vader en broer een stallingsbedrijf over op het Scheldeplein te Amsterdam. Op 1 januari 1962 verkregen zij het dealerschap van het merk NSU en was de basis gelegd voor een carrière in de autobranche. In 1975 werd de familie Knijn aandeelhouder in het Van Kooy bedrijf. Naast alle werkzaamheden voor de VKG is Leo ook extern altijd actief geweest; zo was hij oprichter van de NDA (afdeling van de BOVAG). In 2005 is hij lid van de Raad van Commissarissen van Auto Recycling Nederland, lid van het hoofdbestuur van de Europese dealervereniging van Mercedes-Benz en bondspenningmeester bij de BOVAG. Binnen de VKG vervult hij vooral een adviserende rol. Hoe het allemaal begon - geschiedenis Op 22 mei 1922 start de oude Jan van Kooy zijn eerste autobedrijf in Den Dolder. Hij doet in fietsen en motorfiet...

Amstel Botel Hotel goed te doen

Voor wie niet al te veel eisen stelt maar wel een schone en veilige slaapplaats zoekt, dan kun prima bij Amstel Botel terecht. Mijn vrouw had dit hotel via www.vakantieveilingen.nl geboekt, maar dat is zonder ontbijt. Voor slecht 10 euro pp boek je er een ontbijtbuffetje bij, en die is prima te doen. Er waren opvallend veel verschillende nationaliteiten aan boord. De grap vond ik wel dat je vanuit Amsterdam Noord, op loopafstand van de Botel, met het pondje binnen vijftien minuten GRATIS naar het Centraal Station kon varen. Ik zeg altijd: “Alles kost geld, niets is gratis...,” maar dit is echt helemaal voor niets…Heel bijzonder! Als kind keek ik enorm op tegen een organisatie zoals Greenpeace. Lopen we vanaf de auto naar de Botel, ligt daar de legendarische boot van Greenpeace ‘de Sirius’ aan de andere kant van de aanloopsteiger. Samen een lekker weekendje eropuit in Amsterdam. Vanwege het prachtige weer hebben we daarom veel terrasjes bezocht. Het viel ons meteen op dat er bijzond...

Gender Reveal Party – meisje of jongen?

Het idee om te vieren of het een meisje of een jongen wordt, is voor mij nieuw. Dit fenomeen, overgewaaid uit Amerika, heeft inmiddels ook Nederland veroverd. Familie en vrienden komen samen om met de aanstaande ouders op verrassende wijze te ontdekken of ze een dochter of zoon mogen verwachten. Spannend, dat zeker. Wordt het een meisje of een jongen? Toen ik vader werd, ging dat heel anders. We wisten niet vooraf wat het zou worden. Een echo werd destijds alleen gemaakt als daar een medische reden voor was. Pas bij de geboorte kwam het verlossende woord: "Het is een meisje!" of "Het is een jongen!" En uiteindelijk draait het er natuurlijk vooral om dat het kindje gezond is. De afgelopen tijd heb ik veel nagedacht over de kringloop van het leven. Mijn vader en schoonvader bevinden zich in de laatste fase van hun leven, beide getroffen door Alzheimer. Dit maakt me extra bewust van hoe bijzonder nieuw leven is. We maken ons dagelijks zorgen om hen, maar tegelijkert...

Kaakchirurg Cnossen met pensioen

Blaricum - Jarenlang was hij de Friese Vlag op de afdeling kaakchirurgie in het Tergooiziekenhuizen in Blaricum, maar nu is J. Cnossen met pensioen. Per 1 januari 2010 is hij door W. Bouwman opgevolgd. Al vanaf kleins af aan heb ik een abonnement op de afdeling kaakchirurgie, maar de volledige naam van dit specialisme is ‘mondziekten, kaak- en aangezichtschirurgie’. Dat krijg je als je zo vaak in de persoonlijke wachtkamer van het ziekenhuis hebt gezeten, of erger nog, in zijn ligstoel hebt gelegen. Ik kwam altijd via mijn tandarts bij de kaakchirurg Cnossen terecht. Voor het trekken van mijn hoektanden, verstandskiezen en afgebroken kiezen ben ik er geweest, maar ik kwam er ook voor mijn wortelpuntontstekingen. Gek genoeg wilde ik juist altijd naar hem toe en dat terwijl hij mij jarenlang ontzettend veel, maar op zeer vakkundige wijze, pijn had gedaan. Hij was een man van weinig woorden. Als hij mij had behandeld, dan had ik ook geen woorden meer. Ik had al pijn als ik kwam, maar als ...

Mijn ouders zijn na 45 jaar weer bij elkaar

Toen ik puber was, gingen mijn ouders uit elkaar. En niet zomaar. Ze verdwenen uit elkaars leven alsof ze elkaar nooit gekend hadden. Geen gesprekken, geen contact, niets. Alleen stilte. Die stilte heeft jaren in mij nageklonken. Het was een verwarrende en verdrietige tijd. Niet alleen omdat ons gezin uiteenviel, maar ook omdat het voelde alsof hun band volledig uitgewist werd — alsof alles wat ooit mooi was, niet meer mocht bestaan. Vandaag, zoveel jaren later — 45 om precies te zijn — gebeurde er iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Ik deed mee aan een hardloopevenement in Hilversum. Samen met een collega, mijn zoon en zijn stiefvader. Los van elkaar had ik mijn vader én moeder gevraagd of ze wilden komen kijken. Gewoon, als steun langs de lijn. Toen we over de finish kwamen, stonden ze daar. Allebei. Niet ver van elkaar. Sterker nog: opeens stonden ze vlak naast elkaar. Na al die jaren van afstand en stilte stonden mijn ouders ineens weer zij aan zij. Alsof de tij...

Hardlopen met Jacqueline – samen gaan samen aankomen

Jacqueline, mijn collega én inmiddels loopmaatje, besloot vorig jaar dat ze wilde gaan hardlopen. Stoer, dacht ik. Zeker omdat ik een jaar daarvoor juist mijn hardloopschoenen aan de wilgen had gehangen . “Wat vond jij daar nou zo leuk aan?” vroeg ze. Nou, Jacq (zo mag ik haar noemen)… ik vond het vooral fijn dat ík bepaalde hoe hard ik liep. Of ik ging rennen alsof m’n leven ervan afhing, of gewoon joggen met een glimlach – het was mijn feestje. En m’n hoofd werd er lekker leeg van. Nou ja, leeg… opgeruimd. De finish voelde dan als de slagroom op de taart. Of in mijn geval: een frietje met mayonaise en een speciaal tapbiertje na afloop. Maar goed, Jacq wilde serieus aan de bak. “Hoe ga ik het aanpakken?” vroeg ze. Ik zei: “Begin met intervaltrainingen. Dan bouw je het op. En kies een doel.” “Zoals?” “De Hilversum City Run. Je hebt een half jaar. Als jij je inschrijft, doe ik mee.” Ze keek me aan alsof ik net had voorgesteld om de Mount Everest op sneakers te beklimmen. Maar… ze...

XZK for You Media

Zoeken in deze blog