Customer Services & Call Centre in Nottingham

Op woensdag 14 en donderdag 15 oktober 2015 bezochten wij een Klanten Contact Centrum (KCC) voor de automotive in Nottingham. In het Centrum werken ongeveer 200 (voornamelijk) jonge mensen. Ze werken daar op provisie en handelen een gemiddeld telefoontje binnen vier minuten af.

De mensen op de afdeling hebben geen verbondenheid met de autobranche, en toch hebben ze lol in hun werk. De mensen werken met een belscript zodat niets wordt vergeten tijdens het gesprek.

Customer Services & Call Centre in Nottingham

Achter iedere call zit een klant. Het is daarom belangrijk om het gesprek goed in te gaan, zodat er iets uit kan voortkomen. Een Klanten Contact Centrum is van levensbelang voor de onderneming. Het is een afdeling die nog vaak wordt onderschat.

Customer Services & Call Centre in Nottingham

De afpraak is dat er op een mail binnen een uur wordt gereageerd. Indien de mail in het weekend is verstuurd, dan bij de eerste werkdag meteen reageren binnen een uur. Indien je er bovenop zit, is de kans van slagen het hoogst.

Populaire posts van deze blog

Mercedes-Benz dealer Van Kooy | officiële website | Een wereld in beweging

Van Kooy Bussum - Hoofdvestiging Leo Knijn is geboren op 12 maart 1939 te Amsterdam. Na het doorlopen van de HBS en de militaire dienst, nam hij op 1 juli 1961 samen met zijn vader en broer een stallingsbedrijf over op het Scheldeplein te Amsterdam. Op 1 januari 1962 verkregen zij het dealerschap van het merk NSU en was de basis gelegd voor een carrière in de autobranche. In 1975 werd de familie Knijn aandeelhouder in het Van Kooy bedrijf. Naast alle werkzaamheden voor de VKG is Leo ook extern altijd actief geweest; zo was hij oprichter van de NDA (afdeling van de BOVAG). In 2005 is hij lid van de Raad van Commissarissen van Auto Recycling Nederland, lid van het hoofdbestuur van de Europese dealervereniging van Mercedes-Benz en bondspenningmeester bij de BOVAG. Binnen de VKG vervult hij vooral een adviserende rol. Hoe het allemaal begon - geschiedenis Op 22 mei 1922 start de oude Jan van Kooy zijn eerste autobedrijf in Den Dolder. Hij doet in fietsen en motorfiet...

De Figurant: Een dag op de set van Goede Tijden, Slechte Tijden

Amsterdam - Op een koele voorjaarsmorgen in Amsterdam, waar de zon nog besluiteloos scheen en de stad langzaam ontwaakte, begon mijn avontuur. Het was niet zomaar een dag; het was de dag dat ik terugkeerde naar de set van "Goede Tijden, Slechte Tijden", een plek waar ik jaren geleden als figurant een klein rolletje had gespeeld. Toen was ik de makelaar , een voorbijganger in het snelle leven van soapsterren, maar vandaag zou ik iets anders zijn. Wat? Dat moest nog blijken. Gedeelte van de regiekamer in de keuken bij GTST Ik arriveerde vroeg bij de studio, gewapend met drie verschillende outfits, zorgvuldig gekozen om aan de strikte kledingvoorschriften te voldoen. Geen logo's, geen strepen of stippen, en zeker geen zwart. De kleding werd snel goedgekeurd, en ik werd naar een wachtkamer geleid waar andere figuranten al druk in gesprek waren. Het was een bont gezelschap van enthousiaste mensen die, net als ik, genoten van de kans om deel uit te maken van deze iconische Ne...

Joyce Join verovert het internet met gekke filmpjes

De Amsterdamse vlogger Joyce Join zet met toenemende snelheid persoonlijke filmpjes op YouTube. De filmpjes zijn toe nu toe alleen in de keuken gemaakt en hebben een ontzettend hoog Theo & Thea en een Villa Achterwerk gehalte. De brildragende Joyce vertelt uiterst serieus persoonlijke verhaaltjes aan de mensen via YouTube, terwijl je als kijker als snel denkt: Wat ik nu zie dat kan niet waar zijn, dit meent ze toch niet. Met haar onverzorgde blik in de camera gaan vrijwel meteen je mondhoeken omhoog van het lachen, zelfs tegen het gieren aan. Haar filmpjes zijn zo grappig en geestig om te zien dat ze beslist de moeite waard zijn om naar te kijken en ook helemaal uit te kijken. Wie is Joyce Join? De grote vraag is alleen wie is die Joyce Join? Als je haar filmpjes bekijkt, dan zou Joyce ook nog een man kunnen zijn die heel goed een vrouw naspeelt. Ze heeft het over haar vriend Wilbert en haar kind, maar wie zegt dat het waar is. Ze kan het ook heel goed spelen. Als...

Muziek die verbindt – Jan Vayne, N’Joy en een moment met mijn vader

Eemnes- Er zijn van die middagen die in je geheugen blijven hangen. Zondag 2 november was er zo één. Ik had twee kaartjes gekocht voor een prachtig concert in het Huis van Eemnes : Jan Vayne samen met het geweldige koor N’Joy . Een middag vol muziek, emotie en herinneringen, maar vooral een middag samen met mijn vader. De zaal was tot de nok gevuld en vanaf de eerste noot wist Jan Vayne iedereen te raken. Zijn doorleefde improvisaties gingen naadloos over in de heldere, vrolijke klanken van het koor. Wat het extra bijzonder maakte: het publiek mocht verzoekjes doen. Ik kon het niet laten om aan Jan te vragen of hij iets van Ludovico Einaudi wilde spelen. En jawel, even later vulde de zaal zich met die herkenbare melancholische klanken. Slechts een minuut, maar precies lang genoeg om kippenvel te krijgen en om vast te leggen in de video hieronder. Het mooiste van de middag was niet eens de muziek zelf, maar dat ik hier samen met mijn vader zat . Mijn paps, die leeft met dementie, m...

Een weekend vol smaak van limoncello tot Dordrecht

Het was mijn dochter die met het idee kwam: “Zullen we samen een limoncello-workshop doen?” Niet zomaar een cadeau, maar een beleving, iets wat we samen konden doen. En dat paste precies bij ons. We zijn niet zo van het geld geven, maar vinden iets samen beleven veel waardevoller Dus trokken we er met z’n vieren op uit: mijn dochter Melissa, haar vriendin Mel, Vera en ik. De bestemming? Koreman’s Limoncello in Breda – een familiebedrijf dat niet voor niets werd uitgeroepen tot beste limoncello ter wereld. Tijdens de workshop leerden we alles over het ambacht achter die goudgele drank. De passie spatte eraf. We roken, proefden, lachten… en natuurlijk namen we ook wat flessen mee naar huis. Of beter gezegd: naar ons hotel, want we besloten er meteen een weekendje weg van te maken. ’s Avonds in Made, waar we bleven slapen, hebben we nog een glaasje (of twee 😉 ) geproefd van onze net aangeschafte flessen. En ik kan je vertellen: het smaakte naar meer. De volgende ochtend waren we ver...

Vader en zoon op pad met de Jimny: avonturen en verbinding

Er is iets bijzonders aan autoritten samen: het geluid van de motor, gesprekken die vanzelf ontstaan, stilte die vertrouwd wordt. In deze rit met de Jimny nemen we je mee langs wegen, verhalen en verbonden momenten tussen vader en zoon. Ik ben niet zo van het geld geven voor verjaardagen. Ik ben meer van het beleven. Samen iets doen. Als ik geld voor mijn verjaardag krijg, dan weet ik al heel snel niet meer wat ik ermee heb gedaan. Maar samen met mijn kind wakker worden in een vouwtent met uitzicht over het water? Dat is onvergetelijk. Dus voor de verjaardag van mijn zoon Robert (28) had ik wat bedacht. Dankzij Autobedrijf Kreijne kon ik een weekend op pad met een Suzuki Jimny 4x4. Alleen ja… off-road rijden in Nederland? Dat lukt hier niet. De Ardennen dan? Dat is 3,5 uur sturen. Nee joh, net even te ver voor een weekend. Dus ik hield het dichterbij: de Beekse Bergen. Geen berg te zien, maar wel gezellig tussen de dieren. En eigenlijk ging het mij erom dat we gewoon even samen weg w...

De jacht op Buurman & Buurman: een absurd familieverhaal

Buurman & Buurman twee figuren die we kennen van tv, maar wat gebeurt er als je de ‘jacht’ op ze opent? In dit verhaal neem ik je mee langs een absurd, grappig familieverhaal waarin niets is wat het lijkt. Iedereen heeft zo z’n kleine rituelen. Dingen die je blij maken, ook al snapt niemand precies waarom. Voor mij is dat de grijpmachine op de kermis. Elk jaar opnieuw trekt die kast me aan als een magneet. Niet voor het speelgoed. Niet voor de winst. Maar voor het moment. De focus. De stilte voor het grijpen. Het proces houdt me in zijn greep. Ik vind het iets magisch. Spannend. Alsof je als tijger op jacht gaat naar een reetje: sluipend stil, maar ook gevaarlijk trefzeker. En dan... pak ik ze. Er is geen weg meer terug. Als ik ergens bezeten van ben, dan is het wel de kermis. En dan bedoel ik niet de botswagentjes of dingen waar je duizelig en spijtig uit stapt. Nee, ik heb het over de grijpmachine. Die mysterieuze kast vol pluche waar je euro’s in gooit en hoop uithaalt. Als ...

Mores. Wat mag nog wel?

Het woord mores hoor je niet vaak meer. Maar sinds het proces tegen Marco Borsato blijft het in mijn hoofd hangen. Want wat mag er nog wél? En waar ligt de grens tussen menselijkheid en misverstand? Afgelopen week draaide het nieuws om twee dingen: de verkiezingen en het proces tegen Marco Borsato. Twee totaal verschillende werelden, maar allebei vol spanning, oordeel en emotie. Marco moest uitleggen waarom hij aan een 15-jarig meisje had gezeten. Hij zou naar boven zijn gegaan, terwijl hij wist dat zij naakt in bed lag. Het is een verhaal dat schuurt, dat vragen oproept en dat je niet zomaar naast je neerlegt. Ik heb gelukkig nooit iets meegemaakt wat daarop lijkt. Maar zulke verhalen zetten me wel aan het denken. Want waar ligt de grens nog? Wanneer is iets nog gewoon menselijk, en wanneer is het opeens verdacht? In de tijd dat mijn kinderen klein waren, stond ik weleens met een van hen onder de douche. Dat was vanzelfsprekend. Warm water, lachen, sop in het haar. Gewoon vader en kin...

Dementie en familie: Mijn schoonvader verdwaalt en Nederland met hem

Mijn schoonvader heeft dementie, net als 350.000 andere lotgenoten in Nederland . En dat aantal neemt de komende jaren alleen maar toe. Hij woont nu nog thuis, maar voor hoe lang nog? Want er is een wachtlijst. Net als er in ons land zoveel wachtlijsten zijn voor van alles en nog wat. We wonen in “het mooiste land ter wereld”, volgens oud-president Mark Rutte . Het meest welvarend, het gelukkigste land, waar mensen gemiddeld een 8 geven voor hun bestaan. Maar achter die cijfers gaat een andere werkelijkheid schuil. Ik zie die werkelijkheid elke dag bij mijn schoonouders. De tussendeur tussen woonkamer en gang staat dicht. Mijn schoonvader loopt verdwaald richting de keuken. “Ab, wat zoek je?” vraagt mijn schoonmoeder. “De wc,” antwoordt hij. Het lijkt zo klein, maar daarin zit de grote vraag van onze tijd. Hoe houden we mensen met dementie thuis? Hoe geven we hen en hun naasten nog een waardig bestaan? De politiek, ik heb er geen verstand van, maar ik zie wel hoe partijen meer ...

Opa worden: een nieuwe rol vol liefde (en een beetje trots)

Er zijn van die momenten in het leven die alles even stilzetten. Opa worden is er zo één. In dit verhaal neem ik je mee in de emoties, trots en verwondering van mijn nieuwe rol Hilversum - Op 1 juli ben ik opa geworden. Onze kleinzoon Floran is geboren. Het eerste kindje van mijn zoon Robert en zijn vriendin Serena. Wat een rijk gevoel. Het klinkt misschien gek, maar bij het nieuws dat Serena zwanger was, voelde ik meteen een diepe blijdschap. Je vraagt je misschien af: waarom raakt dat me zo? Ik zal het je uitleggen. Mijn vader en mijn schoonvader hebben Alzheimer. Een ziekte die alleen maar afneemt en waar je elke dag opnieuw zoekt naar wat er nog wel mogelijk is. Die realiteit drukt. En eerlijk? Ik verlangde naar iets nieuws. Iets wat vooruitwijst. Een huwelijk. Een geboorte. Iets dat leven ademt. En dat is precies wat er is gekomen. Vandaag is Floran geboren. Een nieuw mensje. Een klein wonder. En het raakt me meer dan ik vooraf kon bedenken. Mijn gelukshormonen draaien overure...

XZK for You Media

Zoeken in deze blog