Doorgaan naar hoofdcontent

Figurant wordt door castingbureaus slecht behandeld

Ben je van plan om een keer te figureren in een film, commercial of tv-serie; bedenk je dan wel dat je de opvulling bent van de totale set; dat je niet veel voorstelt vergeleken met de vaste crew, en je soms nog erger wordt behandeld dan klapvee bij een publiek.

Figuratie televisieserie
Er lopen zat mensen op de werkvloer maar niemand kan je vertellen hoe lang je moet wachten voordat je iets mag gaan doen. En wees vooral niet teleurgesteld als je jezelf helemaal niet meer op televisie terugziet. Het is daarom ook een vergissing om te denken dat je met figuratie een bekende Nederlander kan worden, uitzonderingen daargelaten natuurlijk, die kans is net zo groot als het winnen van een miljoen in de Staatsloterij.

Wachten wachten wachten, het hoort bij het vak figuratie, maar is er dan helemaal niemand die kan vertellen hoe laat ik iets mag doen? Het is toch te zot om je om 6.00 uur in de ochtend te moeten melden en dat je om 16.00 uur nog zit wachten in een ijskoude bouwkeet. Zelfs in een dierenasiel is het nog beter geregeld. Gelukkig is de catering wel weer goed verzorgd en met een beetje mazzel eet je met de vaste crew mee, maar meestal word je als figurant aan een aparte tafel gezet alsof je een besmettelijke ziekte hebt.

Je wordt geboekt voor een halve dag maar het loopt uit naar een hele dag, omdat de regisseur alles heeft omgegooid. Nou en, moet ik daar dan de klos van worden? En hoe zit het met de extra uren dat ik aanwezig ben? Je weet totaal niet waar je aan toe bent. Dat hoort bij figureren, zegt het castingbureau…je bent tenslotte ‘maar’ figurant. Ammahoela! Je moet wel op tijd aanwezig zijn, die plicht heb jij dan wel, maar je hebt toch ook wel rechten als figurant wanneer het allemaal uitloopt, of op zijn minst meer betaalt krijgen net als overwerk in het ‘gewone’ bedrijfsleven? Je hoeft toch niet alles te pikken?

Castingbureaus betalen je pas na tien, twaalf of langer weken uit. Soms moet je ook nog erachteraan bellen om je centen te krijgen. Het is net overgemaakt, het ligt bij de betaling, vrijdag is de betaaldag: is een veel gehoord excuus. Het is allemaal boelshit. Betaal meteen als je wat gedaan hebt, maar helaas kennen deze bureaus geen boter-bij-de-vis methode. Ze houden de boel bewust of onbewust op, totdat je het misschien vergeten bent? Natuurlijk zijn er ook castingbureaus die het allemaal wel heel netjes doen, en die ervaringen hebben wij gelukkig ook, maar over het algemeen word je niet zo netjes behandeld als jezelf zou willen.

Waarom dan toch in de figuratie? Je bent nieuwsgierig hoe het is om achter de schermen te werken en om te zien hoe en wat er allemaal moet gebeuren voordat je iets op televisie terugziet. Verder hoop je stiekem op dat stukje fragment waarop je bent vastgelegd en waarover mensen je de volgende dag op straat aanspreken. Bovendien kan je met de groep medefiguranten (lees: onbekende mensen) ontzettend veel lol met elkaar hebben. In het begin zit je dan ook lekker vaak te kletsen met elkaar, maar op een gegeven ogenblik komt er een moment aan dat je jezelf moet gaan vermaken. Neem daarom altijd een boek, computer, spelletje of iets anders mee om jezelf bezig te houden, anders wordt het een gefrustreerde dag en dat is pas echt zonde van je tijd.

Figuratie doe je niet voor het geld en al helemaal niet voor de soms slechte arbeidsomstandigheden. Je wordt vaak bruto betaalt voor de opdracht inclusief reis- en telefoonkosten en foto’s ten behoeve van het castingbureau. Bovendien moet zelf afrekenen met de Belastingdienst. Die gaat echt niet achter een tientje aan, maar als het om serieuze bedragen gaat, dan weten ze je echt wel te vinden, ook na een jaar of twee. De productie geeft je uitbetaling door aan de boekhouding verkregen via het burgerservicenummer (BSN) op je paspoort of rijbewijs.

Op de website www.filmfiguranten.nl staan regelmatig figuranten gevraagd. Je kunt inschrijven op de website en een nieuwsbrief ontvangen die elke week in je mailbox zit. Tips welke je castingbureaus je moet nemen doen we niet via de website. We adviseren we je om nooit inschrijfgeld te betalen voor een castingbureau en voor castingfoto’s nooit meer te betalen dan €50. Wil je meer informatie die niet op de website staat? Stuur dan een mailtje naar xzkforyoumedia@outlook.com of kijk op de website: Gilbert Vogt Figuratie

Gerelateerde berichten
14-05-2012: Figuratiewerk is ook werk
07-11-2011: Gilbert Vogt is makelaar in GTST

Reacties

Populaire posts van deze blog

De Figurant: Een dag op de set van Goede Tijden, Slechte Tijden

Amsterdam - Op een koele voorjaarsmorgen in Amsterdam, waar de zon nog besluiteloos scheen en de stad langzaam ontwaakte, begon mijn avontuur. Het was niet zomaar een dag; het was de dag dat ik terugkeerde naar de set van "Goede Tijden, Slechte Tijden", een plek waar ik jaren geleden als figurant een klein rolletje had gespeeld. Toen was ik de makelaar , een voorbijganger in het snelle leven van soapsterren, maar vandaag zou ik iets anders zijn. Wat? Dat moest nog blijken. Gedeelte van de regiekamer in de keuken bij GTST Ik arriveerde vroeg bij de studio, gewapend met drie verschillende outfits, zorgvuldig gekozen om aan de strikte kledingvoorschriften te voldoen. Geen logo's, geen strepen of stippen, en zeker geen zwart. De kleding werd snel goedgekeurd, en ik werd naar een wachtkamer geleid waar andere figuranten al druk in gesprek waren. Het was een bont gezelschap van enthousiaste mensen die, net als ik, genoten van de kans om deel uit te maken van deze iconische Ne...

Vijf voor twaalf bij dementie: wanneer beslissen we dat het genoeg is?

Een aantal jaar geleden zei mijn schoonvader aan de keukentafel dat hij nooit wilde leven met dementie. Hij had het bij de notaris vastgelegd. “Als ik ooit zo word als mijn schoonmoeder, dan wil ik dat niet meemaken,” zei hij resoluut. We knikten, enigszins ongemakkelijk. Toen leek het nog iets dat ver weg lag. Maar dat moment is nu. Mijn schoonvader weet niet meer wie hij is. Hij loopt vijf minuten nadat hij van de wc komt alweer richting de deur. We zeggen: “Je bent net geweest.” “O ja, is dat zo?” antwoordt hij verbaasd. Hij herkent onze namen niet meer, maar ergens voelt hij nog dat we goed volk zijn. Gesprekken zijn allang niet meer mogelijk. Vroeger kon hij honderduit praten over voetbal. “Pap,” zei mijn vrouw dan, “je weet toch dat Gilbert niets met voetbal heeft?” Maar hij vroeg toch: “Heb je Ajax–Feyenoord gezien?” Uit beleefdheid zei ik dat het een mooie wedstrijd was. “Hoeveel was het geworden?” vroeg ik daarna voorzichtig. Hij wist het niet meer. Dat waren d...

De bielzenmars van verandering over menselijkheid, veerkracht en het tempo van organisaties

Soms voelt verandering op je werk als een bielzenmars. Zwaar, oncomfortabel, en precies bedoeld om te testen of je nog samen loopt. Wie weleens Kamp Van Koningsbrugge kijkt, kent die mars. Een houten balk op je schouders, altijd net te zwaar, net te lang, net te ver. Je komt nooit echt “uit” met je passen, en dat is precies de bedoeling. Het gaat niet om spierkracht, maar om veerkracht. Om samenwerken, vertrouwen en karakter. Soms lijkt werken in een veranderende organisatie precies zo’n bielzenmars. Ik heb dat ooit van dichtbij meegemaakt. Een warm familiebedrijf waar ik met trots werkte, veranderde langzaam van koers. Wat ooit begon met korte lijntjes, humor en besluiten aan de koffietafel, werd steeds formeler en afstandelijker. Er kwamen lagen, regels, protocollen. De spontaniteit verdween, het vertrouwen brokkelde af. Het voelde alsof iemand anders het tempo bepaalde, en wij alleen nog maar meeliepen. Zoals bij de bielzenmars: je probeert bij te blijven, maar er...

Vader en Zoon in de slipstream van Formule 1 – Meer dan alleen een race

Een vader-zoonavond vol Formule 1-sfeer bij Viaplay. Van samen racen kijken tot een ontmoeting met kampioen Rocco Coronel. De jongen die ooit bij zijn vader op schoot zat en nu zelf aan de start verschijnt. Het was weer tijd voor een echt vader-zoonmomentje. Eerst samen thuis voor de buis Formule 1, kopje thee met een brownie, en volop racepraat. Daarna stapten we in de auto richting Hilversum, naar het Media Park, waar Vrooooom wordt opgenomen: het programma waarin Rob Kamphues samen met zijn gasten terugblikt op het Formule 1-weekend. Met samenvattingen, analyses, interviews en natuurlijk het laatste nieuws. In de uitzending verscheen ineens een verrassende gast: Rocco Coronel. De naam deed meteen een belletje rinkelen. Hij had net zijn eerste kampioenschap binnengehaald. De titel in het Britse Ginetta Junior Championship op Donington Park. De veertienjarige coureur uit Eemnes had genoeg aan een vierde plek in de slotrace om de titel veilig te stellen. De tekst gaat verder onder de f...

Mores. Wat mag nog wel?

Het woord mores hoor je niet vaak meer. Maar sinds het proces tegen Marco Borsato blijft het in mijn hoofd hangen. Want wat mag er nog wél? En waar ligt de grens tussen menselijkheid en misverstand? Afgelopen week draaide het nieuws om twee dingen: de verkiezingen en het proces tegen Marco Borsato. Twee totaal verschillende werelden, maar allebei vol spanning, oordeel en emotie. Marco moest uitleggen waarom hij aan een 15-jarig meisje had gezeten. Hij zou naar boven zijn gegaan, terwijl hij wist dat zij naakt in bed lag. Het is een verhaal dat schuurt, dat vragen oproept en dat je niet zomaar naast je neerlegt. Ik heb gelukkig nooit iets meegemaakt wat daarop lijkt. Maar zulke verhalen zetten me wel aan het denken. Want waar ligt de grens nog? Wanneer is iets nog gewoon menselijk, en wanneer is het opeens verdacht? In de tijd dat mijn kinderen klein waren, stond ik weleens met een van hen onder de douche. Dat was vanzelfsprekend. Warm water, lachen, sop in het haar. Gewoon vader en kin...

Muziek die verbindt – Jan Vayne, N’Joy en een moment met mijn vader

Eemnes- Er zijn van die middagen die in je geheugen blijven hangen. Zondag 2 november was er zo één. Ik had twee kaartjes gekocht voor een prachtig concert in het Huis van Eemnes : Jan Vayne samen met het geweldige koor N’Joy . Een middag vol muziek, emotie en herinneringen, maar vooral een middag samen met mijn vader. De zaal was tot de nok gevuld en vanaf de eerste noot wist Jan Vayne iedereen te raken. Zijn doorleefde improvisaties gingen naadloos over in de heldere, vrolijke klanken van het koor. Wat het extra bijzonder maakte: het publiek mocht verzoekjes doen. Ik kon het niet laten om aan Jan te vragen of hij iets van Ludovico Einaudi wilde spelen. En jawel, even later vulde de zaal zich met die herkenbare melancholische klanken. Slechts een minuut, maar precies lang genoeg om kippenvel te krijgen en om vast te leggen in de video hieronder. Het mooiste van de middag was niet eens de muziek zelf, maar dat ik hier samen met mijn vader zat . Mijn paps, die leeft met dementie, m...

Een weekend vol smaak van limoncello tot Dordrecht

Het was mijn dochter die met het idee kwam: “Zullen we samen een limoncello-workshop doen?” Niet zomaar een cadeau, maar een beleving, iets wat we samen konden doen. En dat paste precies bij ons. We zijn niet zo van het geld geven, maar vinden iets samen beleven veel waardevoller Dus trokken we er met z’n vieren op uit: mijn dochter Melissa, haar vriendin Mel, Vera en ik. De bestemming? Koreman’s Limoncello in Breda – een familiebedrijf dat niet voor niets werd uitgeroepen tot beste limoncello ter wereld. Tijdens de workshop leerden we alles over het ambacht achter die goudgele drank. De passie spatte eraf. We roken, proefden, lachten… en natuurlijk namen we ook wat flessen mee naar huis. Of beter gezegd: naar ons hotel, want we besloten er meteen een weekendje weg van te maken.  ’s Avonds in Made, waar we bleven slapen, hebben we nog een glaasje (of twee 😉 ) geproefd van onze net aangeschafte flessen. En ik kan je vertellen: het smaakte naar meer. De volgende ochtend waren we ver...

💔 Laat die oudjes niet in hun blote kont staan

Dit is geen politiek statement. Dit is de werkelijkheid van duizenden families in Nederland. En mijn hart breekt dat we dit normaal zijn gaan vinden. Mijn schoonvader is aan het dementeren. Hij weet niet meer wie wij zijn. Hij kan zijn eigen billen niet meer afvegen. Hij woont nog thuis, want er is geen plek. De belofte? Twee tot drie maanden wachten. De realiteit? Zes maanden later nog niets. Hopelijk volgend jaar. Misschien. Mijn schoonmoeder zorgt dag en nacht. Tot ze erbij neervalt, want pas dan is het “urgent genoeg”. Zo werkt ons zorgsysteem tegenwoordig: geen menselijkheid, maar vinkjes, budgetten en wachtlijsten. In Den Haag ruziën politici over wie de poppetjes mag verdelen. Terwijl duizenden ouderen langzaam verdwijnen in de vergetelheid. De zorg kraakt, personeel haakt af, en wie nog werkt, krijgt regels opgelegd die het onmogelijk maken om te blijven. Er wordt beleid gemaakt, maar geen zorg geleverd. Er wordt gesproken over “efficiëntie”, maar d...

De wereld digitaliseert… maar waar blijft de mens?

In een wereld waarin alles digitaal wordt, lijkt echt contact steeds zeldzamer. Maar soms, op een onverwacht moment, herontdek je wat verbinding écht betekent. We hebben bereik, maar geen ontvangst. We scannen, tikken en klikken en denken dat we verbinding met elkaar hebben. Maar verbinding is geen verbinding als er niemand is die antwoordt met een stem. In de trein kijkt iedereen omlaag. Bij het loket is het stil. In restaurants zit een QR-code op tafel. Doktersvragen? Plan online. Boodschappen? Scan hier. Soms voelt het alsof we langzaam veranderen in digitale wezens: met volle clouds, maar lege harten. Op de zorgboerderij waar ik als vrijwilliger werk, is het een andere wereld. Geen mobieltjes. Geen meldingen. Alleen mensen. Aan tafel wordt gepraat, gelachen en geluisterd. Er wordt koffie geschonken, en tijd gemaakt voor elkaar. Daar voel ik wat echte verbinding is. En dan is er mijn vader. Hij leeft met dementie, en vergeet soms dingen....

Joyce Join verovert het internet met gekke filmpjes

De Amsterdamse vlogger Joyce Join zet met toenemende snelheid persoonlijke filmpjes op YouTube. De filmpjes zijn toe nu toe alleen in de keuken gemaakt en hebben een ontzettend hoog Theo & Thea en een Villa Achterwerk gehalte. De brildragende Joyce vertelt uiterst serieus persoonlijke verhaaltjes aan de mensen via YouTube, terwijl je als kijker als snel denkt: Wat ik nu zie dat kan niet waar zijn, dit meent ze toch niet. Met haar onverzorgde blik in de camera gaan vrijwel meteen je mondhoeken omhoog van het lachen, zelfs tegen het gieren aan. Haar filmpjes zijn zo grappig en geestig om te zien dat ze beslist de moeite waard zijn om naar te kijken en ook helemaal uit te kijken. Wie is Joyce Join? De grote vraag is alleen wie is die Joyce Join? Als je haar filmpjes bekijkt, dan zou Joyce ook nog een man kunnen zijn die heel goed een vrouw naspeelt.  Ze heeft het over haar vriend Wilbert en haar kind, maar wie zegt dat het waar is. Ze kan het ook heel goed spelen. Als...