Doorgaan naar hoofdcontent

Burgemeester van Huizen loopt Wolfskamerloop 2011

Huizen - Als je iets aan het volk belooft, dan moet je het ook doen. Ik heb met Burgemeester Fons Hertog afgesproken om samen de Wolfskamerloop van 2011 te gaan harlopen.

Afgelopen weekend heb ik een aantal 6FM live interviews bij de Wolfskamerloop en de Zumbamarathon in Huizen opgenomen. Het leuke van semi-live (handy recorder) opnemen is: het is spontaan. Je weet gewoon niet wat de ander gaat zeggen, of welke emoties er op dat moment bij die ander spelen, en voor het laatste ben ik wel in. Ik vind het namelijk geweldig om iemand na de finish op te vangen en te vragen hoe hij of zij deze hardloopwedstrijd heeft ervaren. Wat gaat er dan door iemand heen?

Ik had leuke gesprekken(jes) met Frank van Overeem, Michael Parramore, een van mijn favoriete triathlete: Marleen Vos, Rob Joosten, mijn held: Niek Heldoorn, Paul Vuyst, Anneke Adolfse, Bas Krijnen, en alle andere sporters die ik bij de start- en finish heb ontmoet. Maar de meest opvallende, en die nog niet in het rijtje is opgenoemd, was burgemeester Fons Hertog van Huizen. Na het startschot stond ik dicht tegen onze burgervader aan om vervolgens met hem de volgende afspraak te maken: In 2011 lopen wij samen de Wolfskamerloop. Ik heb het op band opgenomen, en ontsnappen is dus zinloos.

Bij het maken van de interviews moet ik echt op iemand aflopen, en de juiste vragen stellen. Gelukkig lukt het mij steeds beter om mijn verlegenheid aan de kant te zetten, en mijn ding te doen. Gisteravond heeft Jan van Galen, al mijn opgenomen stukjes, op de computer ingeladen, en ik heb ze ook afgeluisterd. Ik praatte iets te hard door de microfoon, en bedacht me ook iets te laat dat ik mijn oortjes in had moeten doen. Dan had ik mezelf al meteen bij het opnemen kunnen horen, en het nog kunnen corrigeren. Des al niet te min had ik een ongelooflijk leuke middag.

Zondagmiddag was ik niet alleen bij de Wolfskamerloop, want toen de 10 km van start was gegaan, ben ik op de fiets naar Coronel geweest. Daar werd de
Zumbamarathon door Monica de Boer georganiseerd. Allemaal vrouwen, en een man stonden net klaar om van start te gaan. Met 80 deelnemers, over drie zalen verdeelt, danste iedereen voor het goede doel van Pink Ribbon. Ik vond het behoorlijk indrukwekkend om iedereen zo bezig te zien. Uitzending gemist: Gooi en Eemland Actueel - Zumbathon >

De bestandjes van deze twee activiteiten, van 31 oktober 2010, heeft Jan mee naar huis genomen. Ik ben heel benieuwd of het lukt om een leuke impressie van die dag te maken. Update: 04-11-2010 De Wolfskamerloop is nu al beschikbaar.

Luister mee en klik:

03-08-2011 update - Burgemeester meldt zich om medische redenen af voor de Wolfskamerloop 2011 lees meer...

Reacties

Anneke zei…
Leuk om mezelf op de foto te zien... Zeg hoe kom je eraan?
Leuk verhaal, volgend jaar gaan we voor de 10 km ! En jij doet mee? Geweldig, nog meer enthousiaste mensen !

Populaire posts van deze blog

Joyce Join verovert het internet met gekke filmpjes

De Amsterdamse vlogger Joyce Join zet met toenemende snelheid persoonlijke filmpjes op YouTube. De filmpjes zijn toe nu toe alleen in de keuken gemaakt en hebben een ontzettend hoog Theo & Thea en een Villa Achterwerk gehalte. De brildragende Joyce vertelt uiterst serieus persoonlijke verhaaltjes aan de mensen via YouTube, terwijl je als kijker als snel denkt: Wat ik nu zie dat kan niet waar zijn, dit meent ze toch niet. Met haar onverzorgde blik in de camera gaan vrijwel meteen je mondhoeken omhoog van het lachen, zelfs tegen het gieren aan. Haar filmpjes zijn zo grappig en geestig om te zien dat ze beslist de moeite waard zijn om naar te kijken en ook helemaal uit te kijken. Wie is Joyce Join? De grote vraag is alleen wie is die Joyce Join? Als je haar filmpjes bekijkt, dan zou Joyce ook nog een man kunnen zijn die heel goed een vrouw naspeelt.  Ze heeft het over haar vriend Wilbert en haar kind, maar wie zegt dat het waar is. Ze kan het ook heel goed spelen. Als...

Mercedes-Benz dealer Van Kooy | officiële website | Een wereld in beweging

Van Kooy Bussum - Hoofdvestiging Leo Knijn is geboren op 12 maart 1939 te Amsterdam. Na het doorlopen van de HBS en de militaire dienst, nam hij op 1 juli 1961 samen met zijn vader en broer een stallingsbedrijf over op het Scheldeplein te Amsterdam. Op 1 januari 1962 verkregen zij het dealerschap van het merk NSU en was de basis gelegd voor een carrière in de autobranche. In 1975 werd de familie Knijn aandeelhouder in het Van Kooy bedrijf. Naast alle werkzaamheden voor de VKG is Leo ook extern altijd actief geweest; zo was hij oprichter van de NDA (afdeling van de BOVAG). In 2005 is hij lid van de Raad van Commissarissen van Auto Recycling Nederland, lid van het hoofdbestuur van de Europese dealervereniging van Mercedes-Benz en bondspenningmeester bij de BOVAG. Binnen de VKG vervult hij vooral een adviserende rol. Hoe het allemaal begon - geschiedenis Op 22 mei 1922 start de oude Jan van Kooy zijn eerste autobedrijf in Den Dolder. Hij doet in fietsen en motorfiet...

Vader en Zoon in de slipstream van Formule 1 – Meer dan alleen een race

Een vader-zoonavond vol Formule 1-sfeer bij Viaplay. Van samen racen kijken tot een ontmoeting met kampioen Rocco Coronel. De jongen die ooit bij zijn vader op schoot zat en nu zelf aan de start verschijnt. Het was weer tijd voor een echt vader-zoonmomentje. Eerst samen thuis voor de buis Formule 1, kopje thee met een brownie, en volop racepraat. Daarna stapten we in de auto richting Hilversum, naar het Media Park, waar Vrooooom wordt opgenomen: het programma waarin Rob Kamphues samen met zijn gasten terugblikt op het Formule 1-weekend. Met samenvattingen, analyses, interviews en natuurlijk het laatste nieuws. In de uitzending verscheen ineens een verrassende gast: Rocco Coronel. De naam deed meteen een belletje rinkelen. Hij had net zijn eerste kampioenschap binnengehaald. De titel in het Britse Ginetta Junior Championship op Donington Park. De veertienjarige coureur uit Eemnes had genoeg aan een vierde plek in de slotrace om de titel veilig te stellen. De tekst gaat verder onder de f...

Cappuccino voor madame

In een kleine koffiebar aan de rand van de stad gebeurt iets magisch elke ochtend. Het is geen bijzondere plek, eigenlijk zou je het bijna over het hoofd zien. Toch schuilt er een verhaal tussen de geur van versgemalen bonen en het gesis van de melkopschuimer. Het verhaal van Norma Jeane, een icoon die iedereen kent maar niemand echt begrijpt. Cappuccino voor madame Iedereen kent haar van het witte doek en de beeldbuis, haar naam is synoniem met glamour en mysterie. Jaren geleden kwam ze mijn leven binnen als een wervelwind, haar frisse uitstraling raakte me diep van binnen. Ze was als een ster die niet te vangen viel, altijd schitterend maar altijd net buiten bereik. Op een dag verdween ze, zoals sterren soms doen, om pas veel later weer op te duiken. En toen, onverwachts, gebeurde er een wonder. Ze stapte mijn koffiebar binnen en het voelde alsof de tijd had stilgestaan. De gevoelens die ik voor haar had, kwamen moeiteloos terug. Jaren waren voorbijgegaan, maar het bloed stroomde nog...

Figureren als verrassend avontuur

Al meer dan 15 jaar stap ik af en toe in de fascinerende wereld van figureren op filmsets en televisieseries. Het begon als een spontane beslissing, maar groeide al snel uit tot een hobby die mijn leven verrijkte. Figureren biedt me de mogelijkheid om nieuwe plekken te ontdekken en onvergetelijke ervaringen te delen met wildvreemden die voor één dag samenkomen in de magie van een filmproductie. Soms sta ik naast bekende gezichten, en soms ben ik de stille achtergrond, maar elke keer is het een avontuur op zich. Wat maakt figureren zo boeiend? Voor mij is het de mix van onvoorspelbaarheid en structuur die deze wereld zo intrigerend maakt. Voordat ik op de set arriveer, hoop ik altijd dat de productiecrew me goed zal informeren over wat er van mij als figurant wordt verwacht. Het gebeurt niet altijd, maar wanneer het wel gebeurt, voel ik me gewaardeerd en op mijn gemak. Een duidelijk beeld van de dag voor me hebben, maakt het mogelijk om me volledig te concentreren op het vervullen van...

Vader en zoon op pad met de Jimny: avonturen en verbinding

Er is iets bijzonders aan autoritten samen: het geluid van de motor, gesprekken die vanzelf ontstaan, stilte die vertrouwd wordt. In deze rit met de Jimny nemen we je mee langs wegen, verhalen en verbonden momenten tussen vader en zoon. Ik ben niet zo van het geld geven voor verjaardagen. Ik ben meer van het beleven. Samen iets doen. Als ik geld voor mijn verjaardag krijg, dan weet ik al heel snel niet meer wat ik ermee heb gedaan. Maar samen met mijn kind wakker worden in een vouwtent met uitzicht over het water? Dat is onvergetelijk. Dus voor de verjaardag van mijn zoon Robert (28) had ik wat bedacht. Dankzij Autobedrijf Kreijne kon ik een weekend op pad met een Suzuki Jimny 4x4. Alleen ja… off-road rijden in Nederland? Dat lukt hier niet. De Ardennen dan? Dat is 3,5 uur sturen. Nee joh, net even te ver voor een weekend. Dus ik hield het dichterbij: de Beekse Bergen. Geen berg te zien, maar wel gezellig tussen de dieren. En eigenlijk ging het mij erom dat we gewoon even samen weg w...

Mores. Wat mag nog wel?

Het woord mores hoor je niet vaak meer. Maar sinds het proces tegen Marco Borsato blijft het in mijn hoofd hangen. Want wat mag er nog wél? En waar ligt de grens tussen menselijkheid en misverstand? Afgelopen week draaide het nieuws om twee dingen: de verkiezingen en het proces tegen Marco Borsato. Twee totaal verschillende werelden, maar allebei vol spanning, oordeel en emotie. Marco moest uitleggen waarom hij aan een 15-jarig meisje had gezeten. Hij zou naar boven zijn gegaan, terwijl hij wist dat zij naakt in bed lag. Het is een verhaal dat schuurt, dat vragen oproept en dat je niet zomaar naast je neerlegt. Ik heb gelukkig nooit iets meegemaakt wat daarop lijkt. Maar zulke verhalen zetten me wel aan het denken. Want waar ligt de grens nog? Wanneer is iets nog gewoon menselijk, en wanneer is het opeens verdacht? In de tijd dat mijn kinderen klein waren, stond ik weleens met een van hen onder de douche. Dat was vanzelfsprekend. Warm water, lachen, sop in het haar. Gewoon vader en kin...

Opa worden: een nieuwe rol vol liefde (en een beetje trots)

Er zijn van die momenten in het leven die alles even stilzetten. Opa worden is er zo één. In dit verhaal neem ik je mee in de emoties, trots en verwondering van mijn nieuwe rol Hilversum - Op 1 juli ben ik opa geworden. Onze kleinzoon Floran is geboren. Het eerste kindje van mijn zoon Robert en zijn vriendin Serena. Wat een rijk gevoel. Het klinkt misschien gek, maar bij het nieuws dat Serena zwanger was, voelde ik meteen een diepe blijdschap. Je vraagt je misschien af: waarom raakt dat me zo? Ik zal het je uitleggen. Mijn vader en mijn schoonvader hebben Alzheimer. Een ziekte die alleen maar afneemt en waar je elke dag opnieuw zoekt naar wat er nog wel mogelijk is. Die realiteit drukt. En eerlijk? Ik verlangde naar iets nieuws. Iets wat vooruitwijst. Een huwelijk. Een geboorte. Iets dat leven ademt. En dat is precies wat er is gekomen. Vandaag is Floran geboren. Een nieuw mensje. Een klein wonder. En het raakt me meer dan ik vooraf kon bedenken. Mijn gelukshormonen draaien overure...

De Figurant: Een dag op de set van Goede Tijden, Slechte Tijden

Amsterdam - Op een koele voorjaarsmorgen in Amsterdam, waar de zon nog besluiteloos scheen en de stad langzaam ontwaakte, begon mijn avontuur. Het was niet zomaar een dag; het was de dag dat ik terugkeerde naar de set van "Goede Tijden, Slechte Tijden", een plek waar ik jaren geleden als figurant een klein rolletje had gespeeld. Toen was ik de makelaar , een voorbijganger in het snelle leven van soapsterren, maar vandaag zou ik iets anders zijn. Wat? Dat moest nog blijken. Gedeelte van de regiekamer in de keuken bij GTST Ik arriveerde vroeg bij de studio, gewapend met drie verschillende outfits, zorgvuldig gekozen om aan de strikte kledingvoorschriften te voldoen. Geen logo's, geen strepen of stippen, en zeker geen zwart. De kleding werd snel goedgekeurd, en ik werd naar een wachtkamer geleid waar andere figuranten al druk in gesprek waren. Het was een bont gezelschap van enthousiaste mensen die, net als ik, genoten van de kans om deel uit te maken van deze iconische Ne...

“Blue Zone” in Soesterduinen

Natuurreservaat "Soesterduinen" is een plek in Nederland, bekend om zijn zandduinen en heidevelden. Het is een populaire bestemming voor wandelen, natuurwandelingen en buitenactiviteiten.  Een "blue zone" (blauwe zone) verwijst meestal naar een gebied waar mensen opmerkelijk langer leven en een hogere levensverwachting hebben dan elders. Daarom volgen wij vandaag de blauwe paaltjes, een handige manier om de weg te vinden, die ons leidt door de mooie delen van het gebied. En vooral te genieten van al het moois die het gebied te bieden heeft.  Het geluid van de wind door de bomen voegt een rustgevende sfeer toe aan de natuurlijke omgeving en draagt bij aan de charme van het wandelen. Het witte zand doet ons denken aan de kust en dat maakt de ervaring nog specialer, zelfs als je niet daadwerkelijk aan de kust bent. De natuur heeft een unieke manier om ons te laten dromen en te genieten van het moment.  Blijf genieten van het wandelen in dit prachtige gebied en laat de ...