De zee, het water, de eindeloze golven en de zon oefenen een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij uit. Ik kan er urenlang naar staren en mijmeren over allerlei dingen. Ik vraag mij regelmatig af of ik wel genoeg tijd voor mezelf neem, of laat ik mij volledige opslokken door de dagelijkse hectiek?
Als ik ouder word, besef ik steeds meer dat de tijd die ik nog heb steeds korter wordt. Ik betrap mezelf erop hoe vaak ik terugdenk aan het begin van mijn leven, zelfs vóór mijn geboorte. Ik probeer te begrijpen waarom ik ben geworden wie ik ben en kijk ook naar de generaties die na mij komen. Mijn nieuwsgierigheid groeit naar de oorsprong van mijn menselijke eigenschappen en waar ze vandaan komen.Als vijftienjarige ontmoette ik mijn eerste vrouw. Ze was
negentien en werkte als kraamverzorgster in ons huis. Ik bewonderde haar enorm
en na een paar jaar samenwonen kregen we onze eerste kinderen. Ik herinner me
het intense geluk dat ik voelde toen ik vader werd, een verantwoordelijkheid
die me meteen overviel.
Waarom ik destijds koos om te trouwen en kinderen te
krijgen, heb ik me nooit afgevraagd. Het leek vanzelfsprekend, iets wat je deed
in mijn omgeving. Nu mijn kinderen volwassen zijn en hun eigen uitdagingen
hebben, vraag ik me af of mijn keuzes toen te impulsief waren? Ik heb geen
spijt, maar ik heb bijvoorbeeld nooit gekeken naar de achtergrond van mijn
partner, naar haar ouders en hoe zij is opgevoed.
Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik jong was; dat heeft
altijd een stempel op mijn leven gedrukt. Het blijft in mijn gedachten, zelfs
nu. Terugkijkend realiseer ik me dat ik meer tijd zou nemen als ik opnieuw zou
beginnen. Maar misschien is dat makkelijk gezegd achteraf. Spijt heb ik niet,
maar wie weet hoe het zou zijn als ik alles opnieuw mocht doen? Dat is niet de
realiteit.
Reacties
Een reactie posten