De jacht op Buurman en Buurman

Iedereen heeft zo z’n kleine rituelen. Dingen die je blij maken, ook al snapt niemand precies waarom. Voor mij is dat de grijpmachine op de kermis. Elk jaar opnieuw trekt die kast me aan als een magneet. Niet voor het speelgoed. Niet voor de winst. Maar voor het moment. De focus. De stilte voor het grijpen.

Het proces houdt me in zijn greep. Ik vind het iets magisch. Spannend. Alsof je als tijger op jacht gaat naar een reetje: sluipend stil, maar ook gevaarlijk trefzeker. En dan... pak ik ze. Er is geen weg meer terug.

Als ik ergens bezeten van ben, dan is het wel de kermis. En dan bedoel ik niet de botswagentjes of dingen waar je duizelig en spijtig uit stapt. Nee, ik heb het over de grijpmachine. Die mysterieuze kast vol pluche waar je euro’s in gooit en hoop uithaalt.

Als zo’n kast op de kermis staat, ga ik er als een roofdier op af. Mijn ogen speuren de inhoud, mijn pas vertraagt, mijn jachtinstinct neemt het over.

Ik werk doordacht. Eerst loop ik een paar keer om de kasten heen. Ik observeer. Zie hoe anderen hun kansen vergooien. Hoe ze zonder nadenken op de knoppen rammen en met veel gevloek afdruipen. Ik let op welke knuffels los liggen. Of er beweging in het mechaniek zit. En vooral, waar de zwakke plekken zijn.

Twijfel ik? Dan loop ik door. Nog een rondje. Rust bewaren. Mijn energie is kostbaar, en ik wil alleen toeslaan als het écht kan. En dan zie ik ze liggen. Als een cadeautje van het universum: Buurman en Buurman. Nonchalant gedumpt tussen een pinguïn en een verdwaalde eenhoorn. Twee onhandige helden uit de jeugd van mijn kinderen. Mijn handen beginnen al te jeuken.

De machine kijkt me bijna aan. Alsof hij zegt: “Ga je gang. Pak ze.” Ik stop een eurootje in de gleuf. De grijper komt tot leven. Alles trilt en beweegt, maar ik blijf kalm. Richt. Adem in. Adem uit. En dan, op het perfecte moment, druk ik de knop in. De grijper zakt. Pakt. Houdt vast. Buurman nummer één hangt erin. Even lijkt hij te ontsnappen. Maar nee, hij is van mij. In de bak.

Ik ga door voor nummer twee. De mensen om me heen beginnen het nu ook te zien. Een meisje fluistert: “Hij gaat het gewoon doen...” En ik doe het. Langzaam zakt de grijper. Dan: een klik. De klauw opent zich, sluit zich, en klemt zich vast. Geen weg terug. Vast. Gehaald.

Twee buurmannen, veilig geland in de bak alsof ze net een schuurtje verkeerd gemonteerd hebben. Ik kijk ernaar en moet glimlachen. Niet omdat het een enorme prestatie is. Maar omdat het gelukt is. Omdat er, in een kast vol chaos, even iets precies op z’n plek viel.

A je to.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Vader-zoonweekend met Jimny

Ik ben niet zo van het geld geven voor verjaardagen. Ik ben meer van het beleven. Samen iets doen. Als ik geld voor mijn verjaardag krijg, dan weet ik al heel snel niet meer wat ik ermee heb gedaan. Maar samen met mijn kind wakker worden in een vouwtent met uitzicht over het water? Dat is onvergetelijk. Dus voor de verjaardag van mijn zoon Robert (28) had ik wat bedacht. Dankzij Autobedrijf Kreijne kon ik een weekend op pad met een Suzuki Jimny 4x4. Alleen ja… off-road rijden in Nederland? Dat lukt hier niet. De Ardennen dan? Dat is 3,5 uur sturen. Nee joh, net even te ver voor een weekend. Dus ik hield het dichterbij: de Beekse Bergen. Geen berg te zien, maar wel gezellig tussen de dieren. En eigenlijk ging het mij erom dat we gewoon even samen weg waren. Alleen vader en zoon momentje. En niet per se met modder tot aan de buitenspiegels. Bij aankomst zijn we eerst gaan wandelen. Daarna reden we een rondje met de 4x4 door het safaripark. Robert bleek een dierentuin fan te zijn. Dat w...

Dementie in de familie - Het moeilijkste moment moet nog komen: dat hij ons niet meer herkent.

"Weet je nog dat je acht jaar geleden met je dochter in een ballon hebt gevaren?" vraag ik hem. Zijn ogen vernauwen zich terwijl hij zoekt naar een herinnering die allang vervlogen is. "Nee, ik kan het me niet meer herinneren," zegt hij uiteindelijk. De ballonvaart was een van de mooiste dingen die hij ooit had meegemaakt, iets wat hij nooit zou vergeten, dacht hij toen. "Ook niet toen je boven de naturistencamping vloog? Je vond dat zo interessant," probeer ik nog een keer. Maar het blijft stil. De opwinding die hij destijds voelde, de verhalen die hij honderduit vertelde op zijn 80e verjaardag – alles is verdwenen. Het moeilijkste moment moet nog komen: dat hij ons niet meer herkent. Ik leg een fotoboek voor hem neer, vol met beelden van die onvergetelijke ballonvaart. Hij bladert erdoorheen en knikt af en toe, misschien als een reflex, misschien omdat hij denkt dat dat van hem verwacht wordt. Maar aan zijn ogen zie ik dat de herinnering niet terugkeer...

Kaakchirurg Cnossen met pensioen

Blaricum - Jarenlang was hij de Friese Vlag op de afdeling kaakchirurgie in het Tergooiziekenhuizen in Blaricum, maar nu is J. Cnossen met pensioen. Per 1 januari 2010 is hij door W. Bouwman opgevolgd. Al vanaf kleins af aan heb ik een abonnement op de afdeling kaakchirurgie, maar de volledige naam van dit specialisme is ‘mondziekten, kaak- en aangezichtschirurgie’. Dat krijg je als je zo vaak in de persoonlijke wachtkamer van het ziekenhuis hebt gezeten, of erger nog, in zijn ligstoel hebt gelegen. Ik kwam altijd via mijn tandarts bij de kaakchirurg Cnossen terecht. Voor het trekken van mijn hoektanden, verstandskiezen en afgebroken kiezen ben ik er geweest, maar ik kwam er ook voor mijn wortelpuntontstekingen. Gek genoeg wilde ik juist altijd naar hem toe en dat terwijl hij mij jarenlang ontzettend veel, maar op zeer vakkundige wijze, pijn had gedaan. Hij was een man van weinig woorden. Als hij mij had behandeld, dan had ik ook geen woorden meer. Ik had al pijn als ik kwam, maar als ...

Mijn vader, de piano en dementie

Mijn vader leeft met dementie. Het contact wordt steeds moeilijker, maar zijn liefde voor muziek is gebleven. In deze blog neem ik je mee in een bezoek aan hem. Over onbegrijpelijke zinnen, onverwachte momenten en een oude piano die nog altijd klinkt als een stukje geluk. Mijn vader is altijd gek geweest op pianospelen. Al jarenlang zit hij achter die vertrouwde toetsen te pingelen. Niet dat hij ooit echt mooi heeft gespeeld, en dat weet hij zelf eigenlijk ook wel, maar dat doet er niet toe. Als ik hem zie zitten, met een tevreden blik en zijn vingers op de toetsen, dan maakt het me blij. Want dáár zit hij nog. Daar is hij even in zijn element. Praatjes over alledaagse dingen gaan niet meer. Hij hakkelt, struikelt over woorden, en zinnen zijn amper nog te vormen. In het begin waren het nog drie woorden, waarvan ik er vijf maakte om te begrijpen wat hij bedoelde. Tegenwoordig zijn het losse klanken, half uitgesproken woorden. Maar ik probeer hem uit te laten praten. Onderbreken heeft ...

Keep the Soul & Jazz Alive in Vondelpark voor behoud Radio 6

Amsterdam - In het Vondelpark in Amsterdam zijn maandag naar schatting tussen de 6000 en 7000 mensen afgekomen op een gratis concert, dat werd georganiseerd door NPO Radio 6. De soul- en jazzzender is vanaf 1 januari alleen nog als digitaal themakanaal te horen, en de makers willen dat tegenhouden. Mathilde Santing - Foto: © Gilbert Vogt Het concert 'Keep the Soul & Jazz Alive, The Radio 6 Concert' werd gepresenteerd door dj’s Winfried Baijens en Angelique Houtveen. Artiesten die hun steun betuigden en in het Vondelpark optraden waar onder anderen Mathilde Santing en saxofonist Benjamin Herman. Benjamin Herman - Foto: © Gilbert Vogt Jazz Orchestra of the Concertgebouw nam het initiatief voor het concert. ,,Een erg geslaagd concert, feest voor de jazzmuziek. Het was volle bak in het Vondelpark'', aldus Juan Martinez, de zakelijk leider van het gezelschap. Bezoekers is gevraagd online een petitie te tekenen. Maandagavond hadden 6111 mensen dat gedaan. ...

Portugal zon in mijn hoofd

Ik worstel al een tijdje met het idee van een avontuur in het buitenland. Een nieuw leven aan de kust, weg van de Nederlandse ratrace. Want eerlijk is eerlijk: ik word een dagje ouder. Ik heb steeds minder zin in het gevoel dat anderen bepalen wat ik moet doen, waar ik moet zijn, hoe ik mijn tijd indeel. Soms voelt het alsof het leven me leeft in plaats van andersom. Maar goed, ik zit dit nu te typen in mijn eigen tuin. De zon schijnt, de vogels fluiten, en ik voel me eigenlijk best tevreden. Ik woon hier met veel plezier. Het is dus dubbel. Aan de ene kant lonkt dat onbekende buitenland. Aan de andere kant is hier ook veel om van te houden. Misschien is het precies die twijfel die me tegenhoudt. Als ik nou eens een goed plan had… Dan zou ik misschien echt durven. En toen was daar weer zo’n fijne fly & drive -vakantie. Deze keer naar Portugal. We hebben dit eerder gedaan via TUI – eerder naar Sicilië, en ook Andalusië. Alles wordt geregeld: vlucht, huurauto, hotels, route. Je hoe...

Wokken in Huizen (Update 2011)

Huizen - Een jaar geleden is het grootse wok restaurant in ’t Gooi open gegaan. Vandaag maken wij opnieuw kennis met dit restaurant aan het Plein 2000 in Huizen. We worden keurig netjes bij de ingang ontvangen. Een vriendelijke dame wijst ons de weg naar de kast waar we onze jassen kunnen ophangen. Ik loop meteen naar de pinautomaat om te betalen, maar dat hoeft gelukkig niet meer. Vorig jaar hebben ze dat systeem na twee weken weer afgeschaft, beter, want we gaan tenslotte niet naar de Mac Donalds. Het ruikt weer heerlijk als we het restaurant binnenlopen. Helaas hebben ze nog niets aan de verlichting gedaan, deze is eigenlijk voor Nederlandse normen te fel. En eerlijk is eerlijk: ik zie er ook gewoon beter uit met kaarslicht, gaap, maar dat terzijde. Hoewel er niet veel mensen binnen zijn, het is rond acht uur ’s avonds, is het toch enigszins wat lawaaierig. Dat komt waarschijnlijk door plavuizen vloer en de wat sobere inrichting: het is en blijft natuurlijk wel een Japans restaurant...

De dag die me raakte. Mijn eerste dag als vrijwilliger op de Willemshoeve in Soest

Afgelopen week was het eindelijk zover: ik begon als vrijwilliger bij Dagbeleving Willemshoeve in Soest. Een bijzondere plek waar mensen met dementie, in elke fase, mogen zijn wie ze zijn. Waar gelachen wordt, waar iets te doen is, en waar je je weer even mens voelt. Ik kies hier niet zomaar voor. Mijn vader en schoonvader hebben allebei dementie. Van dichtbij zie ik wat het met iemand doet. Maar ik zie ook wat het laat zien: tederheid, humor, verdriet… en die onverwacht heldere momenten die je diep raken. Mijn dag begint in het busje, samen met Jeroen, de drijvende kracht achter de Willemshoeve. We halen mensen op. Er wordt gepraat, gelachen, gegrapt. “Waar komt u vandaan?” vraagt Jeroen. “Soest,” zegt een vrouw. “Daar wonen gewone mensen, zonder poeha.” “Ik kom uit Laren,” zegt een ander. “Dat is allemaal koude kak,” roept weer een derde. Jeroen kijkt in de spiegel: “Is er ook warme kak?” De hele bus ligt dubbel. En ik lach mee. Want dit is precies wat het is: echt, e...

Trouwen met een glimlach

Ik neem plaats tegenover een vrouw die ik nog nooit heb gezien. Zij gaat straks op de foto. Mijn taak? Haar aan het lachen krijgen. Simpel, zou je denken. Maar wat zeg je dan? “Je weet het misschien niet,” begin ik, “maar ik was vroeger al verliefd op je. Op de lagere school. Jij zat altijd bij het raam en ik... ik keek alleen maar.” Ze schiet al een beetje in de lach. Mooi. “En nu,” zeg ik met een zucht, “wil ik met je trouwen?” Ze kijkt verbaasd, maar geamuseerd. “Maar ik heb een vriend,” zegt ze. “Geeft niks,” fluister ik samenzweerderig. “We trouwen gewoon stiekem. Niemand hoeft het te weten. Toch?” Ze lacht. Hardop. Missie geslaagd. En dát is precies de bedoeling. Niet de liefde verklaren, hoewel het goed werkt, maar die glimlach vangen. Want ik figureer. Mijn gezicht mag dan niet op de voorgrond verschijnen, maar ik ben er wel. Achter de lach. Achter het verhaal. Ik mag niks zeggen over het project zelf. Alleen dat er gelachen moest worden. Later vertel ik er misschien nog ee...

XZK for You Media

Zoeken in deze blog