Doorgaan naar hoofdcontent

Schiermonnikoog is de beste plek om te resetten

Schiermonnikoog - Een weekendje weg begint met een kopje koffie op het terras van Restaurant Villa Zeezicht in Lauwersoog.

Schiermonnikoog - Hotel Café Duinzicht - Foto: © Gilbert Vogt

Het restaurant ligt op een hoger gedeelte aan de haven en heeft een prachtig uitzicht over zee. In de verte zie je het eiland Schiermonnikoog liggen. De rode en witte vuurtorens zijn vanaf hier goed te zien. Als we de boot opgaan, is het een drukte van jewelste. Het is echt hoogseizoen. We kunnen binnen geen zitplaatsen vinden en besluiten naar het buiten bovendek te gaan. Het regent zachtjes en we nemen plaats. Gelukkig drijft het buitje snel over en zijn er meer mensen die besluiten om ook buiten te gaan zitten. Er zijn opvallend veel mensen van verschillende pluimage aan boord.

De bus brengt ons van de haven naar het hotel. Het eiland is klein, dus zijn we zo op onze bestemming. Hotel Duinzicht is aan de Badweg en komt wat oubollig over, maar het ademt een rustieke en een prettige sfeer uit. Ons verblijf wordt schoongemaakt, dus vermaken we ons op het zonnige terras van het hotel. Zonder tegenzin overigens. Ik besluit een Leffe Dubbel te nemen – het is tenslotte vakantie. Mijn vrouw en ik proosten op onze mini-vakantie. Wat wil een mens nog meer? Dan valt mij ineens de stilte op. Het is net alsof mijn oren dichtgeklapt zijn. Totaal geen geluid meer - hoe bijzonder is dat? Alleen wat pratende kinderen in de verte, het geschreeuw van een aantal zeemeeuwen, en het geruis van de wind door de hoge bomen. Voor de rest, helemaal niets… Het klinkt bijna onwaarschijnlijk, maar dit is Schiermonnikoog. Er zijn een hoop mensen die zich tijdens de vakantie niet meer kunnen vermaken met witte stranden en zeelucht. Ze hebben simpelweg meer nodig. Wie van stilte houdt, komt naar dit mooie eiland toe, maar hopelijk niet allemaal tegelijk, want het enige geluid wat je hier hoort, is het geluid dat je zelf maakt, en dat moet zo blijven.

De Jachthaven op Schiermonnikoog is niet al te groot. Vanaf het restaurant kijk je zo over de haven. Het oogt allemaal vrij rustig, en er is weinig tot geen bedrijvigheid. Door de wind hoor je touwen tegen de masten aan kletteren, boten zachtjes tegen de kade aantikken, en kabbelend water. Dat vind ik nou zo aantrekkelijk aan een jachthaven. Wat zeemeeuwen en een zonnetje erbij en ik kan mij uren vermaken – lees genieten. Schiermonnikoog is een eiland om alles goed op een rijtje te zetten, te resetten, zeg maar. Is het dan mogelijk om op dit eiland in twee dagen tijd volledig tot rust te komen? Ja, en dat maakt het ook zo bijzonder. ‘Zou je hier ook kunnen wonen,’ vraagt mijn vrouw. ‘Ik denk het wel schat, en jij dan?’ vraag ik. ‘Ik niet. Ik ga hier ontzettend de Hema missen,’ zegt ze. ‘Oké, dan gaan we straks maar weer met de boot terug…voor de Hema van thuis.’ Eigenlijk zou ik het liefst op Schier leven, met mijn grote liefde op een boerderij, omgeven door landelijke rust of een prachtige bloementuin. Maar zolang dat niet van toepassing is, blijft Schiermonnikoog een plek om zo vaak mogelijk naartoe te gaan.

Een jaar geleden schreef ik 'Wat ben je stil...'. Dit verhaal werd gepubliceerd op Schierweb.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Kaakchirurg Cnossen met pensioen

Blaricum - Jarenlang was hij de Friese Vlag op de afdeling kaakchirurgie in het Tergooiziekenhuizen in Blaricum, maar nu is J. Cnossen met pensioen. Per 1 januari 2010 is hij door W. Bouwman opgevolgd. Al vanaf kleins af aan heb ik een abonnement op de afdeling kaakchirurgie, maar de volledige naam van dit specialisme is ‘mondziekten, kaak- en aangezichtschirurgie’. Dat krijg je als je zo vaak in de persoonlijke wachtkamer van het ziekenhuis hebt gezeten, of erger nog, in zijn ligstoel hebt gelegen. Ik kwam altijd via mijn tandarts bij de kaakchirurg Cnossen terecht. Voor het trekken van mijn hoektanden, verstandskiezen en afgebroken kiezen ben ik er geweest, maar ik kwam er ook voor mijn wortelpuntontstekingen. Gek genoeg wilde ik juist altijd naar hem toe en dat terwijl hij mij jarenlang ontzettend veel, maar op zeer vakkundige wijze, pijn had gedaan. Hij was een man van weinig woorden. Als hij mij had behandeld, dan had ik ook geen woorden meer. Ik had al pijn als ik kwam, maar als ...

Reiger Kees te gast bij visspeciaalzaak in Hoorn

Hoorn - Wij waren best een beetje verrast toen we reiger Kees op straat tegen kwamen. De omgeving niet blijkbaar, want de vogel blijkt een vaste gast te zijn bij visspeciaalzaak Wormsbecher aan de Wijdebrugsteeg in Hoorn. Reiger stapt viszaak binnen in Hoorn Het was vandaag een heerlijk zonnige dag als we reiger Kees tegenkomen. Althans, we begrijpen dat hij Kees heet als we met iemand bij van de vishandel aan de praat raken. Het schijnt dat ook bij minder weer de reiger een bezoek brengt aan de speciaalzaak. Bezoekers vinden de vogel allemaal wel grappig. Sommige gooien een stukje vis naar de vogel toe. Het zou best eens kunnen dat Kees zo heel wat vis bij elkaar smokkelt.   Een blauwe reiger wordt gemiddeld 5 oud.

Mijn vader, de piano en dementie

Mijn vader leeft met dementie. Het contact wordt steeds moeilijker, maar zijn liefde voor muziek is gebleven. In deze blog neem ik je mee in een bezoek aan hem. Over onbegrijpelijke zinnen, onverwachte momenten en een oude piano die nog altijd klinkt als een stukje geluk. Mijn vader is altijd gek geweest op pianospelen. Al jarenlang zit hij achter die vertrouwde toetsen te pingelen. Niet dat hij ooit echt mooi heeft gespeeld, en dat weet hij zelf eigenlijk ook wel, maar dat doet er niet toe. Als ik hem zie zitten, met een tevreden blik en zijn vingers op de toetsen, dan maakt het me blij. Want dáár zit hij nog. Daar is hij even in zijn element. Praatjes over alledaagse dingen gaan niet meer. Hij hakkelt, struikelt over woorden, en zinnen zijn amper nog te vormen. In het begin waren het nog drie woorden, waarvan ik er vijf maakte om te begrijpen wat hij bedoelde. Tegenwoordig zijn het losse klanken, half uitgesproken woorden. Maar ik probeer hem uit te laten praten. Onderbreken heeft ...

Dames organiseren discofeest voor A Sisters Hope bij The Spot in Bussum

Bussum - Barbara (in het midden afgebeeld) wil meedoen met de 60km wandeling van de stichting A Sisters Hope. Bianca Hoorn, Barbara Roeten, Ellen Askes -Foto: Gilbert Vogt  De organisatie A Sisters Hope probeert zoveel mogelijk geld in te zamelen voor onderzoek naar borstkanker. Daarom organiseert Barbara op 7 september vanaf 20.30 uur een ouderwets lekker swingend discofeest in The Spot in Bussum. Het is negen maanden geleden dat Barbara Roeten werd geconfronteerd door een verschrikkelijke ziekte. Bij het horen van de diagnose ‘borstkanker’ is het leven van Barbara maar ook dat van haar man en kinderen, in één klap verandert en aan het denken gezet. Ze is al jaren lid van het kankerfonds en nu heeft ze er zelf mee te maken gekregen. Het is voor haar dan ook een extra motivatie om zich voor het goede doel in te zetten. Lees meer... Barbara Roeten heeft gevochten als een paard maar de strijd tegen kanker verloren. Op vrijdag 2 mei 2014 is zij overleden. In de weken vooraf...

Trouwen met een glimlach

Ik neem plaats tegenover een vrouw die ik nog nooit heb gezien. Zij gaat straks op de foto. Mijn taak? Haar aan het lachen krijgen. Simpel, zou je denken. Maar wat zeg je dan? “Je weet het misschien niet,” begin ik, “maar ik was vroeger al verliefd op je. Op de lagere school. Jij zat altijd bij het raam en ik... ik keek alleen maar.” Ze schiet al een beetje in de lach. Mooi. “En nu,” zeg ik met een zucht, “wil ik met je trouwen?” Ze kijkt verbaasd, maar geamuseerd. “Maar ik heb een vriend,” zegt ze. “Geeft niks,” fluister ik samenzweerderig. “We trouwen gewoon stiekem. Niemand hoeft het te weten. Toch?” Ze lacht. Hardop. Missie geslaagd. En dát is precies de bedoeling. Niet de liefde verklaren, hoewel het goed werkt, maar die glimlach vangen. Want ik figureer. Mijn gezicht mag dan niet op de voorgrond verschijnen, maar ik ben er wel. Achter de lach. Achter het verhaal. Ik mag niks zeggen over het project zelf. Alleen dat er gelachen moest worden. Later vertel ik er misschien nog ee...

De jacht op Buurman en Buurman

Iedereen heeft zo z’n kleine rituelen. Dingen die je blij maken, ook al snapt niemand precies waarom. Voor mij is dat de grijpmachine op de kermis. Elk jaar opnieuw trekt die kast me aan als een magneet. Niet voor het speelgoed. Niet voor de winst. Maar voor het moment. De focus. De stilte voor het grijpen. Het proces houdt me in zijn greep. Ik vind het iets magisch. Spannend. Alsof je als tijger op jacht gaat naar een reetje: sluipend stil, maar ook gevaarlijk trefzeker. En dan... pak ik ze. Er is geen weg meer terug. Als ik ergens bezeten van ben, dan is het wel de kermis. En dan bedoel ik niet de botswagentjes of dingen waar je duizelig en spijtig uit stapt. Nee, ik heb het over de grijpmachine. Die mysterieuze kast vol pluche waar je euro’s in gooit en hoop uithaalt. Als zo’n kast op de kermis staat, ga ik er als een roofdier op af. Mijn ogen speuren de inhoud, mijn pas vertraagt, mijn jachtinstinct neemt het over. Ik werk doordacht. Eerst loop ik een paar keer om de kasten h...

Televisieactie giro 555 voor Filipijnen

HILVERSUM - MAANDAG 18 NOVEMBER IS HET GEBOUW GEOPEND VOOR DONATIES VAN 06.00 - 24.00 UUR. DE EXPERIENCE IS GEOPEND VAN 12:00 - 17:30 UUR EN GRATIS TOEGANKELIJK VOOR DONATEURS AAN DE TV ACTIE GIRO 555.   Televisieactie giro 555 voor Filipijnen bij Beeld & Geluid Publieke en commerciële radio- en televisiezenders houden maandag een inzamelingsactie voor de slachtoffers van de tyfoon op de Filipijnen. De actie wordt georganiseerd door de Samenwerkende Hulporganisaties (SHO) en de publieke omroep, RTL en SBS6. Het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid in Hilversum dient maandag als actiecentrum met een belteam dat van 06.00 uur tot middernacht te bereiken is. Ook kunnen mensen er geld en cheques inleveren. Het gironummer 555 is al sinds maandag opengesteld in verband met de ramp. Miljoenen Filipijnen zijn slachtoffer van de verwoestende tyfoon Haiyan. Complete dorpen werden van de kaart geveegd en er zijn duizenden dodelijke slachtoffers. Mensen in het rampgebied he...

Marcel van der Plas trainer IJsselmeer

Huizen - Toen ik zaterdagochtend om 9:30 uur kwam binnenlopen was de zwemtraining al volop aan de gang. Ik zag één iemand aan de kant van het bad staan, dus dat moest Marcel van der Plas zijn. Ik maakte kennis met hem en samen met mijn zoon Robert-Jan namen wij op de tribune plaats. Veel mannen, maar ook vrouwen lagen in zes verschillende banen hun zwemactiviteiten te doen. Aan de startblokken hing een plankje met het zwemschema van die dag. Marcel is trainer van de zwemafdeling die onder andere sporters begeleidt naar een triatlon. Hij is bijna 65 jaar, al met pensioen en kan zich drie keer per week op de zwemtrainingen richten. Nadat de vorige trainer er een aantal jaren geleden mee stopte, voelde Marcel zich geroepen om de nieuwe trainer van IJsselmeer te geworden. Een zwemtraining geven kost hem oogwaarschijnlijk weinig moeite, hij heeft het overzicht en hij komt heel relaxed over op de groep. Hij geeft de training met heel veel plezier. Er was duidelijk een aantal keren een ...

Ik mis mijn vader elke dag

Huizen - Ik heb het er al eens vaker over gehad. Ik mis mijn vader elke dag. Hoe kan dat nou, hij leeft immers toch nog? Ja, dat klopt, hij leeft nog steeds. Gelukkig, maar ik ben niet meer in beeld bij hem. Hij ziet mij niet meer staan, en ik hem misschien ook niet meer. Hoe kan dat nou? Is daar een verklaring voor? Stel ik wel de goede vragen aan mezelf? De afgelopen jaren ben ik mijn vader kwijtgeraakt, terwijl hij er nog 'gewoon' is, maar ik ben niet meer in beeld. Het is net alsof hij in een andere wereld terecht is gekomen, zonder mij. Alsof hij verhuisd is naar een hele andere stad, en waar communicatie niet meer mogelijk is. We zitten met onze ruggen naar elkaar toe. "Hou je nog van mij? Ik hou nog steeds van jou." "Hallo, ben je daar nog?" piep piep piep...de verbinding is verbroken. Ik vind het lastig om van hem zo weinig te zien en te voelen. Ik mis je interesse, jou oprechte belangstelling. "Gaan jullie nog met vakantie, waar gaan jullie hee...

Verliefd op Delta The Coffee House

Ik ben verliefd. Tot over mijn oren. En nee, niet op een mens. Daar heb ik mijn portie van gehad. Mijn hart klopt tegenwoordig voor iets warms, donkers en onweerstaanbaars: koffie. Niet zomaar een bakkie troost hoor. Geen lauwe filterdrab waar de lepel in blijft staan. Nee, ik heb het over échte koffie. Die je ruikt voordat je hem ziet. Die je tong kust als een Italiaanse minnaar. De koffie waar je stil van wordt… en daarna extreem spraakzaam. Niet zo lang geleden liep ik Lissabon in. Portugal, zon, trams, tegeltjes. Maar het mooiste wat ik daar vond? Delta The Coffee House Experience in Amoreiras. Ik stapte naar binnen en BOEM. Het aroma knalde tegen me aan alsof iemand een espresso in mijn gezicht gooide. Het rook naar vers gebrande bonen, passie en een beetje zweet van de barista (maar dan op een aantrekkelijke manier). Recht voor me stond een koffiebrandmachine. Mijn hart sloeg twee keer over. En toen nog eens. De zaak is ingericht alsof Ikea en Italië samen een kindje kregen. ...