In een wereld waarin alles digitaal wordt, lijkt echt contact steeds zeldzamer. Maar soms, op een onverwacht moment, herontdek je wat verbinding écht betekent.
We hebben bereik, maar geen ontvangst.
We scannen, tikken en klikken en denken dat we verbinding met elkaar hebben.
Maar verbinding is geen verbinding als er niemand is die antwoordt met een stem.
In de trein kijkt iedereen omlaag.
Bij het loket is het stil.
In restaurants zit een QR-code op tafel.
Doktersvragen? Plan online.
Boodschappen? Scan hier.
Soms voelt het alsof we langzaam veranderen in digitale wezens: met volle clouds, maar lege harten.
Op de zorgboerderij waar ik als vrijwilliger werk, is het
een andere wereld. Geen mobieltjes. Geen meldingen. Alleen mensen. Aan tafel
wordt gepraat, gelachen en geluisterd. Er wordt koffie geschonken, en tijd
gemaakt voor elkaar. Daar voel ik wat echte verbinding is.
En dan is er mijn vader.
Hij leeft met dementie, en vergeet soms dingen.
Maar laatst pakte hij mijn hand vast, keek me aan en zei:
‘Wat fijn dat je er bent.’
In dat moment kwam alles samen. Geen scherm. Geen appje. Geen like. Alleen pure menselijkheid. Dat is ontvangst. Dat is verbinding. Daar heb je geen wifi voor nodig.
Misschien is het goed als we die ontvangst wat vaker zoeken. Door het scherm even neer te leggen. Door iemand echt aan te kijken. Door gewoon samen te zijn. Want de mooiste verbindingen hebben geen wachtwoord nodig.
Door Gilbert Vogt – vrijwilliger op een zorgboerderij en schrijver van persoonlijke verhalen over dementie voor Dementie.nl
Reacties