Michael Pilarczyk met Rust in je Hoofd

Almere - Samen met mijn Best friend forever/co-worker ga ik op zaterdag 17 september naar de theatertour Rust In Je Hoofd van Michael Pilarczyk in de Kustlinie te Almere.

Wij zitten op de derde rij recht voor het podium. Het voordeel hiervan is dat alles bij je binnenkomt en dat de ruis minimaal is. Michael heeft het over dat we te weinig tijd voor onszelf nemen, waardoor we druk en onrustig zijn in ons hoofd.

Het is bijna een onmogelijke taak om elke dag alles off- en online te volgen. Toch doen mensen elke dag, in het weekend, in bed en op de wc hun best om alles bij te houden. Waarom? En moeten we al het nieuws, wat wij voorgeschoteld krijgen, allemaal geloven? Het zijn zo vaak uitspraken die niet op feiten zijn gebaseerd. Mensen gaan zichzelf identificeren, want het stond immers in de krant. Dus dat zal het wel waar zijn. Door het invullen van het bericht levert dat extra onrust op in je hoofd.

Al eerder besloot ik zelf te stoppen met het lezen van het nieuws, Facebook en Instagram. De media maakt de mensen knettergek. Te pas en te onpas zitten we met elkaar in een crisis als ik hun moet geloven. Daar word ik niet blij van, los van of het wel of niet waar is. De aannames die we maken brengt de onrust in ons hoofd. Het slapen gaat moeizaam en ik word meerdere keren per nacht wakker.

Waarom moeten we zo vaak om ons telefoon kijken of er berichten zijn? Waarom doen we dat, waarom willen we dat? Zelfs al ik mijn telefoon niet in mijn broekzak heb, denk ik nog dat er een berichtje binnenkomt. Zo creëer je toch geen rust in je hoofd?

De belangrijkste vraag aan Michael is, hoe krijg je wel rust in je hoofd. Bij het opstaan en bij het slapen gaan 10x in- en uitademen. Is dat alles? Heb ik daarvoor een duur kaartje betaald? We weten het wel, maar we passen het niet toe. En vooral het laatste daar gaat het om. Wij weten dat we bij tijd en wijle even niets moeten doen, en toch zitten we weer heel snel de status van de wereld op onze mobiel te checken. Dat levert geen rust op in je hoofd.

Als je de rust kan vinden, kan je ook echt dichter bij je hart komen om echt te voelen. Maar heel veel mensen willen dat niet. Ze doen de hele dag hun best om er juist vandaan te blijven. Zoeken allerlei dingen buiten zichtzelf om gelukkig te worden. Sommige mensen reizen zelfs af om te mediteren in Tibet. Echter neem je de proberen die je hier hebt mee naar het land waar je hoopt ervan af te komen…Je hoeft dus niet ver weg om erachter te komen dat alleen jij het zelf kan oplossen. Als jij er niet zou zijn, zou er ook geen probleem zijn. Michael wijst met twee vingers naar zijn hoofd.

We weten soms beter wat een dier nodig heeft en verzorgen het beestje zodat het aan niets ontbreekt. Blijkbaar kunnen sommige wel heel goed voor een ander zorgen, maar niet voor zichtzelf.

Wanneer ben je precies in balans? Michael staat in het midden van het podium. Zo sta je leven je midden in het leven. Dan loopt Michael van het podium af en gaat achter een doek staan. ‘Mensen zien mij niet, hoe kan dat nou? Dat komt omdat ik achter dit doek blijf staan. Niemand ziet je trut. Ga ik het midden van het podium staan zodat iedereen je kan zien. Ga in het licht staan. Maak jezelf zichtbaar.’

Besteed jij je de tijd wel goed? Mensen die zeggen wat ze geen tijd hebben om met de kinderen te spelen, maar vervolgens wel uren televisiekijken. En alles draait om tijd. Tijd is onze grootste vijand, want de tijd tikt gewoon door alles heen, wat er ook gebeurt. Hoe ga jij met je tijd? Is er een later? Niemand weet het. Wacht niet met alles tot je met pensioen bent. Leef je mooiste leven nu!

Het zou makkelijke zijn als op je geboortekaartje meteen ook je overlijdensdatum zou staan. Dan kan je de tijd indelen om nog van alles te doen. Misschien wel jammer, maar het laatste is niet zo en zullen we vandaag moeten bepalen waar we onze tijd aan willen besteden. Neem voldoende rust en leef je mooiste leven. ‘Dank je wel publiek’, zegt Michael. ‘Bedenk elke dag waar je dankbaar voor bent. Als je vrolijk in het leven wil staan, sta je ook vrolijk in het leven. Je bent wie je wil zijn’.

Jij ook bedankt Michael! #dankbaar2U#

Reacties

Populaire posts van deze blog

Het verlaten dorp Dionysos op Kreta

Greece - Tijdens onze vakantie op Kreta belandden we onverwachts in een verlaten dorp. Wat ooit een bruisend vakantiedorp had moeten worden, ligt er nu spookachtig en stil bij. Dionysos Village - Foto: Gilbert Vogt Op vakantie op Kreta verwacht je azuurblauwe zeeën, volle strandstoelen, drukke terrasjes en overal het geluid van krekels. Maar soms kom je iets heel anders tegen. Zo stuitten wij tijdens een rit ineens op een verlaten complex. Een dorp bijna, met tientallen huisjes, een receptie, zwembaden en smalle straatjes. Alsof hier ooit een levendige vakantieoase heeft bestaan, maar waar de tijd ineens is stilgezet. We dwalen er rond, net als een paar andere nieuwsgierigen. Het voelt een beetje illegaal, want er is niemand die ons tegenhoudt, maar ook niemand die ons welkom heet. Sommige huisjes lijken al jaren niet meer geopend. Toch hangen er bij een paar andere huisjes handdoeken te drogen en staan er zelfs auto’s voor de deur. We ontmoeten een Duits stel dat er een paar maanden...

De Figurant: Een dag op de set van Goede Tijden, Slechte Tijden

Amsterdam - Op een koele voorjaarsmorgen in Amsterdam, waar de zon nog besluiteloos scheen en de stad langzaam ontwaakte, begon mijn avontuur. Het was niet zomaar een dag; het was de dag dat ik terugkeerde naar de set van "Goede Tijden, Slechte Tijden", een plek waar ik jaren geleden als figurant een klein rolletje had gespeeld. Toen was ik de makelaar , een voorbijganger in het snelle leven van soapsterren, maar vandaag zou ik iets anders zijn. Wat? Dat moest nog blijken. Gedeelte van de regiekamer in de keuken bij GTST Ik arriveerde vroeg bij de studio, gewapend met drie verschillende outfits, zorgvuldig gekozen om aan de strikte kledingvoorschriften te voldoen. Geen logo's, geen strepen of stippen, en zeker geen zwart. De kleding werd snel goedgekeurd, en ik werd naar een wachtkamer geleid waar andere figuranten al druk in gesprek waren. Het was een bont gezelschap van enthousiaste mensen die, net als ik, genoten van de kans om deel uit te maken van deze iconische Ne...

Vakantie als helderheid

Op Kreta, met de zee als achtergrondmuziek, valt alles langzaam op z’n plek. Vakantie geeft me ruimte in mijn hoofd. Niet dat de gedachten weggaan, maar ze krijgen afstand, ademruimte. Dan kunnen ze zich ordenen alsof iemand de lade van een rommelig bureau opent en alles in nettere stapeltjes legt. Rust in mijn hoofd is niet stilstand, het is zien wat er is zonder dat het alles overneemt. Soms hoor ik een stemmetje dat me meerdere keren toefluistert: “Je voelt dat je ouder wordt.” Ik voel het in mijn lijf. Misschien loop ik anders, misschien let ik op andere dingen. En als ik dat stemmetje blijf herhalen, pas ik me er dan aan? Als ik mezelf vertel dat ik namen vergeet, vergeet ik ze dan expres? Op het werk ken ik mijn klanten. Hun gezichten zijn er, maar hun namen komen soms niet boven. Voor de televisie hetzelfde: “Hoe heet die bekende Nederlander ook alweer?” Het is geen onwil of desinteresse. Het is gewoon even weg. Ik vraag me af: is het trainen? Hoeveel geheuge...

Waarom scoort het ene bericht wel, en het andere niet?

Ik blijf me erover verbazen: waarom het ene artikel massaal wordt gelezen en het andere een stuk minder. Ik probeer altijd vanuit mijn hart te schrijven. Het is eerlijk, het is persoonlijk, en toch… kennelijk komt het ene beter binnen dan het ander. Kijk op mijn Linked-In pagina Soms denk ik: dit wordt een knaller. En dan blijft het stil. Niet spannend. En soms tik ik iets neer waarvan ik niet verwacht dat het indruk maakt, en ineens is het boem: tienduizenden lezers. Vorig jaar bijvoorbeeld. Ik schreef een bericht waarin ik de opvolger van Victor van First Dates zou worden. Ik kreeg honderden felicitaties in mijn inbox. Het was een grap, maar wat een bereik: meer dan 50.000 lezers. En dan de berichten over dementie. Dat onderwerp raakt me diep. Mijn vader en schoonvader hebben het. Als ik daarover schrijf, doe ik dat met aandacht en emotie. Het wordt goed gelezen, dat zeker, maar nooit komt het in de buurt van die 50.000. Terwijl dat juist de teksten zijn die ik het meest voe...

Joyce Join verovert het internet met gekke filmpjes

De Amsterdamse vlogger Joyce Join zet met toenemende snelheid persoonlijke filmpjes op YouTube. De filmpjes zijn toe nu toe alleen in de keuken gemaakt en hebben een ontzettend hoog Theo & Thea en een Villa Achterwerk gehalte. De brildragende Joyce vertelt uiterst serieus persoonlijke verhaaltjes aan de mensen via YouTube, terwijl je als kijker als snel denkt: Wat ik nu zie dat kan niet waar zijn, dit meent ze toch niet. Met haar onverzorgde blik in de camera gaan vrijwel meteen je mondhoeken omhoog van het lachen, zelfs tegen het gieren aan. Haar filmpjes zijn zo grappig en geestig om te zien dat ze beslist de moeite waard zijn om naar te kijken en ook helemaal uit te kijken. Wie is Joyce Join? De grote vraag is alleen wie is die Joyce Join? Als je haar filmpjes bekijkt, dan zou Joyce ook nog een man kunnen zijn die heel goed een vrouw naspeelt. Ze heeft het over haar vriend Wilbert en haar kind, maar wie zegt dat het waar is. Ze kan het ook heel goed spelen. Als...

We hebben 9 miljoen auto’s, maar straks niemand meer die eraan sleutelt

Automonteurs gaan meer verdienen dan de baas. Meer dan een advocaat. Meer dan een minister. Ik zit zelf al bijna 40 jaar in het vak. En eerlijk is eerlijk: het is altijd moeilijk geweest om goede monteurs te vinden. Maar nu? Nu is het écht dramatisch. Elk autobedrijf of dealer smeekt om monteurs. Want jongeren willen geen vieze handen meer. Liever een laptop dan een sleutel 10. Toch hebben we in Nederland miljoenen auto’s. En ook elektrische auto’s hebben remmen, banden en onderdelen die stukgaan. Dat onderhoud verdwijnt niet. De monteurs die straks nog bestaan, kunnen alles eisen: €5.000 salaris, 50 vakantiedagen, een leaseauto én een espressoapparaat naast de brug. En werkgevers? Die knikken beleefd en zeggen: “Prima, als je maar blijft.” Klinkt grappig, maar het is bloedserieus. Zonder monteurs ligt Nederland stil. Letterlijk.

Mijn schoonvader verdwaalt en Nederland verdwaalt met hem

Mijn schoonvader heeft dementie, net als 350.000 andere lotgenoten in Nederland. En dat aantal neemt de komende jaren alleen maar toe. Hij woont nu nog thuis, maar voor hoe lang nog? Want er is een wachtlijst. Net als er in ons land zoveel wachtlijsten zijn voor van alles en nog wat. We wonen in “het mooiste land ter wereld”, volgens oud-president Mark Rutte. Het meest welvarend, het gelukkigste land, waar mensen gemiddeld een 8 geven voor hun bestaan. Maar achter die cijfers gaat een andere werkelijkheid schuil. Ik zie die werkelijkheid elke dag bij mijn schoonouders. De tussendeur tussen woonkamer en gang staat dicht. Mijn schoonvader loopt verdwaald richting de keuken. “Ab, wat zoek je?” vraagt mijn schoonmoeder. “De wc,” antwoordt hij. Het lijkt zo klein, maar daarin zit de grote vraag van onze tijd. Hoe houden we mensen met dementie thuis? Hoe geven we hen en hun naasten nog een waardig bestaan? De politiek, ik heb er geen verstand van, maar ik zie wel hoe partijen meer te...

Die frons wil maar niet verdwijnen

Ik ben nu een paar dagen op het eiland en eerlijk gezegd… mijn voorhoofd verraadt me. Die frons wil maar niet verdwijnen, alsof mijn hoofd nog steeds in werkmodus staat. Al die maanden doorgeknald, spanning gevoeld, altijd "aan" zodra ik binnenstap. Vooral als ik alleen ben. Misschien beginnen de jaren nu ook mee te praten? Mijn wilde haren zijn inmiddels verdwenen. Al zit wat er nog over is soms aardig door de war. Net als ikzelf. Is dat de leeftijd? Toch merk ik dat ik steeds beter kan relativeren. Sommige dingen kan je nu eenmaal niet veranderen, behalve de manier waarop je ermee omgaat. En eerlijk, ik ben blij dat ik even vrij ben van werk. Ik vind mijn baan nog steeds leuk, maar “even niet” is ook een luxe. En luxe is het hier. Zon, zee, strand… het Middellandse-Zeegevoel in optima forma. Met een briesje en 27 graden voelt dit eind september meer als een cadeautje dan als herfst. Ik zou het hier wel een tijdje volhouden. En weet je wat grappig is? Strand en zee verve...

Opa worden is een rol die mij past

Hilversum - Op 1 juli ben ik opa geworden. Onze kleinzoon Floran is geboren. Het eerste kindje van mijn zoon Robert en zijn vriendin Serena. Wat een rijk gevoel. Het klinkt misschien gek, maar bij het nieuws dat Serena zwanger was, voelde ik meteen een diepe blijdschap. Je vraagt je misschien af: waarom raakt dat me zo? Ik zal het je uitleggen. Mijn vader en mijn schoonvader hebben Alzheimer. Een ziekte die alleen maar afneemt en waar je elke dag opnieuw zoekt naar wat er nog wel mogelijk is. Die realiteit drukt. En eerlijk? Ik verlangde naar iets nieuws. Iets wat vooruitwijst. Een huwelijk. Een geboorte. Iets dat leven ademt. En dat is precies wat er is gekomen. Vandaag is Floran geboren. Een nieuw mensje. Een klein wonder. En het raakt me meer dan ik vooraf kon bedenken. Mijn gelukshormonen draaien overuren. Dit is nieuw leven. Aan het begin van alles. En ik? Ik voel me in deze nieuwe rol als opa alsof ik eindelijk op de juiste plek sta. Ik heb in veel producties gefigureerd, maa...

Mercedes-Benz dealer Van Kooy | officiële website | Een wereld in beweging

Van Kooy Bussum - Hoofdvestiging Leo Knijn is geboren op 12 maart 1939 te Amsterdam. Na het doorlopen van de HBS en de militaire dienst, nam hij op 1 juli 1961 samen met zijn vader en broer een stallingsbedrijf over op het Scheldeplein te Amsterdam. Op 1 januari 1962 verkregen zij het dealerschap van het merk NSU en was de basis gelegd voor een carrière in de autobranche. In 1975 werd de familie Knijn aandeelhouder in het Van Kooy bedrijf. Naast alle werkzaamheden voor de VKG is Leo ook extern altijd actief geweest; zo was hij oprichter van de NDA (afdeling van de BOVAG). In 2005 is hij lid van de Raad van Commissarissen van Auto Recycling Nederland, lid van het hoofdbestuur van de Europese dealervereniging van Mercedes-Benz en bondspenningmeester bij de BOVAG. Binnen de VKG vervult hij vooral een adviserende rol. Hoe het allemaal begon - geschiedenis Op 22 mei 1922 start de oude Jan van Kooy zijn eerste autobedrijf in Den Dolder. Hij doet in fietsen en motorfiet...

XZK for You Media

Zoeken in deze blog