Afscheid van de cabrio: Het einde van een midlifecrisis

Jarenlang was mijn cabrio mijn trots en vreugde. Samen met mijn vrouw hebben we er talloze avonturen mee beleefd. We kozen nooit de snelste weg van A naar B, maar zochten juist de slingerende, kronkelende routes die je langs verborgen pareltjes leiden. Het waren deze tochten die ons naar plekken brachten waar we met een gewone auto nooit zouden zijn gekomen. Paden die je anders zou missen, vergezichten die je enkel beleeft met de wind in je haren en de zon op je gezicht. De cabrio stond symbool voor vrijheid, voor een eeuwige jeugd die ik maar al te graag wilde vasthouden.

Op stap met de Mercedes-Benz SLK

Maar nu, na al die jaren, heb ik besloten om de cabrio te verkopen. Misschien is het een teken dat mijn midlifecrisis eindelijk achter mij ligt. Ja, die fase waarin je koste wat kost jong wilt blijven. De tijd waarin je denkt dat een sportwagen, een stoere motor of, in mijn geval, een cabrio je terugbrengt naar die onbezorgde dagen van weleer. Gelukkig heb ik nooit mijn haar geverfd. Ik begrijp mannen niet die hun grijze lokken willen verdoezelen. Alsof niemand ziet dat het nep is. Kijk naar televisiepresentatoren; ze lijken allemaal te denken dat grijs zijn iets is wat niet mag. 

De cabrio heeft ons veel gebracht. Vrijheid, avontuur en het gevoel van jeugdigheid, zelfs als de jaren verstrijken. Maar de passie is verdwenen. Waar ik vroeger nog zo genoot van de ritten, merk ik nu dat mijn interesses zijn verschoven. Ik wil meer gaan wandelen, fietsen en zwemmen. Bewegen is belangrijk, vooral nu ik ouder word. In een cabrio beweegt alleen het stuur. Verder is het passief, en dat past niet meer bij wie ik nu ben. Mijn haren wapperen wel in de wind, dat blijft een feit, maar zelfs dat verliest zijn charme als het niet langer bijdraagt aan mijn gevoel van welbevinden.

De cabrio, mijn trouwe metgezel, was ooit een manier om contact te houden met een jongere versie van mezelf. Hij stond symbool voor een midlifecrisis die, achteraf gezien, onvermijdelijk was. Maar nu is die tijd voorbij. Ik voel me niet langer onzeker over wie ik ben of hoe ik overkom op anderen. Het kan me eerlijk gezegd niet meer schelen wat anderen van mij vinden. Ik doe wat ik leuk vind, zo veel en zo vaak als mogelijk. Ik zie om me heen hoe het leven kan verlopen, en daar ben ik me terdege van bewust. We hebben maar één kans om het goed te doen.

Dus, de cabrio is weg, samen met de krampachtige drang om jong te blijven. En hoewel het afscheid me toch een beetje weemoedig maakt, kijk ik nu vooruit. Dit is niet het einde, maar het begin van een nieuw hoofdstuk. Een hoofdstuk waarin ik mijn eigen pad kies, net zoals ik dat deed op al die omwegen en landweggetjes, maar nu zonder de noodzaak om terug te keren naar het verleden. Het leven gaat verder, en ik ga mee, in mijn eigen tempo en met mijn eigen overtuigingen. Want echt jong blijven zit niet in een cabrio, maar in de manier waarop je het leven omarmt.