Figuratie: Dat knagende gevoel als ik langs de zijlijn sta

Vandaag ben ik in een goede moed en klaar om er een leuke dag van te maken. Ik ben gevraagd voor een video-opname en fotoshoot voor bedrijf X. Vol goede zin rijd ik naar Rotterdam. Binnen aangekomen zie ik een groep collega’s aan tafel zitten, allemaal verzonken in hun telefoons. Een enkeling kijkt op, werpt een vluchtige blik en gaat weer terug naar het scherm.

Gilbert Vogt - Laten we beginnen

Een jonge dame loopt op me af en vraagt wie ik ben. “My name is Bond, James Bond,” denk ik, maar ik houd het bij mijn eigen naam. Ze kijkt op haar lijst, zet een streep en vraagt of ze iets voor me kan inschenken. “Ja graag, een zwarte koffie.” Ik neem plaats aan de tafel en begroet de mensen om me heen. Hier en daar een knikje, maar voor de meesten blijft hun mobiel de grootste prioriteit.

Ik heb een aantal setjes kleding bij me; de meeste anderen dragen een jasje. Wanneer de regisseur binnenkomt, sta ik op en schud zijn hand. Hij bepaalt straks in welke positie ik kom te staan. De opdrachtgever kijkt mee en geven hun oordeel. Mijn kleding wordt kritisch bekeken. Het gevoel bekruipt me dat ze niet heel enthousiast zijn. Zelf ben ik altijd een voorstander van het ‘gekleed worden’ door een stylist; zij weten tenslotte wat er op beeld moet komen.

Samen met een paar anderen word ik eruit gepikt om mee te lopen naar de set. We worden achter een bureau geplaatst. Geen tekst nodig, want de video wordt door een voice-over ingesproken. Om ons heen is het druk met mensen die zich bezighouden met licht, fotografie en camerawerk. De regisseur schuift ons als schaakstukken heen en weer. Al snel vraag ik me af of ik überhaupt nog in beeld ben.

Het lijkt hier vooral om ‘de looks’ te gaan. Het perfecte plaatje is allesbepalend. Ik betrap mezelf op een gevoel van afwijzing als ik na een opname niet meer gevraagd word om close in beeld te komen. Nu sta ik een beetje op de achtergrond, een figurant van een figurant. Is het mijn kleding, mijn baard, of ben ik simpelweg minder leuk om naar te kijken dan de rest? Een onzekerheid sluipt naar binnen. Waarom zou ik twijfelen aan mezelf? Ik mag er toch best zijn?

Afwijzing is een constante in de wereld van figuratie. Je kunt geen verwachtingen koesteren over hoe je dag zal verlopen. De controle loslaten is lastig voor mij. Ik waardeer het als een regisseur duidelijk is over waarom hij je wel of niet inzet, maar meestal blijven die redenen vaag. Ineens word ik toch weer ingezet: ik mag ergens langs lopen om het beeld compleet te maken. Lees: als opvulling.

De drang om gezien te worden, leeft denk ik in ieder mens. Net als in het voetbal: je wilt opgesteld worden en niet op de bank blijven zitten. Het doet wat met me als ik langs de zijlijn sta. Het is een knagend gevoel dat maar moeilijk te onderdrukken is.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Hoe ik mijn eigen hoofdpijn veroorzaakte

Al weken had ik last van steken in mijn hoofd. Een zeurende, bonkende pijn die zich van mijn schouder naar mijn linkerslaap verplaatste en later ook de rechterkant begon te teisteren. Midden in de nacht werd ik er wakker van. Wat is dit toch? Ik ben niet iemand die snel naar een pilletje grijpt, maar zelfs ik kon niet anders dan een paracetamol nemen. Misschien dronk ik te veel koffie? Sinds de overname van het bedrijf is de koffie veranderd. Misschien kon mijn lichaam daar niet tegen? Dus besloot ik een paar dagen thee te drinken. Maar nee, de hoofdpijn bleef. En ik miste de koffie. Dan maar een andere theorie: te weinig beweging? Een vastzittende schouder? Of misschien mijn kussen? Ik probeerde alles. De pijn bleef. Het begon op mijn humeur te drukken. Ik probeerde het te verbergen, maar voelde me ellendig. Misschien lag het aan het werk. We gingen van papier naar digitaal en ik was daar al weken in mijn hoofd mee bezig. Vandaag was de dag. Zou ik het kunnen bijhouden? Zou ik het...

De jacht naar meer, maar wat als onze herinneringen vervagen?

In onze onverzadigbare jacht naar meer – meer succes, meer inkomen, een grotere auto, een uitbouw aan ons huis – zijn we misschien de essentie van het bestaan uit het oog verloren. We streven naar materiële vooruitgang en vergeten soms dat het leven meer is dan alleen een reeks van prestaties en bezittingen. Maar wat als, op een dag, de fundamenten van onze identiteit en herinneringen beginnen te wankelen? Wat als we vergeten wat we een week geleden hebben gedaan, onze woorden hun weg niet meer vinden naar de begrijpende oren van onze dierbaren, of als ons geheugen ons in de steek laat tijdens momenten die ertoe doen? Vader en zoon momentje - samen genieten Het is een ongemakkelijke waarheid die we onder ogen moeten zien: ongeacht hoe gezond we leven, hoeveel we bewegen, hoe rijk ons sociaal en familiaal leven is, onze geest kan ons in de steek laten. Dementie discrimineert niet; het is een lot dat velen treft, ongeacht hoe sterk of slim we eens waren. Ik zie het bij mijn schoonvader e...

En als de bom valt. Dan ligt ik in mijn nette pak, diploma's en mijn cheques op zak

In de jaren zeventig en tachtig leefden we met de dreiging van de atoombom. De angst was tastbaar. Doe Maar zong erover in hun legendarische nummer "Als de bom valt". De boodschap was helder: de bom zou vallen, en de wereld zou eindigen. Maar de bom viel nooit, en de wereld draaide gewoon door. Toch was er die constante bezorgdheid, die permanente onrust, die allesbehalve geruststellend was. Als je kijkt naar vandaag, dan lijken we in hetzelfde patroon terecht te komen. Premier Rutte spreekt in zijn toespraak over de noodzaak om ons voor te bereiden op een conflict, alsof de dreiging van oorlog elke dag dichterbij komt. Wat moeten we in dat ‘oorlogspakket’ stoppen? Water, pasta, misschien wat droogvoer. En wat dan? Moet ik mijn schuilkelder in? Hoe lang blijf ik daar? En als ik eruit kom, is er dan nog een wereld over om in te leven? De vraag blijft onbeantwoord: waarvoor bereiden we ons precies voor? En wie of wat komt er eigenlijk op ons af? De paniek die we voelen, doet ...

Fietsen door Brussel: Ontdek de stad op twee wielen!

Wat is er leuker dan Brussel te verkennen per fiets? Met Baja Bikes maakten we een onvergetelijke tocht op een elektrische fiets door de Belgische hoofdstad. Hoewel het koud en bewolkt was, deed dat niets af aan de ervaring. Fietsen door de stad was niet alleen leuk, maar ook verrassend ontspannen. De gids gaf duidelijke uitleg en vertelde boeiende verhalen over de stad en haar geschiedenis. Fietsen door de stad met Baja Bikes Opvallend was het respect van automobilisten voor fietsers. Waar je in andere steden soms moet oppassen, stoppen auto’s hier keurig om een lange sliert fietsers door te laten. Brussel is een stad met verschillende gezichten en wijken. Een populaire plek is de Cinéma Aventure, niet vanwege de films, maar ook omdat mensen hier goedkoop hun nagels laten verzorgen – een opvallende stedelijke traditie! Manneke Pis Brussel leeft en bruist. Onderweg stopten we voor een drankje en genoten we van heerlijke Belgische frietjes. De stad is niet enorm groot, waardoor je in ko...

Van Ranking The Stars naar Ranking The Opa’s

Er zijn van die momenten in het leven waarop je ineens een totaal nieuwe rol krijgt toebedeeld, een rol die je nooit hebt gespeeld, maar waarvan je instinctief voelt: dit wordt de mooiste tot nu toe. Mijn zoon en ik bezochten het televisieprogramma Ranking The Stars. Tien bekende Nederlanders die elkaar schaamteloos in hokjes plaatsen op basis van vragen als: Wie is hier er geen vliegschaamte? Of Wie kan het beste faken? Heerlijk vermaak, dat kan ik je zeggen. Na afloop reden we naar huis, met de auto vol gespreksstof. Bij de voordeur stelde mijn zoon een onschuldige vraag. “Mag ik nog even met je meelopen?” Natuurlijk, kom binnen, zei ik. “Wil je een kop thee?” Terwijl ik in de keuken stond te rommelen met mokken en theezakjes, voelde ik niets aankomen. Maar toen ik de thee op tafel zette, kreeg ik een klein pakje overhandigd. “Voor jou,” zei hij. Een kerstkaart met de wensen voor een gelukkig 2025, niks geks. Totdat ik het cadeau uitpakte. Onder het inpakpapier kwam een pl...

Oldtimer Festival Huizen in 2018

Na een jaar afwezigheid is het Oldtimer Festival Huizen in 2018 weer terug op de kalender. Omdat het nu is losgekoppeld van de Botterdagen, krijgen de oldtimers dit keer alle aandacht die zij verdienen. Oldtimer Festival Huizen Het Oldtimer Festival Huizen is op zaterdag 1 september 2018. Uiteraard is het sfeervolle Nautisch Kwartier in Huizen weer het decor voor het evenement. Er komt een Brocante-Boeken-Kunst-Antiek-Streek-Lifestyle markt, die in de Havenstraat langs de haven zal plaatsvinden. Bezoekers en deelnemers kunnen rekenen op een zeer gevarieerd programma Oldtimer Festival Huizen Tijdens het Oldtimer Festival Huizen zal een groot deel van het historisch rijdend erfgoed te bewonderen zijn. Niet alleen auto's, maar ook vrachtauto's, tractoren, motoren, scooters en bromfietsen. Speciale aandacht dit jaar voor een collectie van de PreWarCars en een presentatie van de "First Dutch Classic pick-up collectie”. Voor de deelnemers wordt weer een toertocht ...

Dementie: Een gesprek dat we niet kúnnen uitstellen

Dementie. Wanneer die diagnose wordt gesteld, voelt het vaak alsof er een onuitgesproken vonnis geveld wordt. Een langzame maar zekere aftakeling van de geest, een weg die leidt naar steeds minder herinneringen, minder woorden, minder "er zijn". Voor mij voelt het alsof er een gesprek gevoerd moet worden – over de dood. Niet omdat ik er klaar voor ben, want dat ben ik zeker niet. Maar ik besef dat we nu nog in de positie zijn om het gesprek te voeren. Straks kan het te laat zijn. Dan is het vijf over twaalf en zijn de mogelijkheden om nog zelf te kiezen verdwenen. Het is een lastige plek om te zitten, aan de rand van dit gesprek. Ik voel niet dat ik degene ben die moet bepalen hoe we deze reis door dementie moeten maken. Maar ik voel wel dat ik er iets over mag zeggen, dat ik het onder de aandacht mag brengen. We leven in een wereld waarin de neiging bestaat om de moeilijkste beslissingen voor ons uit te schuiven, vooral als het gaat om iets ongrijpbaars en pijnlijks als het ...

Gender Reveal Party – meisje of jongen?

Het idee om te vieren of het een meisje of een jongen wordt, is voor mij nieuw. Dit fenomeen, overgewaaid uit Amerika, heeft inmiddels ook Nederland veroverd. Familie en vrienden komen samen om met de aanstaande ouders op verrassende wijze te ontdekken of ze een dochter of zoon mogen verwachten. Spannend, dat zeker. Wordt het een meisje of een jongen? Toen ik vader werd, ging dat heel anders. We wisten niet vooraf wat het zou worden. Een echo werd destijds alleen gemaakt als daar een medische reden voor was. Pas bij de geboorte kwam het verlossende woord: "Het is een meisje!" of "Het is een jongen!" En uiteindelijk draait het er natuurlijk vooral om dat het kindje gezond is. De afgelopen tijd heb ik veel nagedacht over de kringloop van het leven. Mijn vader en schoonvader bevinden zich in de laatste fase van hun leven, beide getroffen door Alzheimer. Dit maakt me extra bewust van hoe bijzonder nieuw leven is. We maken ons dagelijks zorgen om hen, maar tegelijkert...

Caro Emerald treedt op in de Vorstin te Hilversum

Hilversum - Vanmiddag trad Caro Emerald op in Tros Muziekcafé te Hilversum. In een special was zij live te horen via Radio 2 – De muziek zegt alles. Caro Emerald - Foto: © Gilbert Vogt Caro Emerald was een paar jaar geleden nog lerares en nu is zij een wereldster in Nederland, en heel ver daarbuiten. Caro Emerald heeft een unieke stem en een geweldig repertoire. Zij en haar professionele band maken muziek en zijn op bijna elk radiostation te horen. Als Caro zingt is ze geconcerteerd. Ze fronst met haar wenkbrauwen en kijkt als een lerares kan kijken als je je huiswerk niet goed hebt gemaakt, een beetje boos. Maar wat kan zij waanzinnig goed zingen en wat is zij boeiend om naar te kijken, van het begin tot het eind. Heerlijk om haar live, en van zo dichtbij, mee te mogen maken. Caro Emerald - Foto: © Gilbert Vogt Caro krijgt in 2009 bekendheid met haar eerste single 'Back it up', die in datzelfde jaar gevolgd wordt door het album Deleted Scenes from the Cutting ...

De betovering van Alone

Wekenlang heb ik het programma Alone op de voet gevolgd. Het fascineert me hoe mensen zich gedragen als ze niets hebben en helemaal alleen zijn in een afgelegen gebied. Ze moeten zelf hun onderkomen bouwen, voedsel verzamelen — bloemen, bessen — en proberen vis te vangen. Als dat niet lukt, wordt het zwaar. Het decor van dit seizoen: Noorwegen. Een prachtig maar ongenadig landschap dat genadeloos is voor de onvoorbereide. Wie ben ik als ik hemaal alleen ben? Wat me raakt, is hoe de deelnemers zelf bepalen hoe lang ze blijven. Elke vijf dagen is er een medische controle, maar verder zijn ze volledig op zichzelf aangewezen. Geen luxe, alleen wat gereedschap en een visnet. Geen communicatie met het thuisfront. Alleen de natuur en jezelf. Hoe zou ík daarmee omgaan? Die vraag blijft maar door mijn hoofd spelen. Het is niet te vergelijken met de twee dagen die ik heb rondlopen op Texel . Dit is een totaal andere wereld. Hier is de uitdaging niet alleen fysiek — de kou trotseren, voedsel vi...

XZK for You Media

Zoeken in deze blog