XZK for You Media

Posts

Recente posts

Mijn schoonvader verdwaalt en Nederland verdwaalt met hem

Mijn schoonvader heeft dementie, net als 350.000 andere lotgenoten in Nederland. En dat aantal neemt de komende jaren alleen maar toe. Hij woont nu nog thuis, maar voor hoe lang nog? Want er is een wachtlijst. Net als er in ons land zoveel wachtlijsten zijn voor van alles en nog wat. We wonen in “het mooiste land ter wereld”, volgens oud-president Mark Rutte. Het meest welvarend, het gelukkigste land, waar mensen gemiddeld een 8 geven voor hun bestaan. Maar achter die cijfers gaat een andere werkelijkheid schuil. Ik zie die werkelijkheid elke dag bij mijn schoonouders. De tussendeur tussen woonkamer en gang staat dicht. Mijn schoonvader loopt verdwaald richting de keuken. “Ab, wat zoek je?” vraagt mijn schoonmoeder. “De wc,” antwoordt hij. Het lijkt zo klein, maar daarin zit de grote vraag van onze tijd. Hoe houden we mensen met dementie thuis? Hoe geven we hen en hun naasten nog een waardig bestaan? De politiek, ik heb er geen verstand van, maar ik zie wel hoe partijen meer te...

We hebben 9 miljoen auto’s, maar straks niemand meer die eraan sleutelt

Automonteurs gaan meer verdienen dan de baas. Meer dan een advocaat. Meer dan een minister. Ik zit zelf al bijna 40 jaar in het vak. En eerlijk is eerlijk: het is altijd moeilijk geweest om goede monteurs te vinden. Maar nu? Nu is het écht dramatisch. Elk autobedrijf of dealer smeekt om monteurs. Want jongeren willen geen vieze handen meer. Liever een laptop dan een sleutel 10. Toch hebben we in Nederland miljoenen auto’s. En ook elektrische auto’s hebben remmen, banden en onderdelen die stukgaan. Dat onderhoud verdwijnt niet. De monteurs die straks nog bestaan, kunnen alles eisen: €5.000 salaris, 50 vakantiedagen, een leaseauto én een espressoapparaat naast de brug. En werkgevers? Die knikken beleefd en zeggen: “Prima, als je maar blijft.” Klinkt grappig, maar het is bloedserieus. Zonder monteurs ligt Nederland stil. Letterlijk.

Waarom scoort het ene bericht wel, en het andere niet?

Ik blijf me erover verbazen: waarom het ene artikel massaal wordt gelezen en het andere een stuk minder. Ik probeer altijd vanuit mijn hart te schrijven. Het is eerlijk, het is persoonlijk, en toch… kennelijk komt het ene beter binnen dan het ander. Kijk op mijn Linked-In pagina Soms denk ik: dit wordt een knaller. En dan blijft het stil. Niet spannend. En soms tik ik iets neer waarvan ik niet verwacht dat het indruk maakt, en ineens is het boem: tienduizenden lezers. Vorig jaar bijvoorbeeld. Ik schreef een bericht waarin ik de opvolger van Victor van First Dates zou worden. Ik kreeg honderden felicitaties in mijn inbox. Het was een grap, maar wat een bereik: meer dan 50.000 lezers. En dan de berichten over dementie. Dat onderwerp raakt me diep. Mijn vader en schoonvader hebben het. Als ik daarover schrijf, doe ik dat met aandacht en emotie. Het wordt goed gelezen, dat zeker, maar nooit komt het in de buurt van die 50.000. Terwijl dat juist de teksten zijn die ik het meest voe...

Vakantie als helderheid

Op Kreta, met de zee als achtergrondmuziek, valt alles langzaam op z’n plek. Vakantie geeft me ruimte in mijn hoofd. Niet dat de gedachten weggaan, maar ze krijgen afstand, ademruimte. Dan kunnen ze zich ordenen alsof iemand de lade van een rommelig bureau opent en alles in nettere stapeltjes legt. Rust in mijn hoofd is niet stilstand, het is zien wat er is zonder dat het alles overneemt. Soms hoor ik een stemmetje dat me meerdere keren toefluistert: “Je voelt dat je ouder wordt.” Ik voel het in mijn lijf. Misschien loop ik anders, misschien let ik op andere dingen. En als ik dat stemmetje blijf herhalen, pas ik me er dan aan? Als ik mezelf vertel dat ik namen vergeet, vergeet ik ze dan expres? Op het werk ken ik mijn klanten. Hun gezichten zijn er, maar hun namen komen soms niet boven. Voor de televisie hetzelfde: “Hoe heet die bekende Nederlander ook alweer?” Het is geen onwil of desinteresse. Het is gewoon even weg. Ik vraag me af: is het trainen? Hoeveel geheuge...

Die frons wil maar niet verdwijnen

Ik ben nu een paar dagen op het eiland en eerlijk gezegd… mijn voorhoofd verraadt me. Die frons wil maar niet verdwijnen, alsof mijn hoofd nog steeds in werkmodus staat. Al die maanden doorgeknald, spanning gevoeld, altijd "aan" zodra ik binnenstap. Vooral als ik alleen ben. Misschien beginnen de jaren nu ook mee te praten? Mijn wilde haren zijn inmiddels verdwenen. Al zit wat er nog over is soms aardig door de war. Net als ikzelf. Is dat de leeftijd? Toch merk ik dat ik steeds beter kan relativeren. Sommige dingen kan je nu eenmaal niet veranderen, behalve de manier waarop je ermee omgaat. En eerlijk, ik ben blij dat ik even vrij ben van werk. Ik vind mijn baan nog steeds leuk, maar “even niet” is ook een luxe. En luxe is het hier. Zon, zee, strand… het Middellandse-Zeegevoel in optima forma. Met een briesje en 27 graden voelt dit eind september meer als een cadeautje dan als herfst. Ik zou het hier wel een tijdje volhouden. En weet je wat grappig is? Strand en zee verve...

Help, er gaat een lampje branden - deel 2

We rennen voor een lampje in onze auto, maar lopen voorbij de lampje in onszelf. We krijgen een telefoontje: “Er brandt een lampje op mijn dashboard, kan ik direct langskomen?” Natuurlijk, want rijden met een storing voelt onveilig. Je weet nooit wat er kan gebeuren als je blijft doorrijden. Maar gek genoeg zie ik in mijn omgeving mensen rondlopen die óók lampjes hebben branden. Vermoeidheid, hoge bloeddruk, stress, geen plezier meer in het werk. Signalen genoeg. Toch rijden ze door. En dan sta ik soms in de werkplaats en denk: waarom wordt een auto sneller serieus genomen dan ons eigen lijf? Voor een olielampje wordt meteen de agenda vrijgemaakt. Maar als je hart signalen geeft, of je hoofd het niet meer trekt? “Ach, het komt wel goed. Even doorzetten.” Totdat je stilvalt langs de weg. En geloof me: een motor reviseren kost meer dan even op tijd olie bijvullen. Welk lampje brandt er op jouw dashboard? En ga je eindelijk de garage in of blijf je doorrijden tot je echt ni...

Voorbereiding Camino de Santiago: mijn eerste stap begint met een rugzak

De eerste stap is gezet. Ik heb mijn rugzak gekocht! Daarmee begint mijn avontuur richting Porto naar Santiago officieel. En eerlijk gezegd… ik kan niet wachten. Waarom ik zonder groep en bagagevervoer ga Geen bagagevervoer, geen georganiseerde groep, gewoon ik en mijn rugzak. Vooral dat laatste vind ik belangrijk. Ik wil het gevoel van onafhankelijkheid ervaren en alles zelf dragen, letterlijk en figuurlijk. Wil ik mezelf tegenkomen onderweg? Vanmorgen vroeg Vera me: “Wil je jezelf tegenkomen onderweg?” Een goede vraag. Ik voel me stabiel en in balans, over het algemeen ook wel zelfverzekerd. Toch verlang ik naar meer rust in mijn hoofd. Minder ruis, meer creativiteit. Ik wil bewust genieten van het moment, van wat er om me heen gebeurt. Wie ben ik zonder werk, vaderschap en partner? Misschien kom ik onderweg wel dichter bij de kern van wie ik ben. Want wie ben ik eigenlijk zonder mijn werk, zonder het vaderschap, zonder partner? Wat blijft er over als ik mezelf helemaal ‘uitk...

Als de woorden verdwijnen

Als je de woorden niet meer kunt vinden. Als zinnen halverwege oplossen, alsof ze nooit hebben bestaan. Als de namen van geliefden als zand tussen je vingers glippen. Als je naar een foto kijkt en het gezicht je niets meer zegt. Je bent er nog. Maar je hoofd lijkt in een andere kamer. En als je vraagt waar precies, dan blijft het stil. Het zijn geen stappen naar beter. Het zijn kleine, wankele stappen om te blijven. Om te ademen binnen de grenzen die steeds dichterbij komen. Helpen met aankleden. Met wassen. Schuifelend begeleiden naar een stoel in een restaurant. Samen iets eten. Weer opstaan. Naar het toilet gaan. Tien minuten later opnieuw. En nog eens. Omdat de herinnering vervloog nog voor hij een plek kon krijgen. Is het mensonterend? Soms wel. Is het pijnlijk? Altijd. Hij had dit nooit gewild? Eerlijk. Nee, maar het is al vijf over twaalf. Er is geen weg terug. En ik? Ik bid dat het mij bespaard blijft. Dat ik niet langzaam verdwijn. Dat mijn menselijkheid niet door het do...

Verlangen van Porto naar Santiago

Soms moet je even weg om dichter bij jezelf te komen. Ik ga niet naar een wellness. Niet naar een luxe resort. Ik heb besloten om 258 kilometer te gaan wandelen. Alleen. Van Porto naar Santiago. Van Texel naar ietsje verder Het is alweer even geleden dat ik alleen op pad ging. De laatste keer was op Texel : twee dagen frisse zeewind en zand in mijn schoenen. Leuk hoor… maar dit keer pak ik het wat ambitieuzer aan. Geen weekendje weg, maar tweeënhalve week. Geen eiland, maar twee landen. En niet zomaar een wandeling. Nee, ik ga de Camino lopen in 2026. Van Porto naar Santiago. 258 kilometer. Te voet. In m’n eentje. Gaat het wel goed in je huwelijk? Die vraag krijg ik dus regelmatig. Blijkbaar is alleen op pad gaan verdacht. Maar ik geloof juist dat ruimte geven de brandstof is voor een sterke relatie. Je hoeft niet elk verlangen om te zetten in actie… maar soms moet je dat gewoon doen. Vertrouwen en vrijheid Het draait om vertrouwen. Mijn partner gunt mij deze reis...

Blotevoetenpad Buitenplaats Kameryck

Soms heb je niet veel nodig om te genieten. Geen dure schoenen of strak geplande uitjes, maar gewoon... je blote voeten en een avontuurlijke route van drie kilometer. Wat een heerlijke ervaring was dit! Het Blotevoetenpad is echt een aanrader voor jong en oud. Vanaf het eerste moment voel je dat dit pad anders is. Je voeten worden uitgedaagd door gras, schelpen, houten balken en zelfs modderige stukken waar je niet omheen kunt. En dat is precies de bedoeling. Het is een soort natuurlijke voetmassage, maar dan in de buitenlucht. Kinderen rennen en kliederen erop los, en als volwassene kun je hier weer even dat kind in jezelf laten spelen. En af en toe moeten we ook wel eens om onszelf lachen. Kijk ons nou. En het mooie is. Terwijl je voeten voelen, ontspant je hoofd. Je vertraagt. Je beleeft. Het is mindfulness zonder stil te zitten. Heerlijk verfrissend. Na afloop kun je je voeten weer schoonspoelen bij de kraantjes (handig!). En dan is het tijd voor een welverdiende lunch of bor...

Opa worden is een rol die mij past

Hilversum - Op 1 juli ben ik opa geworden. Onze kleinzoon Floran is geboren. Het eerste kindje van mijn zoon Robert en zijn vriendin Serena. Wat een rijk gevoel. Het klinkt misschien gek, maar bij het nieuws dat Serena zwanger was, voelde ik meteen een diepe blijdschap. Je vraagt je misschien af: waarom raakt dat me zo? Ik zal het je uitleggen. Mijn vader en mijn schoonvader hebben Alzheimer. Een ziekte die alleen maar afneemt en waar je elke dag opnieuw zoekt naar wat er nog wel mogelijk is. Die realiteit drukt. En eerlijk? Ik verlangde naar iets nieuws. Iets wat vooruitwijst. Een huwelijk. Een geboorte. Iets dat leven ademt. En dat is precies wat er is gekomen. Vandaag is Floran geboren. Een nieuw mensje. Een klein wonder. En het raakt me meer dan ik vooraf kon bedenken. Mijn gelukshormonen draaien overuren. Dit is nieuw leven. Aan het begin van alles. En ik? Ik voel me in deze nieuwe rol als opa alsof ik eindelijk op de juiste plek sta. Ik heb in veel producties gefigureerd, maa...

Vader-zoonweekend met Jimny

Ik ben niet zo van het geld geven voor verjaardagen. Ik ben meer van het beleven. Samen iets doen. Als ik geld voor mijn verjaardag krijg, dan weet ik al heel snel niet meer wat ik ermee heb gedaan. Maar samen met mijn kind wakker worden in een vouwtent met uitzicht over het water? Dat is onvergetelijk. Dus voor de verjaardag van mijn zoon Robert (28) had ik wat bedacht. Dankzij Autobedrijf Kreijne kon ik een weekend op pad met een Suzuki Jimny 4x4. Alleen ja… off-road rijden in Nederland? Dat lukt hier niet. De Ardennen dan? Dat is 3,5 uur sturen. Nee joh, net even te ver voor een weekend. Dus ik hield het dichterbij: de Beekse Bergen. Geen berg te zien, maar wel gezellig tussen de dieren. En eigenlijk ging het mij erom dat we gewoon even samen weg waren. Alleen vader en zoon momentje. En niet per se met modder tot aan de buitenspiegels. Bij aankomst zijn we eerst gaan wandelen. Daarna reden we een rondje met de 4x4 door het safaripark. Robert bleek een dierentuin fan te zijn. Dat w...

Mijn vader, de piano en dementie

Mijn vader leeft met dementie. Het contact wordt steeds moeilijker, maar zijn liefde voor muziek is gebleven. In deze blog neem ik je mee in een bezoek aan hem. Over onbegrijpelijke zinnen, onverwachte momenten en een oude piano die nog altijd klinkt als een stukje geluk. Mijn vader is altijd gek geweest op pianospelen. Al jarenlang zit hij achter die vertrouwde toetsen te pingelen. Niet dat hij ooit echt mooi heeft gespeeld, en dat weet hij zelf eigenlijk ook wel, maar dat doet er niet toe. Als ik hem zie zitten, met een tevreden blik en zijn vingers op de toetsen, dan maakt het me blij. Want dáár zit hij nog. Daar is hij even in zijn element. Praatjes over alledaagse dingen gaan niet meer. Hij hakkelt, struikelt over woorden, en zinnen zijn amper nog te vormen. In het begin waren het nog drie woorden, waarvan ik er vijf maakte om te begrijpen wat hij bedoelde. Tegenwoordig zijn het losse klanken, half uitgesproken woorden. Maar ik probeer hem uit te laten praten. Onderbreken heeft ...

Trouwen met een glimlach

Ik neem plaats tegenover een vrouw die ik nog nooit heb gezien. Zij gaat straks op de foto. Mijn taak? Haar aan het lachen krijgen. Simpel, zou je denken. Maar wat zeg je dan? “Je weet het misschien niet,” begin ik, “maar ik was vroeger al verliefd op je. Op de lagere school. Jij zat altijd bij het raam en ik... ik keek alleen maar.” Ze schiet al een beetje in de lach. Mooi. “En nu,” zeg ik met een zucht, “wil ik met je trouwen?” Ze kijkt verbaasd, maar geamuseerd. “Maar ik heb een vriend,” zegt ze. “Geeft niks,” fluister ik samenzweerderig. “We trouwen gewoon stiekem. Niemand hoeft het te weten. Toch?” Ze lacht. Hardop. Missie geslaagd. En dát is precies de bedoeling. Niet de liefde verklaren, hoewel het goed werkt, maar die glimlach vangen. Want ik figureer. Mijn gezicht mag dan niet op de voorgrond verschijnen, maar ik ben er wel. Achter de lach. Achter het verhaal. Ik mag niks zeggen over het project zelf. Alleen dat er gelachen moest worden. Later vertel ik er misschien nog ee...

Door de achtertuin van de boer

Barneveld – We hebben een nieuwe hobby ontdekt: Klompenpaden! Nee, we zijn niet overgestapt op traditionele houten schoeisel, maar we lopen nu regelmatig over de mooiste wandelroutes van Utrecht en Gelderland. Wat deze tochten zo bijzonder maakt? Je loopt letterlijk dwars door het boerenland. Over weilanden, langs schuren, tussen nieuwsgierige koeien en kippen door. Het voelt soms alsof je per ongeluk iemands achtertuin binnenwandelt, maar wat dan is toegestaan. Eerlijk is eerlijk: het is een avontuur. De ene keer open je een hek alsof je op een boerderij werkt, de andere keer vraag je je af of die stier in de verte écht wel vaststaat. Het ruikt naar mest, het uitzicht is prachtig, en door het wandelen loop ik mijn hoofd leeg. Wat wil ik als mens nog meer? Dus… wandelschoenen aan (of klompen, voor de liefhebber), en gaan! En denk eraan: Doe de groeten aan de boer – je loopt tenslotte over zijn erf. Route informatie - Lengte 10 km Startpunt Landw...

Verliefd op Delta The Coffee House

Ik ben verliefd. Tot over mijn oren. En nee, niet op een mens. Daar heb ik mijn portie van gehad. Mijn hart klopt tegenwoordig voor iets warms, donkers en onweerstaanbaars: koffie. Niet zomaar een bakkie troost hoor. Geen lauwe filterdrab waar de lepel in blijft staan. Nee, ik heb het over échte koffie. Die je ruikt voordat je hem ziet. Die je tong kust als een Italiaanse minnaar. De koffie waar je stil van wordt… en daarna extreem spraakzaam. Niet zo lang geleden liep ik Lissabon in. Portugal, zon, trams, tegeltjes. Maar het mooiste wat ik daar vond? Delta The Coffee House Experience in Amoreiras. Ik stapte naar binnen en BOEM. Het aroma knalde tegen me aan alsof iemand een espresso in mijn gezicht gooide. Het rook naar vers gebrande bonen, passie en een beetje zweet van de barista (maar dan op een aantrekkelijke manier). Recht voor me stond een koffiebrandmachine. Mijn hart sloeg twee keer over. En toen nog eens. De zaak is ingericht alsof Ikea en Italië samen een kindje kregen. ...

De jacht op Buurman en Buurman

Iedereen heeft zo z’n kleine rituelen. Dingen die je blij maken, ook al snapt niemand precies waarom. Voor mij is dat de grijpmachine op de kermis. Elk jaar opnieuw trekt die kast me aan als een magneet. Niet voor het speelgoed. Niet voor de winst. Maar voor het moment. De focus. De stilte voor het grijpen. Het proces houdt me in zijn greep. Ik vind het iets magisch. Spannend. Alsof je als tijger op jacht gaat naar een reetje: sluipend stil, maar ook gevaarlijk trefzeker. En dan... pak ik ze. Er is geen weg meer terug. Als ik ergens bezeten van ben, dan is het wel de kermis. En dan bedoel ik niet de botswagentjes of dingen waar je duizelig en spijtig uit stapt. Nee, ik heb het over de grijpmachine. Die mysterieuze kast vol pluche waar je euro’s in gooit en hoop uithaalt. Als zo’n kast op de kermis staat, ga ik er als een roofdier op af. Mijn ogen speuren de inhoud, mijn pas vertraagt, mijn jachtinstinct neemt het over. Ik werk doordacht. Eerst loop ik een paar keer om de kasten h...

De dag die me raakte. Mijn eerste dag als vrijwilliger op de Willemshoeve in Soest

Afgelopen week was het eindelijk zover: ik begon als vrijwilliger bij Dagbeleving Willemshoeve in Soest. Een bijzondere plek waar mensen met dementie, in elke fase, mogen zijn wie ze zijn. Waar gelachen wordt, waar iets te doen is, en waar je je weer even mens voelt. Ik kies hier niet zomaar voor. Mijn vader en schoonvader hebben allebei dementie. Van dichtbij zie ik wat het met iemand doet. Maar ik zie ook wat het laat zien: tederheid, humor, verdriet… en die onverwacht heldere momenten die je diep raken. Mijn dag begint in het busje, samen met Jeroen, de drijvende kracht achter de Willemshoeve. We halen mensen op. Er wordt gepraat, gelachen, gegrapt. “Waar komt u vandaan?” vraagt Jeroen. “Soest,” zegt een vrouw. “Daar wonen gewone mensen, zonder poeha.” “Ik kom uit Laren,” zegt een ander. “Dat is allemaal koude kak,” roept weer een derde. Jeroen kijkt in de spiegel: “Is er ook warme kak?” De hele bus ligt dubbel. En ik lach mee. Want dit is precies wat het is: echt, e...

Portugal zon in mijn hoofd

Ik worstel al een tijdje met het idee van een avontuur in het buitenland. Een nieuw leven aan de kust, weg van de Nederlandse ratrace. Want eerlijk is eerlijk: ik word een dagje ouder. Ik heb steeds minder zin in het gevoel dat anderen bepalen wat ik moet doen, waar ik moet zijn, hoe ik mijn tijd indeel. Soms voelt het alsof het leven me leeft in plaats van andersom. Maar goed, ik zit dit nu te typen in mijn eigen tuin. De zon schijnt, de vogels fluiten, en ik voel me eigenlijk best tevreden. Ik woon hier met veel plezier. Het is dus dubbel. Aan de ene kant lonkt dat onbekende buitenland. Aan de andere kant is hier ook veel om van te houden. Misschien is het precies die twijfel die me tegenhoudt. Als ik nou eens een goed plan had… Dan zou ik misschien echt durven. En toen was daar weer zo’n fijne fly & drive -vakantie. Deze keer naar Portugal. We hebben dit eerder gedaan via TUI – eerder naar Sicilië, en ook Andalusië. Alles wordt geregeld: vlucht, huurauto, hotels, route. Je hoe...

Bram gaat uit zijn dak

Vrijdagmiddag, 12:30 uur. Het paasweekend staat voor de deur. Mijn vrouw belt in paniek met de dierenarts in onze woonplaats. Ze huilt. Onze kat Bram – een beresterke kater met serieuze gedragsproblemen – is volledig doorgedraaid. Hij heeft haar in haar been gebeten en zijn nagels diep in haar hand geslagen. Bloed. Pijn. Paniek. Aan de andere kant van de lijn blijft het koel: “Wat vervelend. We begrijpen dat dit een nare situatie is… maar we zitten vol. Belt u dinsdag maar terug.” Dinsdag? Als een kind wordt aangevallen door een hond, zegt niemand: “We plannen u volgende week even in.” Maar bij een kat die zijn gezin terroriseert, moet je in de rij aansluiten. Formulier invullen. Geduld hebben. Begrip tonen. En verder… niets. Bram is vaker agressief geweest. Maar deze keer ging het te ver. We hebben werkelijk alles geprobeerd. Een kattenpsycholoog? Check. Kalmerende medicatie? Check. Tijd, aandacht, liefde? Meer dan genoeg. Maar Bram is nu een gevaar voor zichzelf én voor ons. We belle...

Ouders na 45 jaar weer bij elkaar

Toen ik puber was, gingen mijn ouders uit elkaar. En niet zomaar. Ze verdwenen uit elkaars leven alsof ze elkaar nooit gekend hadden. Geen gesprekken, geen contact, niets. Alleen stilte. Die stilte heeft jaren in mij nageklonken. Het was een verwarrende en verdrietige tijd. Niet alleen omdat ons gezin uiteenviel, maar ook omdat het voelde alsof hun band volledig uitgewist werd. Alsof alles wat ooit mooi was, niet meer mocht bestaan. Vandaag, zoveel jaren later. 45 om precies te zijn. Gebeurde er iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Ik deed mee aan een hardloopevenement in Hilversum. Samen met een collega, mijn zoon en zijn stiefvader. Los van elkaar had ik mijn vader én moeder gevraagd of ze wilden komen kijken. Gewoon, als steun langs de lijn. Toen we over de finish kwamen, stonden ze daar. Allebei. Niet ver van elkaar. Sterker nog: opeens stonden ze vlak naast elkaar. Na al die jaren van afstand en stilte stonden mijn ouders ineens weer zij aan zij. Alsof de tijd z...

Hardlopen in Hilversum

Jacqueline, mijn collega én inmiddels loopmaatje, besloot vorig jaar dat ze wilde gaan hardlopen. Stoer, dacht ik. Zeker omdat ik een jaar daarvoor juist mijn hardloopschoenen aan de wilgen had gehangen . “Wat vond jij daar nou zo leuk aan?” vroeg ze. Nou, Jacq (zo mag ik haar noemen)… ik vond het vooral fijn dat ík bepaalde hoe hard ik liep. Of ik ging rennen alsof m’n leven ervan afhing, of gewoon joggen met een glimlach – het was mijn feestje. En m’n hoofd werd er lekker leeg van. Nou ja, leeg… opgeruimd. De finish voelde dan als de slagroom op de taart. Of in mijn geval: een frietje met mayonaise en een speciaal tapbiertje na afloop. Maar goed, Jacq wilde serieus aan de bak. “Hoe ga ik het aanpakken?” vroeg ze. Ik zei: “Begin met intervaltrainingen. Dan bouw je het op. En kies een doel.” “Zoals?” “De Hilversum City Run. Je hebt een half jaar. Als jij je inschrijft, doe ik mee.” Ze keek me aan alsof ik net had voorgesteld om de Mount Everest op sneakers te beklimmen. Maar… ze...

Alles digitaal, wat een feest… toch?

Vroeger lag mijn bureau vol werkbonnen, pennen, krabbels op post-its en een telefoon die altijd deed wat-ie moest doen. Rommelig? Zeker. Maar ik had overzicht. En eerlijk? Het werkte. Tegenwoordig is alles digitaal. Papier is verbannen alsof het besmettelijk is. De computer is mijn maatje. De cloud m’n archiefkast. En internet… tja, da’s zowat m’n levensader geworden. Tot die levensader ineens dichtslibt. Het leek zo’n doodnormale dag: koffie in de hand, een klant die vrolijk binnenloopt, een monteur die een auto de werkplaats inrijdt. Ik neem plaats achter mijn computer, druk op de knop... en toen gebeurde het: helemaal niks. Ik zat daar. In stilte. Met m’n koffie en een glimlach die steeds krampachtiger werd. Want hoe bel ik een klant als ik het nummer niet heb? Hoe weet ik welke auto klaar is als alles vastloopt? Alles wat ik nodig heb, zit opgesloten in een zwart scherm dat niets meer terugzegt. En dan komt die gedachte: “Was het vroeger dan toch beter?” Misschien zit ik in...

Hoe ik mijn eigen hoofdpijn veroorzaakte

Al weken had ik last van steken in mijn hoofd. Een zeurende, bonkende pijn die zich van mijn schouder naar mijn linkerslaap verplaatste en later ook de rechterkant begon te teisteren. Midden in de nacht werd ik er wakker van. Wat is dit toch? Ik ben niet iemand die snel naar een pilletje grijpt, maar zelfs ik kon niet anders dan een paracetamol nemen. Misschien dronk ik te veel koffie? Sinds de overname van het bedrijf is de koffie veranderd. Misschien kon mijn lichaam daar niet tegen? Dus besloot ik een paar dagen thee te drinken. Maar nee, de hoofdpijn bleef. En ik miste de koffie. Dan maar een andere theorie: te weinig beweging? Een vastzittende schouder? Of misschien mijn kussen? Ik probeerde alles. De pijn bleef. Het begon op mijn humeur te drukken. Ik probeerde het te verbergen, maar voelde me ellendig. Misschien lag het aan het werk. We gingen van papier naar digitaal en ik was daar al weken in mijn hoofd mee bezig. Vandaag was de dag. Zou ik het kunnen bijhouden? Zou ik het...

Gender Reveal Party meisje of jongen?

Het idee om te vieren of het een meisje of een jongen wordt, is voor mij nieuw. Dit fenomeen, overgewaaid uit Amerika, heeft inmiddels ook Nederland veroverd. Familie en vrienden komen samen om met de aanstaande ouders op verrassende wijze te ontdekken of ze een dochter of zoon mogen verwachten. Spannend, dat zeker. Wordt het een meisje of een jongen? Toen ik vader werd, ging dat heel anders. We wisten niet vooraf wat het zou worden. Een echo werd destijds alleen gemaakt als daar een medische reden voor was. Pas bij de geboorte kwam het verlossende woord: "Het is een meisje!" of "Het is een jongen!" En uiteindelijk draait het er natuurlijk vooral om dat het kindje gezond is. De afgelopen tijd heb ik veel nagedacht over de kringloop van het leven. Mijn vader en schoonvader bevinden zich in de laatste fase van hun leven, beide getroffen door Alzheimer. Dit maakt me extra bewust van hoe bijzonder nieuw leven is. We maken ons dagelijks zorgen om hen, maar tegelijkert...

En als de bom valt. Dan ligt ik in mijn nette pak, diploma's en mijn cheques op zak

In de jaren zeventig en tachtig leefden we met de dreiging van de atoombom. De angst was tastbaar. Doe Maar zong erover in hun legendarische nummer "Als de bom valt". De boodschap was helder: de bom zou vallen, en de wereld zou eindigen. Maar de bom viel nooit, en de wereld draaide gewoon door. Toch was er die constante bezorgdheid, die permanente onrust, die allesbehalve geruststellend was. Als je kijkt naar vandaag, dan lijken we in hetzelfde patroon terecht te komen. Premier Rutte spreekt in zijn toespraak over de noodzaak om ons voor te bereiden op een conflict, alsof de dreiging van oorlog elke dag dichterbij komt. Wat moeten we in dat ‘oorlogspakket’ stoppen? Water, pasta, misschien wat droogvoer. En wat dan? Moet ik mijn schuilkelder in? Hoe lang blijf ik daar? En als ik eruit kom, is er dan nog een wereld over om in te leven? De vraag blijft onbeantwoord: waarvoor bereiden we ons precies voor? En wie of wat komt er eigenlijk op ons af? De paniek die we voelen, doet ...