XZK for You Media

Posts

Recente posts

Wat buiten mijn invloed ligt, laat ik los.

Wandelen. Hoe langer ik het doe, hoe leuker het wordt. Er is iets magisch aan buiten zijn, de frisse lucht die mijn hoofd leegmaakt, het geluid van mijn eigen stappen dat het tempo van mijn gedachten bepaalt. Alleen, met z’n tweeën of in een groep – iedere situatie heeft z’n charme. De afwisseling maakt het extra bijzonder. Vaak trek ik eropuit in mijn eigen omgeving, maar ook nieuwe plekken verkennen geeft een speciaal soort energie. Binnenkort ga ik twee dagen naar Texel, alleen. Een mini-avontuur dat ik nu al voel tintelen. Vanaf de boot wandel ik langs de kust naar het Cocksdorp, waar ik overnacht, en de volgende dag loop ik weer terug. Het is een plek die ik al vaker bezocht heb – ik heb er gefietst en een halve marathon gelopen – maar dit specifieke pad is nieuw voor me. Ik kijk uit naar de weidsheid van de kust, de wind die me vooruit blaast en het gevoel van vrijheid dat zulke wandelingen me altijd brengen. Vrijheid, ja, dat is een van de mooiste cadeaus in het leven. Net a

Maar zullen we het erover hebben, vraag ik mezelf af?

Als we het leven instappen, leren we geleidelijk wie we zijn en wat we willen. We ontdekken ambities, passies, en dromen. Maar hoe vaak denken we na over hoe we willen dat het leven eindigt? Wanneer ben je nog wilsbekwaam genoeg om aan te geven hoe je leven mag eindigen? Wat is het moment waarop lijden ondraaglijk en uitzichtloos wordt? Wat voor de een ondragelijk is, is voor de ander nog aanvaardbaar. Mijn vader heeft Alzheimer , en als ik naar hem kijk, lijkt hij het nog steeds naar zijn zin te hebben. Hij lacht, maakt soms grapjes, en zijn ogen lichten op bij een herkenning. Voor hem voelt het niet ondraaglijk. Voor mij ligt dat anders. Als ik eerlijk ben, denk ik dat ik zo niet zou willen leven. Ik voel dat ik dit traject anders zou willen bewandelen. Maar ik besef ook dat het zijn leven is, niet het mijne. Ik kan niet bepalen hoe hij zijn leven moet leven, net zo min als hij dat voor mij kan bepalen. Zijn leven blijft van hem, zolang hij het bewust kan ervaren. Mijn vader is een

Weet jij waarop we zijn gematcht?

Stel je voor: twee mensen die elkaar net hebben ontmoet, een perfecte match volgens de redactie van het programma First Dates. Ze zitten tegenover elkaar, klaar om die vonk te vinden, maar of er echt een feestje ontstaat... dat is nog de vraag. Scene uit First Dates Hij: "Weet jij waarop we gematcht zijn?” Zij: "Ehm, totaal niet eigenlijk." Hij: "Ik houd van een feestje. Jij ook?" Zij: "Ik lees liever een goed boek." Hij: "Ga je nooit met vriendinnen uit?" Zij: "Oh jawel, maar dan gaan we meestal ergens een hapje eten. Dat is ook een soort feestje toch?" Hij: "Absoluut, maar ik dacht meer aan dansen, een beetje leven in de brouwerij." Dan komt de ongemakkelijke stilte. Ze wisselen blikken uit, allebei zoekend naar een nieuw onderwerp. Hij: "Heb je kinderen? Of misschien nog een kinderwens?" Zij: "Nou, nee, die boot heb ik al gemist. Ik heb twee katten. Hoe oud denk je eigenlijk dat

En dan het weer: de wind gaat uit een andere hoek waaien

Een aantal jaren geleden zou ik in blinde paniek zijn geraakt bij het horen van het nieuws: weer een overname. Het idee van verandering zorgde voor angst, met name het verliezen van mijn baan. Ik had geen enkele controle over die situaties, geen grip op de overnames, faillissementen, en nieuwe werkgevers die in rap tempo elkaar opvolgden. Dat gevoel van machteloosheid overviel me, en vaak vluchtte ik. Want wat doe je als je bang bent voor verandering? Juist, je probeert het te vermijden, weg te rennen voordat het je kan raken. De vraag die ik me nu stel: had ik überhaupt ooit ergens controle over? Het antwoord lijkt me duidelijk. Nee. Maar dat is niet meer iets wat me verlamt. Waar ik vroeger heen en weer werd geslingerd tussen pieken van hoop en dalen van wanhoop, heerst er nu een opmerkelijke rust in mij. Hetzelfde nieuws, opnieuw een overname, en toch ben ik kalm. Geen paniek, geen onrust. Alsof ik boven het hele schouwspel zweef en vanuit een helikopterview kan zien wat er gebeurt.

De reis is spectaculairder dan de eindbestemming

Nidri naar Meganisi Lefkas - Het verhaal begint op een bewolkte ochtend, terwijl we op de veerboot staan, uitkijkend over de rustige zee. Met de veerboot over naar de andere kant Ik voel een mengeling van opwinding en nieuwsgierigheid, al heb ik een klein voorgevoel dat de reis misschien wel spectaculairder zal zijn dan de eindbestemming. Het schip deint rustig over de golfjes en de geur van frisse lucht vult mijn longen. Onderweg zie ik voorbijdrijvende eilandjes, elk met hun eigen mysterieuze uitstraling. De bergen in de verte lijken te fluisteren, alsof ze geheimen bewaren die je alleen kunt ontdekken door er zelf heen te gaan. Veerboot van Nidri naar Meganisi op Lefkas Eenmaal op het eiland aangekomen, begint de wandeling via de trappen naar de top. Het pad slingert langs de berg. Bij elke stap omhoog voel ik de spanning stijgen, wetend dat een adembenemend uitzicht op mij wacht. En inderdaad, boven op de berg is het uitzicht adembenemend. De blauwe zee strekt zich uit zover he

Vader en zoon aan de startlijn

Huizen - Vorig jaar heb ik mijn hardloopschoenen officieel aan de wilgen gehangen . Na jaren van rennen vond ik het wel mooi geweest. Maar zoals dat vaak gaat, komt er altijd iets op je pad dat je van gedachten doet veranderen. "Pap," zei mijn zoon laatst, "wat denk je hiervan? Ik heb een kaartje gekregen voor de Wolfskamerloop in Huizen, 5 of 10 kilometer." Nou, wat leuk! Jarenlang heb ik hem en zijn zusje meegesleept naar allerlei hardloopevenementen. Nooit kwam er een moment waarop ze zelf zeiden: “Dat wil ik ook!” Maar nu ineens is mijn zoon klaar om zijn hardloopschoenen aan te trekken. Verbaasd vroeg ik: “Ga je echt hardlopen?!” Dus besloten we samen te gaan oefenen. Ik had al een tijdje niet gerend, maar hé, ik was benieuwd hoe het zou gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Samen maakten we onze eerste kilometers, vader en zoon, zij aan zij. En ik moet toegeven: hij deed het verrassend goed! Mijn ademhaling daarentegen... die was iets minder onder controle. Veel te ho

Dementie: Een gesprek dat we niet kúnnen uitstellen

Dementie. Wanneer die diagnose wordt gesteld, voelt het vaak alsof er een onuitgesproken vonnis geveld wordt. Een langzame maar zekere aftakeling van de geest, een weg die leidt naar steeds minder herinneringen, minder woorden, minder "er zijn". Voor mij voelt het alsof er een gesprek gevoerd moet worden – over de dood. Niet omdat ik er klaar voor ben, want dat ben ik zeker niet. Maar ik besef dat we nu nog in de positie zijn om het gesprek te voeren. Straks kan het te laat zijn. Dan is het vijf over twaalf en zijn de mogelijkheden om nog zelf te kiezen verdwenen. Het is een lastige plek om te zitten, aan de rand van dit gesprek. Ik voel niet dat ik degene ben die moet bepalen hoe we deze reis door dementie moeten maken. Maar ik voel wel dat ik er iets over mag zeggen, dat ik het onder de aandacht mag brengen. We leven in een wereld waarin de neiging bestaat om de moeilijkste beslissingen voor ons uit te schuiven, vooral als het gaat om iets ongrijpbaars en pijnlijks als het

Lieve Gordon, jij bent een wereld op zich

Het leven met jou, Gordon, dat is een achtbaan die nooit stilstaat. Soms zie ik je lachend met champagne op een jacht, omringd door mensen die je op handen dragen. Op andere momenten ben je woedend, teleurgesteld, verdrietig. Je lijkt voortdurend te balanceren tussen de uitersten van vreugde en ellende, en dat maakt jou juist zo fascinerend om naar te kijken. Gordon Heuckeroth screenshot Ik Ben Gordon SBS6 Je hebt een stem, een mening, en die uit je zonder terughoudendheid. Of het nu gaat over Tina Nijkamp met haar valse ogen, of de volgevreten Angela de Jong die je met de nodige venijnigheid onder je schoen wrijft – je aarzelt nooit om uit te halen. Het is een soort spiegel die je iedereen voorhoudt, soms keihard, soms met een knipoog, maar altijd met de volle overtuiging van iemand die het klappen van de zweep kent. En ja, soms krijg je net zo hard de wind van voren. Maar dat hoort erbij, toch? Wat mij vooral raakt, is dat jij er altijd stáát. Misschien ben je wel de meest ijdele m

Fajah Lourens: Alleen plan A

Lelystad - In een tijd waarin velen van ons constant zoeken naar zekerheid, maakt Fajah Lourens een statement: als je een plan B hebt, geloof je niet écht in plan A. Deze overtuiging was de rode draad door haar inspirerende "Killermindset" talk in een volle theaterzaal van AGORA, Lelystad. Fajah kiest ervoor om haar leven niet te romantiseren, geen filters of toneelstukjes – alleen de rauwe waarheid van hoe zij met tegenslag omgaat. "Is er iemand die in het ijsbad wil komen zitten?" Wat opviel aan haar verhaal was de metafoor van de bus, gevuld met al haar eigenschappen. Woede, doorzettingsvermogen, vriendelijkheid, en het kind in haar – dat kind dat tijdens haar optreden steeds groter werd. Dit geeft een dieper inzicht in haar groei, want wie zegt dat we volwassen zijn als we alle "onvolwassen" delen van onszelf achterlaten? Fajah toont het belang van omarmen wie we zijn, met alle facetten, zowel sterk als kwetsbaar. Ze deelt haar kijk op tegenslagen. I

Figuratie: Dat knagende gevoel als ik langs de zijlijn sta

Vandaag ben ik in een goede moed en klaar om er een leuke dag van te maken. Ik ben gevraagd voor een video-opname en fotoshoot voor bedrijf X. Vol goede zin rijd ik naar Rotterdam. Binnen aangekomen zie ik een groep collega’s aan tafel zitten, allemaal verzonken in hun telefoons. Een enkeling kijkt op, werpt een vluchtige blik en gaat weer terug naar het scherm. Gilbert Vogt - Laten we beginnen Een jonge dame loopt op me af en vraagt wie ik ben. “My name is Bond, James Bond,” denk ik, maar ik houd het bij mijn eigen naam. Ze kijkt op haar lijst, zet een streep en vraagt of ze iets voor me kan inschenken. “Ja graag, een zwarte koffie.” Ik neem plaats aan de tafel en begroet de mensen om me heen. Hier en daar een knikje, maar voor de meesten blijft hun mobiel de grootste prioriteit. Ik heb een aantal setjes kleding bij me; de meeste anderen dragen een jasje. Wanneer de regisseur binnenkomt, sta ik op en schud zijn hand. Hij bepaalt straks in welke positie ik kom te staan. De opdrachtge

Yves Berendse zet Huizerdag op zijn kop in Huizen

HUIZEN - Het was een feestelijke dag in Huizen, waar Yves Berendse de show stal tijdens Huizerdag. De populaire zanger, die al weken op nummer 1 staat in de hitlijsten, zorgde met zijn optreden voor een uitzinnig publiek. Mark Vonno en Yves Berendse Met een reeks hits, waaronder het onvermijdelijke "Terug in de Tijd" en het meeslepende "Zin in Jou", wist Berendse de menigte keer op keer te raken. Het lijkt wel of heel Huizen was uitgelopen om hun favoriete zanger te zien. Hoewel hij meerdere keren dezelfde nummers zong om zijn setlist aan te vullen, maakte dat het publiek niets uit. De sfeer was fantastisch en de fans vierden samen met Yves het feest van de dag. Huizerdag werd dit jaar niet zomaar een feestje, maar een onvergetelijke gebeurtenis, mede dankzij de aanstekelijke energie van Yves Berendse.

Het is geen oplossing die me is aangereikt door een arts, maar een keuze die ik zelf heb gemaakt

Ergens diep in ons zit een oeroude behoefte om verbinding te voelen, om mensen in de ogen te kunnen kijken, een warme glimlach te ontvangen, of simpelweg het gevoel te hebben dat je gezien wordt. Sociale contacten bieden troost, geven energie, en zijn als het ware ankers die ons in het moment houden. Maar er is ook een andere kant: de behoefte aan afzondering. De stilte van een bos, het ruisen van bladeren, en het gevoel dat je even helemaal opgaat in je eigen gedachten. Voor mij is dat evenwicht onmisbaar. Een tijd geleden ontdekte ik de klompenpaden , wandelroutes door de provincies Gelderland en Utrecht, vaak door weilanden en zelfs langs de achtertuinen van boeren. Ik merkte dat deze wandelingen, net als het wandelen zelf, me hielpen om mijn gedachten te ordenen, alsof mijn brein even opgeruimd werd door de natuur. Tijdens het lopen over die paden reflecteer ik op het verleden, op oude patronen die ik onbewust heb aangeleerd. Zo kwam ik bijvoorbeeld tot de ontdekking dat ik jarenla

De situatie is een gegeven, hoe je ermee omgaat is je karakter

De aantrekkingskracht van programma’s zoals Kamp van Koningsbrugge en Special Forces ligt diep verankerd in de menselijke psyche. Het is niet de fysieke kracht die ons werkelijk boeit, maar de mentale vastberadenheid die de deelnemers uitstralen. Het vermogen om door te gaan, om niet op te geven, zelfs wanneer elke spier in je lichaam schreeuwt om te stoppen, dat is wat ons fascineert. Opgeven zit tussen je oren, maar doorgaan ook. Uiteindelijk komt het neer op een keuze die je zelf maakt. Ray Klaassens theatertour Groeipijn op 02-09-2024 Spant Bussum Het lichaam krijgt vaak de schuld als we opgeven. We wijzen naar vermoeidheid, pijn, uitputting. Maar meestal is dit een excuus, een reden die we zoeken om te stoppen. Het werkelijke gevecht speelt zich af in ons hoofd. Daar, in het diepst van onze gedachten, ligt de keuze: doorgaan of opgeven. Deze mentale strijd reikt verder dan alleen fysieke uitdagingen. Het is een spiegel voor ons dagelijks leven en onze relaties met anderen. Hoe

Moeder en zoon na 35 jaar herenigd – Ik heb mezelf jaren voor de gek gehouden

Afgelopen week liep ik met mijn moeder langs het strand van mijn favoriete kustplaats, van Noordwijk naar Katwijk. Het was een moment van rust en verbinding, iets dat niet altijd vanzelfsprekend is geweest. Er was een tijd dat ik mijn moeder niet meer wilde zien. Moeder en zoon - de eerste ontmoeting na al die jaren juni 2019 Eind jaren zeventig gingen mijn ouders uit elkaar. In die tijd was dat niet iets waar openlijk over gesproken werd. Een scheiding werd toen nog als een schande gezien, en ondanks dat mijn vader een ander had, werd door de samenleving verwacht dat je bij elkaar bleef. De scheiding trof mijn moeder hard, en ze kon er op de een of andere manier niet goed mee omgaan. Ze raakte verslaafd aan drank. Na school vond ik haar vaak laveloos op de bank, of met een halflege fles aan de keukentafel. Het maakte me woedend. Alsof dat niet genoeg was, begonnen er ook mannen in haar leven te verschijnen. Mannen die niets met kinderen te maken wilden hebben, maar wel met haar.

Afscheid van de cabrio: Het einde van een midlifecrisis

Jarenlang was mijn cabrio mijn trots en vreugde. Samen met mijn vrouw hebben we er talloze avonturen mee beleefd. We kozen nooit de snelste weg van A naar B, maar zochten juist de slingerende, kronkelende routes die je langs verborgen pareltjes leiden. Het waren deze tochten die ons naar plekken brachten waar we met een gewone auto nooit zouden zijn gekomen. Paden die je anders zou missen, vergezichten die je enkel beleeft met de wind in je haren en de zon op je gezicht. De cabrio stond symbool voor vrijheid, voor een eeuwige jeugd die ik maar al te graag wilde vasthouden. Op stap met de Mercedes-Benz SLK Maar nu, na al die jaren, heb ik besloten om de cabrio te verkopen. Misschien is het een teken dat mijn midlifecrisis eindelijk achter mij ligt. Ja, die fase waarin je koste wat kost jong wilt blijven. De tijd waarin je denkt dat een sportwagen, een stoere motor of, in mijn geval, een cabrio je terugbrengt naar die onbezorgde dagen van weleer. Gelukkig heb ik nooit mijn haar geverfd.

Frank Boeijen treedt op in het Openluchttheater De Goffert in Nijmegen

Elk jaar zoeken we een plekje in Nederland om Frank Boeijen (66) live te zien. Dit jaar was het de beurt aan het Openluchttheater De Goffert in Nijmegen. Het theater, dat doet denken aan Caprera in Bloemendaal, heeft diezelfde intieme sfeer waarin de muziek van Boeijen zo goed tot zijn recht komt. We arriveerden op tijd, maar de rij om binnen te komen was al lang. Toen we eindelijk onze plaatsen hadden gevonden, net iets buiten het directe zicht op het podium, leek het theater alleen maar voller te worden. Waar zouden al die mensen nog een plek vinden? Het weer werkte gelukkig mee. De zon scheen nog toen het concert begon, en het bleef droog, hoewel een vestje later op de avond geen overbodige luxe bleek. De temperatuur daalde gestaag, maar dat deerde niemand; de muziek verwarmde ons allemaal. Boeijen bracht een vertrouwde show, maar er was deze keer iets anders. Het leek alsof de muziek meer op de voorgrond trad, waarbij zijn stem soms werd overstemd door de klanken van de band, d

Geef mij maar een spuitje: wie bepaalt wanneer er een einde aan je leven komt?

Vergeten is een van de meest angstaanjagende dingen die een mens kan overkomen. Je eigen dochter niet meer herkennen, zoeken naar herkenningspunten die er niet meer zijn, niet meer weten waar het toilet is, niet meer weten wat je voelt. En misschien wel het ergste: niet meer kunnen uitspreken wat je denkt. Wanneer bereiken we het punt waarop we onszelf afvragen of dit nog menswaardig is? En wie bepaalt dat? Zelfs als je, in heldere momenten, het leven uit handen hebt gegeven aan je vrouw of dochter, en dit hebt laten vastleggen bij de notaris, wie beslist dan of het leven nog waardig is? Dementie in de familie - hier was iets vroeger, maar wat ook alweer? Mijn schoonvader, nog volledig bij zijn volle verstand, heeft ooit zijn wensen vastgelegd. Als hij ooit in deze staat zou komen, zo zei hij, wilde hij niet verder leven. Hij vertrouwde zijn vrouw en dochter om die beslissing voor hem te maken wanneer hij dat zelf niet meer kon. Maar nu het moment daar is, blijkt het idee van een spuit

De ontmoetingen aan de balie: Een dag uit het leven van een werkplaatsreceptionist

Als receptionist bij autobedrijf Freeroad Mazda en Suzuki dealer Almere ben ik als een vergaarbak van verhalen, zorgen en wensen. Mijn werk draait niet alleen om auto's, maar vooral om de mensen die ze rijden. Elk gesprek, elke ontmoeting begint met een simpel "Goedemorgen!" of "Welkom, waarmee kan ik u helpen?". Maar wat er daarna volgt, is vaak een onvoorspelbare reis door de gedachten en emoties van de persoon aan de andere kant van de balie. Gilbert Vogt (wekplaats) receptionist - Service Adviseur Ik begin mijn dag met een glimlach, want ik weet dat ik die vaak terugkrijg, maar niet altijd. Het leuke van mijn werk is dat ik nooit weet wat of wie er op mij afkomt. Soms is het iemand die zich zorgen maakt over een raar geluid onder de motorkap. Soms is het een klant die net zijn nieuwe auto komt ophalen en straalt van enthousiasme. Maar soms is het iemand met een ingewikkeld probleem, waar ze al dagen van wakker liggen. Neem bijvoorbeeld de klant die zeker

Groet: Het best bewaarde geheim van de Nederlandse kust

Vandaag gaan we op avontuur naar Groet. Waar gaan jullie heen? De meeste mensen denken bij een stranddagje aan bekende plekken zoals Scheveningen, Zandvoort of Bergen aan Zee. Maar Groet? Dat zegt ze vaak niets. “Waar ligt dat dan?” Nou, het ligt in de buurt van Hargen aan Zee, Petten en Callantsoog. Als ik zeg dat het vlakbij Egmond aan Zee is, begint er misschien een lichtje te branden. Strand bij Groet En daar heb je meteen het geheim van Groet te pakken: het is heerlijk rustig omdat weinig mensen dit stukje kust kennen. Misschien zou ik er eigenlijk helemaal niet over moeten schrijven, want stel je voor dat het een tweede Zandvoort wordt. Maar eerlijk gezegd, zie ik dat niet zo snel gebeuren. Waarom? Omdat er niet zoveel te doen is. Er is geen boulevard vol winkels en attracties. Slechts twee strandtenten sieren het zand, waar je kunt eten en drinken. Voor wie vermaak zoekt, is dit niet de juiste plek. Maar voor wie houdt van stilte en rust, is het perfect. Hier heb je alle ruim

Gordon (her)opent Blushing in Blaricum

In het pittoreske Blaricum, waar de tijd lijkt stil te staan en de bakstenen huisjes hun charme behouden, is er een nieuwe, oude aanwinst waar menig dorpsbewoner het over heeft: Gordon en zijn koffiezaak Blushing zijn terug. Het is alsof een geliefde vriend na jaren van afwezigheid weer op de stoep staat. Koffiezaak klinkt hier wat banaal, het is een koffiegelegenheid. Een oase van gezelligheid in het dorp. © Gilbert Vogt - Gordon opent Blushing 2024 in Blaricum Gordon, de man die altijd wel iets nieuws uit zijn mouw lijkt te schudden, heeft opnieuw een plek gevonden waar hij zijn passie voor koffie en ondernemerschap kan combineren. Tien jaar geleden opende hij zijn eerste zaak naast de Albert Heijn, maar door personeelsproblemen en een uitbreidende buurman moest hij noodgedwongen sluiten. Nu, twee jaar later, heeft het lot hem weer teruggebracht naar Blaricum. Bij Gorden op het terras aan de smoothie 2024 Ik heb bewondering voor Gordon. Hij is creatief, zakelijk, grappig, en gevoel

De charme van ongemak: Waarom 'B&B Vol Liefde' zo verslavend is

Eerst wilde ik er helemaal niets over vertellen, maar ik kan het toch niet laten. 'B&B Vol Liefde' is mijn favoriete serie op televisie. De charme van ongemak, daar draait het allemaal om. Net zoals bij 'Boer Zoekt Vrouw', waar boeren soms zo stroef met anderen communiceren dat we er smullen van genieten. Het ongemak is het zout in de pap. Bij 'B&B Vol Liefde' zie je hetzelfde: een nieuwe gast arriveert en plots verandert de dynamiek. De deelnemers zitten op hete kolen, en wij genieten mee. Foto: RTL B&B Vol Liefde Malgosia Neem nou de Poolse Malgosia. Toen ik haar voor het eerst zag, wist ik werkelijk niet waar ik moest kijken. Met zulke grote longen probeerde ze Albert zichtbaar te verleiden. "Jij bent een mooie man," hoorde ik haar zeggen, terwijl ik dacht: 'Jij hebt de schaapje op het droge, Amigos. Ik wil graag bij je intrekken.’ Is zij de meest geschikte kandidaat voor hem? Waarschijnlijk niet. Het is iemand waar je even leuk mee