XZK for You Media

Posts

Recente posts

Gender Reveal Party – meisje of jongen?

Het idee om te vieren of het een meisje of een jongen wordt, is voor mij nieuw. Dit fenomeen, overgewaaid uit Amerika, heeft inmiddels ook Nederland veroverd. Familie en vrienden komen samen om met de aanstaande ouders op verrassende wijze te ontdekken of ze een dochter of zoon mogen verwachten. Spannend, dat zeker. Wordt het een meisje of een jongen? Toen ik vader werd, ging dat heel anders. We wisten niet vooraf wat het zou worden. Een echo werd destijds alleen gemaakt als daar een medische reden voor was. Pas bij de geboorte kwam het verlossende woord: "Het is een meisje!" of "Het is een jongen!" En uiteindelijk draait het er natuurlijk vooral om dat het kindje gezond is. De afgelopen tijd heb ik veel nagedacht over de kringloop van het leven. Mijn vader en schoonvader bevinden zich in de laatste fase van hun leven, beide getroffen door Alzheimer. Dit maakt me extra bewust van hoe bijzonder nieuw leven is. We maken ons dagelijks zorgen om hen, maar tegelijkert...

En als de bom valt. Dan ligt ik in mijn nette pak, diploma's en mijn cheques op zak

In de jaren zeventig en tachtig leefden we met de dreiging van de atoombom. De angst was tastbaar. Doe Maar zong erover in hun legendarische nummer "Als de bom valt". De boodschap was helder: de bom zou vallen, en de wereld zou eindigen. Maar de bom viel nooit, en de wereld draaide gewoon door. Toch was er die constante bezorgdheid, die permanente onrust, die allesbehalve geruststellend was. Als je kijkt naar vandaag, dan lijken we in hetzelfde patroon terecht te komen. Premier Rutte spreekt in zijn toespraak over de noodzaak om ons voor te bereiden op een conflict, alsof de dreiging van oorlog elke dag dichterbij komt. Wat moeten we in dat ‘oorlogspakket’ stoppen? Water, pasta, misschien wat droogvoer. En wat dan? Moet ik mijn schuilkelder in? Hoe lang blijf ik daar? En als ik eruit kom, is er dan nog een wereld over om in te leven? De vraag blijft onbeantwoord: waarvoor bereiden we ons precies voor? En wie of wat komt er eigenlijk op ons af? De paniek die we voelen, doet ...

De betovering van Alone

Wekenlang heb ik het programma Alone op de voet gevolgd. Het fascineert me hoe mensen zich gedragen als ze niets hebben en helemaal alleen zijn in een afgelegen gebied. Ze moeten zelf hun onderkomen bouwen, voedsel verzamelen — bloemen, bessen — en proberen vis te vangen. Als dat niet lukt, wordt het zwaar. Het decor van dit seizoen: Noorwegen. Een prachtig maar ongenadig landschap dat genadeloos is voor de onvoorbereide. Wie ben ik als ik hemaal alleen ben? Wat me raakt, is hoe de deelnemers zelf bepalen hoe lang ze blijven. Elke vijf dagen is er een medische controle, maar verder zijn ze volledig op zichzelf aangewezen. Geen luxe, alleen wat gereedschap en een visnet. Geen communicatie met het thuisfront. Alleen de natuur en jezelf. Hoe zou ík daarmee omgaan? Die vraag blijft maar door mijn hoofd spelen. Het is niet te vergelijken met de twee dagen die ik heb rondlopen op Texel . Dit is een totaal andere wereld. Hier is de uitdaging niet alleen fysiek — de kou trotseren, voedsel vi...

Fietsen door Brussel: Ontdek de stad op twee wielen!

Wat is er leuker dan Brussel te verkennen per fiets? Met Baja Bikes maakten we een onvergetelijke tocht op een elektrische fiets door de Belgische hoofdstad. Hoewel het koud en bewolkt was, deed dat niets af aan de ervaring. Fietsen door de stad was niet alleen leuk, maar ook verrassend ontspannen. De gids gaf duidelijke uitleg en vertelde boeiende verhalen over de stad en haar geschiedenis. Fietsen door de stad met Baja Bikes Opvallend was het respect van automobilisten voor fietsers. Waar je in andere steden soms moet oppassen, stoppen auto’s hier keurig om een lange sliert fietsers door te laten. Brussel is een stad met verschillende gezichten en wijken. Een populaire plek is de Cinéma Aventure, niet vanwege de films, maar ook omdat mensen hier goedkoop hun nagels laten verzorgen – een opvallende stedelijke traditie! Manneke Pis Brussel leeft en bruist. Onderweg stopten we voor een drankje en genoten we van heerlijke Belgische frietjes. De stad is niet enorm groot, waardoor je in ko...

Van Ranking The Stars naar Ranking The Opa’s

Er zijn van die momenten in het leven waarop je ineens een totaal nieuwe rol krijgt toebedeeld, een rol die je nooit hebt gespeeld, maar waarvan je instinctief voelt: dit wordt de mooiste tot nu toe. Mijn zoon en ik bezochten het televisieprogramma Ranking The Stars. Tien bekende Nederlanders die elkaar schaamteloos in hokjes plaatsen op basis van vragen als: Wie is hier er geen vliegschaamte? Of Wie kan het beste faken? Heerlijk vermaak, dat kan ik je zeggen. Na afloop reden we naar huis, met de auto vol gespreksstof. Bij de voordeur stelde mijn zoon een onschuldige vraag. “Mag ik nog even met je meelopen?” Natuurlijk, kom binnen, zei ik. “Wil je een kop thee?” Terwijl ik in de keuken stond te rommelen met mokken en theezakjes, voelde ik niets aankomen. Maar toen ik de thee op tafel zette, kreeg ik een klein pakje overhandigd. “Voor jou,” zei hij. Een kerstkaart met de wensen voor een gelukkig 2025, niks geks. Totdat ik het cadeau uitpakte. Onder het inpakpapier kwam een pl...

Flitsend in de schijnwerpers: Mijn dag op de set van Máxima

Afgelopen week stond ik weer op de set, dit keer voor de nieuwe serie Máxima. Mijn rol? Persfotograaf/cameraman. Een rol die me op het lijf geschreven is, want ik heb jarenlang foto's gemaakt van bekende Nederlanders. Voor de camera voel ik me steeds beter, maar erachter is ook wel mijn ding De scène waarin ik figureerde was bijzonder: Willem-Alexander liet vol trots hun pasgeboren dochtertje Amalia aan de pers zien. De flitsen van mijn camera vlogen hem letterlijk om de oren terwijl hij, zichtbaar trots maar ook een tikkeltje ongemakkelijk, zijn kleine prinses in zijn armen hield. Een moment dat voelde alsof ik even een stukje geschiedenis mocht aanraken. Hoewel het werken op de set vaak mooi lijkt, zijn er ook wat minder sprankelende kanten. Zo wachtte de figuratie binnen in een kleine ruimte waar het steenkoud was. Het kleine straalkacheltje deed zijn best, maar we hadden het allemaal flink te verduren. Gelukkig zorgde de warme lunch voor een beetje comfort, en het gezel...

Dokter Rossi uit Gooische Vrouwen

Ik ben oprecht geïnteresseerd in mensen. Maar laten we eerlijk zijn: niet iedereen zit te wachten op doorvragen. De meeste mensen om me heen zeggen al snel dat het goed met ze gaat. Een snelle, veilige reactie. Daarmee hoeven ze niets te delen wat misschien diep vanbinnen wringt, maar wat ze liever voor zichzelf houden. Misschien vinden ze mij niet de juiste persoon om dat mee te delen. Misschien zijn ze bang dat ik doorvraag. En ja, ik vraag door. Wat voel je dan precies? Wat bedoel je met dit of dat? Die drang om de oppervlakte te doorbreken en naar een diepere laag te gaan – ik kan het niet laten. Maar ik vraag me vaak af: is dat nou een talent of een tik? Misschien drijf ik mensen onbedoeld weg. Misschien zien ze me wel als een spontane Dr. Rossi zonder diploma. Want eerlijk, wie wil er nou een gesprekspartner die stiekem lijkt op een psycholoog? Ken je hem, Dokter Rossi uit Gooische Vrouwen? Hij is weer op televisie, met die stille, niet-oordelende blik van hem. Geen woorden, alle...

Een Vader-Zoon moment om nooit te vergeten

Ik wil zo graag dingen blijven delen met mijn vader, ondanks de Alzheimer die langzaam grip op hem krijgt. Het zijn die momenten die onze band versterken, de herinneringen die niet verloren mogen gaan. Daarom besloot ik hem mee te nemen naar het theater. Een avond met Gerard Alderliefste, gevuld met prachtige Franse chansons. Vanaf het moment dat de eerste noten de zaal vulden, gebeurde er iets bijzonders. De ogen van mijn vader begonnen te glimmen. “Ik ken Gerard nog van vroeger,” zei hij ineens. Zijn stem klonk opgewekt, bijna trots. “Hij is later arts geworden.” Dat wist ik niet, maar het deed er ook niet toe. Het belangrijkste was dat mijn vader hem herkende, dat hij ergens in de wirwar van herinneringen een helder punt had gevonden. Toen Gerard het iconische Laat Me/Vivre van Ramses Shaffy inzette, zag ik mijn vader letterlijk opleven. Zijn vingers tikten zachtjes mee op de armleuning, zijn mond vormde bijna onbewust de woorden. Even later klonk Non, non, rien...

Dotan in De Vorstin: een dromer met een ziel van muziek

Hilversum - Afgelopen avond stond Dotan wederom op het podium van De Vorstin, en het was opnieuw een bijzondere ervaring. Het is niet de eerste keer dat ik hem live zie, en hopelijk ook zeker niet de laatste. Dotan straalt iets dromerigs uit, iets kwetsbaars, en zijn muziek voelt als een warme omhelzing. Het is niet alleen te horen, maar echt te voelen. Zijn bandleden zingen harmonieus mee, wat een gevoel van vertrouwdheid en samenspel geeft dat het publiek raakt. Dotan treedt op in Avro Tros Muziekcafe voor Radio 2 Dotan heeft iets aandoenlijks en bescheidens. Je merkt dat hij zichzelf telkens uitdaagt om het podium op te gaan, om daar vervolgens volledig op te gaan in zijn muziek. Na afloop straalt hij een soort opluchting uit, alsof hij zichzelf stilletjes vraagt: *“Heb ik het goed gedaan?”* Altijd met die lichte twijfel die hem menselijk maakt, maar die ook zijn streven naar perfectie weerspiegelt. Dotan ademt muziek. Hij verdwijnt in zijn eigen wereld tijdens het spelen, a...

Reisverhaal Texel: Ontdekkingstocht naar mezelf

Dag 1- De ochtend begint met een rit van Huizen naar Den Helder. Het is druilerig weer, en rond Amsterdam lijkt iedereen tegelijk de weg op te gaan. Het verkeer kruipt voort, maar ik blijf kalm. Mijn stoelverwarming staat op standje “verbranden,” en een podcast houdt me gezelschap terwijl de ruitenwissers ritmisch heen en weer gaan. Geen stress—ik ben op tijd vertrokken, en file of regen kan me niet raken. Bij de veerboot aangekomen, verbaas ik me over de prijs: €2,50 voor een retourtje, goedkoper dan een kop koffie van €2,60. Terwijl ik op de boot stap, lijkt het weer zich ineens te bedenken; de regen stopt. Het is druk aan boord, maar ik voel me ontspannen. Dit is het seizoen waarin je de auto nog naast de boot kunt parkeren, een zeldzaam voordeel van reizen buiten de zomermaanden. Mijn wandeltocht begint door de weilanden en duinen, richting de zee. Zodra ik de kust bereik, voel ik een intense vrijheid. Geen mensen in de buurt, alleen ik en de uitgestrekte leegte van he...

Wat buiten mijn invloed ligt, laat ik los.

Wandelen. Hoe langer ik het doe, hoe leuker het wordt. Er is iets magisch aan buiten zijn, de frisse lucht die mijn hoofd leegmaakt, het geluid van mijn eigen stappen dat het tempo van mijn gedachten bepaalt. Alleen, met z’n tweeën of in een groep – iedere situatie heeft z’n charme. De afwisseling maakt het extra bijzonder. Vaak trek ik eropuit in mijn eigen omgeving, maar ook nieuwe plekken verkennen geeft een speciaal soort energie. Binnenkort ga ik twee dagen naar Texel, alleen. Een mini-avontuur dat ik nu al voel tintelen. Vanaf de boot wandel ik langs de kust naar het Cocksdorp, waar ik overnacht, en de volgende dag loop ik weer terug. Het is een plek die ik al vaker bezocht heb – ik heb er gefietst en een halve marathon gelopen – maar dit specifieke pad is nieuw voor me. Ik kijk uit naar de weidsheid van de kust, de wind die me vooruit blaast en het gevoel van vrijheid dat zulke wandelingen me altijd brengen. Vrijheid, ja, dat is een van de mooiste cadeaus ...

Maar zullen we het erover hebben, vraag ik mezelf af?

Als we het leven instappen, leren we geleidelijk wie we zijn en wat we willen. We ontdekken ambities, passies, en dromen. Maar hoe vaak denken we na over hoe we willen dat het leven eindigt? Wanneer ben je nog wilsbekwaam genoeg om aan te geven hoe je leven mag eindigen? Wat is het moment waarop lijden ondraaglijk en uitzichtloos wordt? Wat voor de een ondragelijk is, is voor de ander nog aanvaardbaar. Mijn vader heeft Alzheimer , en als ik naar hem kijk, lijkt hij het nog steeds naar zijn zin te hebben. Hij lacht, maakt soms grapjes, en zijn ogen lichten op bij een herkenning. Voor hem voelt het niet ondraaglijk. Voor mij ligt dat anders. Als ik eerlijk ben, denk ik dat ik zo niet zou willen leven. Ik voel dat ik dit traject anders zou willen bewandelen. Maar ik besef ook dat het zijn leven is, niet het mijne. Ik kan niet bepalen hoe hij zijn leven moet leven, net zo min als hij dat voor mij kan bepalen. Zijn leven blijft van hem, zolang hij het bewust kan ervaren. Mijn vader is een...

Weet jij waarop we zijn gematcht?

Stel je voor: twee mensen die elkaar net hebben ontmoet, een perfecte match volgens de redactie van het programma First Dates. Ze zitten tegenover elkaar, klaar om die vonk te vinden, maar of er echt een feestje ontstaat... dat is nog de vraag. Scene uit First Dates Hij: "Weet jij waarop we gematcht zijn?” Zij: "Ehm, totaal niet eigenlijk." Hij: "Ik houd van een feestje. Jij ook?" Zij: "Ik lees liever een goed boek." Hij: "Ga je nooit met vriendinnen uit?" Zij: "Oh jawel, maar dan gaan we meestal ergens een hapje eten. Dat is ook een soort feestje toch?" Hij: "Absoluut, maar ik dacht meer aan dansen, een beetje leven in de brouwerij." Dan komt de ongemakkelijke stilte. Ze wisselen blikken uit, allebei zoekend naar een nieuw onderwerp. Hij: "Heb je kinderen? Of misschien nog een kinderwens?" Zij: "Nou, nee, die boot heb ik al gemist. Ik heb twee katten. Hoe oud denk je eigenlijk dat...

En dan het weer: de wind gaat uit een andere hoek waaien

Een aantal jaren geleden zou ik in blinde paniek zijn geraakt bij het horen van het nieuws: weer een overname. Het idee van verandering zorgde voor angst, met name het verliezen van mijn baan. Ik had geen enkele controle over die situaties, geen grip op de overnames, faillissementen, en nieuwe werkgevers die in rap tempo elkaar opvolgden. Dat gevoel van machteloosheid overviel me, en vaak vluchtte ik. Want wat doe je als je bang bent voor verandering? Juist, je probeert het te vermijden, weg te rennen voordat het je kan raken. De vraag die ik me nu stel: had ik überhaupt ooit ergens controle over? Het antwoord lijkt me duidelijk. Nee. Maar dat is niet meer iets wat me verlamt. Waar ik vroeger heen en weer werd geslingerd tussen pieken van hoop en dalen van wanhoop, heerst er nu een opmerkelijke rust in mij. Hetzelfde nieuws, opnieuw een overname, en toch ben ik kalm. Geen paniek, geen onrust. Alsof ik boven het hele schouwspel zweef en vanuit een helikopterview kan zien wat er gebeurt....

De reis is spectaculairder dan de eindbestemming

Nidri naar Meganisi Lefkas - Het verhaal begint op een bewolkte ochtend, terwijl we op de veerboot staan, uitkijkend over de rustige zee. Met de veerboot over naar de andere kant Ik voel een mengeling van opwinding en nieuwsgierigheid, al heb ik een klein voorgevoel dat de reis misschien wel spectaculairder zal zijn dan de eindbestemming. Het schip deint rustig over de golfjes en de geur van frisse lucht vult mijn longen. Onderweg zie ik voorbijdrijvende eilandjes, elk met hun eigen mysterieuze uitstraling. De bergen in de verte lijken te fluisteren, alsof ze geheimen bewaren die je alleen kunt ontdekken door er zelf heen te gaan. Veerboot van Nidri naar Meganisi op Lefkas Eenmaal op het eiland aangekomen, begint de wandeling via de trappen naar de top. Het pad slingert langs de berg. Bij elke stap omhoog voel ik de spanning stijgen, wetend dat een adembenemend uitzicht op mij wacht. En inderdaad, boven op de berg is het uitzicht adembenemend. De blauwe zee strekt zich uit...

Vader en zoon aan de startlijn

Huizen - Vorig jaar heb ik mijn hardloopschoenen officieel aan de wilgen gehangen . Na jaren van rennen vond ik het wel mooi geweest. Maar zoals dat vaak gaat, komt er altijd iets op je pad dat je van gedachten doet veranderen. "Pap," zei mijn zoon laatst, "wat denk je hiervan? Ik heb een kaartje gekregen voor de Wolfskamerloop in Huizen, 5 of 10 kilometer." Nou, wat leuk! Jarenlang heb ik hem en zijn zusje meegesleept naar allerlei hardloopevenementen. Nooit kwam er een moment waarop ze zelf zeiden: “Dat wil ik ook!” Maar nu ineens is mijn zoon klaar om zijn hardloopschoenen aan te trekken. Verbaasd vroeg ik: “Ga je echt hardlopen?!” Dus besloten we samen te gaan oefenen. Ik had al een tijdje niet gerend, maar hé, ik was benieuwd hoe het zou gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Samen maakten we onze eerste kilometers, vader en zoon, zij aan zij. En ik moet toegeven: hij deed het verrassend goed! Mijn ademhaling daarentegen... die was iets minder onder controle. Veel te ho...

Dementie: Een gesprek dat we niet kúnnen uitstellen

Dementie. Wanneer die diagnose wordt gesteld, voelt het vaak alsof er een onuitgesproken vonnis geveld wordt. Een langzame maar zekere aftakeling van de geest, een weg die leidt naar steeds minder herinneringen, minder woorden, minder "er zijn". Voor mij voelt het alsof er een gesprek gevoerd moet worden – over de dood. Niet omdat ik er klaar voor ben, want dat ben ik zeker niet. Maar ik besef dat we nu nog in de positie zijn om het gesprek te voeren. Straks kan het te laat zijn. Dan is het vijf over twaalf en zijn de mogelijkheden om nog zelf te kiezen verdwenen. Het is een lastige plek om te zitten, aan de rand van dit gesprek. Ik voel niet dat ik degene ben die moet bepalen hoe we deze reis door dementie moeten maken. Maar ik voel wel dat ik er iets over mag zeggen, dat ik het onder de aandacht mag brengen. We leven in een wereld waarin de neiging bestaat om de moeilijkste beslissingen voor ons uit te schuiven, vooral als het gaat om iets ongrijpbaars en pijnlijks als het ...

Lieve Gordon, jij bent een wereld op zich

Het leven met jou, Gordon, dat is een achtbaan die nooit stilstaat. Soms zie ik je lachend met champagne op een jacht, omringd door mensen die je op handen dragen. Op andere momenten ben je woedend, teleurgesteld, verdrietig. Je lijkt voortdurend te balanceren tussen de uitersten van vreugde en ellende, en dat maakt jou juist zo fascinerend om naar te kijken. Gordon Heuckeroth screenshot Ik Ben Gordon SBS6 Je hebt een stem, een mening, en die uit je zonder terughoudendheid. Of het nu gaat over Tina Nijkamp met haar valse ogen, of de volgevreten Angela de Jong die je met de nodige venijnigheid onder je schoen wrijft – je aarzelt nooit om uit te halen. Het is een soort spiegel die je iedereen voorhoudt, soms keihard, soms met een knipoog, maar altijd met de volle overtuiging van iemand die het klappen van de zweep kent. En ja, soms krijg je net zo hard de wind van voren. Maar dat hoort erbij, toch? Wat mij vooral raakt, is dat jij er altijd stáát. Misschien ben je wel de meest ijdele m...

Fajah Lourens: Alleen plan A

Lelystad - In een tijd waarin velen van ons constant zoeken naar zekerheid, maakt Fajah Lourens een statement: als je een plan B hebt, geloof je niet écht in plan A. Deze overtuiging was de rode draad door haar inspirerende "Killermindset" talk in een volle theaterzaal van AGORA, Lelystad. Fajah kiest ervoor om haar leven niet te romantiseren, geen filters of toneelstukjes – alleen de rauwe waarheid van hoe zij met tegenslag omgaat. "Is er iemand die in het ijsbad wil komen zitten?" Wat opviel aan haar verhaal was de metafoor van de bus, gevuld met al haar eigenschappen. Woede, doorzettingsvermogen, vriendelijkheid, en het kind in haar – dat kind dat tijdens haar optreden steeds groter werd. Dit geeft een dieper inzicht in haar groei, want wie zegt dat we volwassen zijn als we alle "onvolwassen" delen van onszelf achterlaten? Fajah toont het belang van omarmen wie we zijn, met alle facetten, zowel sterk als kwetsbaar. Ze deelt haar kijk op tegenslagen. I...

Figuratie: Dat knagende gevoel als ik langs de zijlijn sta

Vandaag ben ik in een goede moed en klaar om er een leuke dag van te maken. Ik ben gevraagd voor een video-opname en fotoshoot voor bedrijf X. Vol goede zin rijd ik naar Rotterdam. Binnen aangekomen zie ik een groep collega’s aan tafel zitten, allemaal verzonken in hun telefoons. Een enkeling kijkt op, werpt een vluchtige blik en gaat weer terug naar het scherm. Gilbert Vogt - Laten we beginnen Een jonge dame loopt op me af en vraagt wie ik ben. “My name is Bond, James Bond,” denk ik, maar ik houd het bij mijn eigen naam. Ze kijkt op haar lijst, zet een streep en vraagt of ze iets voor me kan inschenken. “Ja graag, een zwarte koffie.” Ik neem plaats aan de tafel en begroet de mensen om me heen. Hier en daar een knikje, maar voor de meesten blijft hun mobiel de grootste prioriteit. Ik heb een aantal setjes kleding bij me; de meeste anderen dragen een jasje. Wanneer de regisseur binnenkomt, sta ik op en schud zijn hand. Hij bepaalt straks in welke positie ik kom te staan. De opdrachtgeve...

Yves Berendse zet Huizerdag op zijn kop in Huizen

HUIZEN - Het was een feestelijke dag in Huizen, waar Yves Berendse de show stal tijdens Huizerdag. De populaire zanger, die al weken op nummer 1 staat in de hitlijsten, zorgde met zijn optreden voor een uitzinnig publiek. Mark Vonno en Yves Berendse Met een reeks hits, waaronder het onvermijdelijke "Terug in de Tijd" en het meeslepende "Zin in Jou", wist Berendse de menigte keer op keer te raken. Het lijkt wel of heel Huizen was uitgelopen om hun favoriete zanger te zien. Hoewel hij meerdere keren dezelfde nummers zong om zijn setlist aan te vullen, maakte dat het publiek niets uit. De sfeer was fantastisch en de fans vierden samen met Yves het feest van de dag. Huizerdag werd dit jaar niet zomaar een feestje, maar een onvergetelijke gebeurtenis, mede dankzij de aanstekelijke energie van Yves Berendse.

Het is geen oplossing die me is aangereikt door een arts, maar een keuze die ik zelf heb gemaakt

Ergens diep in ons zit een oeroude behoefte om verbinding te voelen, om mensen in de ogen te kunnen kijken, een warme glimlach te ontvangen, of simpelweg het gevoel te hebben dat je gezien wordt. Sociale contacten bieden troost, geven energie, en zijn als het ware ankers die ons in het moment houden. Maar er is ook een andere kant: de behoefte aan afzondering. De stilte van een bos, het ruisen van bladeren, en het gevoel dat je even helemaal opgaat in je eigen gedachten. Voor mij is dat evenwicht onmisbaar. Een tijd geleden ontdekte ik de klompenpaden , wandelroutes door de provincies Gelderland en Utrecht, vaak door weilanden en zelfs langs de achtertuinen van boeren. Ik merkte dat deze wandelingen, net als het wandelen zelf, me hielpen om mijn gedachten te ordenen, alsof mijn brein even opgeruimd werd door de natuur. Tijdens het lopen over die paden reflecteer ik op het verleden, op oude patronen die ik onbewust heb aangeleerd. Zo kwam ik bijvoorbeeld tot de ontdekking dat ik jarenla...

De situatie is een gegeven, hoe je ermee omgaat is je karakter

De aantrekkingskracht van programma’s zoals Kamp van Koningsbrugge en Special Forces ligt diep verankerd in de menselijke psyche. Het is niet de fysieke kracht die ons werkelijk boeit, maar de mentale vastberadenheid die de deelnemers uitstralen. Het vermogen om door te gaan, om niet op te geven, zelfs wanneer elke spier in je lichaam schreeuwt om te stoppen, dat is wat ons fascineert. Opgeven zit tussen je oren, maar doorgaan ook. Uiteindelijk komt het neer op een keuze die je zelf maakt. Ray Klaassens theatertour Groeipijn op 02-09-2024 Spant Bussum Het lichaam krijgt vaak de schuld als we opgeven. We wijzen naar vermoeidheid, pijn, uitputting. Maar meestal is dit een excuus, een reden die we zoeken om te stoppen. Het werkelijke gevecht speelt zich af in ons hoofd. Daar, in het diepst van onze gedachten, ligt de keuze: doorgaan of opgeven. Deze mentale strijd reikt verder dan alleen fysieke uitdagingen. Het is een spiegel voor ons dagelijks leven en onze relaties met anderen. Hoe...