Herrie is overal, maar waar kan je nog stilte krijgen? Ik worstel steeds vaker met deze vraag. Als ik snel nadenk kan ik slechts twee plekken bedenken die echt stil waren.
![]() |
Grote Kerk in Breda - Wat hoor ik nou? |
Het zijn mijn favoriete eilanden Schiermonnikoog (NL) en Samos
(GR) waar ik de afgelopen jaren nog echt verrast werd door de stilte. Het was
bijna eng om ineens weer alleen maar wind- en zeegeluiden te horen. Ben ik zo
gewend geraakt aan ruis dat ik nauwelijks meer weet wat stilte is?
Het leven lijkt steeds vaker alleen op het beeldscherm
plaats te vinden. Bijna elke seconden kijken we op ons apparaatje om te volgen
wat er in de wereld gebeurt.
De prikkelingen gaan de hele dag door. Sommige nemen het
apparaatje zelfs mee naar bed. Is dat wel normaal? Maar wat eigenlijk normaal?
Of is dat de nieuwe norm? En wie bepaalt die nieuwe norm dan?
Als ik door het bos loop, wil ik graag overvallen worden door
stilte. Dan weet ik dat dit de goede weg is. Een weg die mij ruimte geeft om na
te denken. Wie ben ik ook alweer?
Iedereen is uniek en ook jij wil toch niet een kopie van een
ander worden? Want die neiging lijkt het nu wel op te gaan. Door de ruis kan jezelf
niet mee nadenken en bestaat de kans dat je de kudde achterna gaat lopen.
Hoe lang kunnen we de stilte nog opzoeken nu de wereld in de
brand staat?
Reacties