Afgelopen week was het eindelijk zover: ik begon als vrijwilliger bij Dagbeleving Willemshoeve in Soest. Een bijzondere plek waar mensen met dementie – in elke fase – mogen zijn wie ze zijn. Waar gelachen wordt, waar iets te doen is, en waar je je weer even mens voelt.
Ik kies hier niet zomaar voor. Mijn vader en schoonvader
hebben allebei dementie. Van dichtbij zie ik wat het met iemand doet. Maar ik
zie ook wat het laat zien: tederheid, humor, verdriet… en die onverwacht
heldere momenten die je diep raken.
Mijn dag begint in het busje, samen met Jeroen, de drijvende
kracht achter de Willemshoeve. We halen mensen op. Er wordt gepraat, gelachen,
gegrapt.
“Waar komt u vandaan?” vraagt Jeroen.
“Soest,” zegt een vrouw. “Daar wonen gewone mensen, zonder
poeha.”
“Ik kom uit Laren,” zegt een ander.
“Dat is allemaal koude kak,” roept weer een derde.
Jeroen kijkt in de spiegel: “Is er ook warme kak?”
De hele bus ligt dubbel. En ik lach mee. Want dit is precies
wat het is: echt, eerlijk en heerlijk luchtig.
Op de boerderij word ik warm ontvangen. Ik schenk koffie en
thee in, nog een beetje onwennig, maar het voelt al snel vertrouwd. De energie
uit de bus reist mee naar binnen – er wordt gekletst, gelachen, geleefd.
Later gaan we met z’n negenen naar de boomgaard. We zetten
jonge appelbomen vast, zodat ze bij harde wind niet afbreken. Niet iedereen
heeft er handigheid in – maar dat boeit niemand. Het gaat om samen zijn. De zon
op je gezicht. Je nuttig voelen. Gewoon, ertoe doen. En dat voel je.
Terug op de boerderij help ik met de lunch: aardappels, spinazie, gehaktballetjes. Klassiek en lekker. Tijdens het eten komen de verhalen los – over kattenkwaad, eerste liefdes, verloren honden, jeugdzondes. Zo eerlijk. Zo puur. Zó echt.
Na het eten brengen we een bezoekje aan moeder-varken Amalia
en haar negen biggetjes. De naam ‘Amalia’ is al genoeg voor een lachsalvo. “Dat
is toch onze prinses?” roept iemand. Gelach alom. Wat een naam al niet kan
doen.
.jpg)
Maar het moment dat me echt stil maakt? Dat is Jan. Een stille, zachte man die ineens naar de piano loopt en begint te spelen. Geen kinderliedje, geen simpel riedeltje. Nee, Erik Satie. Zuiver, gedragen, vol gevoel. Ik voel kippenvel op m’n armen. Alsof zijn vingers nog weten wat zijn hoofd soms vergeet. Ik ben echt verwonderd.
Aan het eind van de dag drinken we nog een kop koffie, binnen of buiten. Mensen worden opgehaald of met het busje teruggebracht. Binnen praten we na. Ik vertel hoe ik het heb beleefd. En wat blijkt? Het gevoel is wederzijds. Alsof ik hier al weken rondloop.
Moe? Ja. Maar vooral dankbaar. Voldaan. En blij dat ik dit mag doen. Ik kom terug – dat weet ik zeker. Deze dag… deed iets met me. Ook vrijwilliger worden? Klik op de Link
Reacties